Το πρώτο μας μπάνιο στην Περαία.....Ο μεγάλος είδε στην ακροθαλασσιά κάτι μικρά καβουράκια και ψιλοφοβήθηκε. Ο μικρός όμως ενθουσιάστηκε. "Μπαμπά, κοίτα εδώ, κοίτα εκεί, κρύφτηκε στην άμμο κτλ". Οπότε είπαμε να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω.....
Πήραμε 3-4 μικρά και ένα μεγάλο κάβουρα και τους βάλαμε όλους μαζί σε ένα μικρό λάκκο, έξω στην αμμουδιά, με λίγο νερό. Αρχικά, δεν είδαμε και τρελή κίνηση ή ενθουσιασμό. Σιγά-σιγά τα μικρά, άρχιζαν να κινούνται προς τον μεγάλο, μάλλον τον ενοχλούσαν, γιατί άπλωνε τις δαγκάνες του, σαν να 'θελε να τα δαγκώσει. Αυτά φεύγαν, αλλά σα χαζά, πήγαιναν πάλι πάνω του.
Κάποια στιγμή βρήκαμε κι έναν ψόφιο. Λέει ο μικρός: "Να βάλουμε μπαμπά το πτώμα, μαζί με τους άλλους, να δούμε αν θα το καταλάβουν ότι πέθανε;;" "Ωραία ιδέα!!" λέω
Βάζοντας το "πτώμα" στο λάκκο, δεν είδαμε και πάλι κάτι στην αρχή. Να σου όμως, που άρχισε να κάνει κινήσεις ο μεγάλος ο κάβουρας. Τον πλησιάζει, το γυροφέρνει, τον ψαχουλεύει. Και κει που που λέμε ότι "τελικά κατάλαβε ότι δεν είναι ζωντανός", να που του ξεριζώνει το ένα πόδι και το βάζει στο στόμα του. Μετά ξεριζώνει και το άλλο πόδι, το τρώει κι αυτό. Ο μικρός έχει γουρλώσει τα μάτια του, του 'πεσε το σαγόνι. "Τι κάνει αυτός ρε μπαμπά;;;". "Υπάρχει αγόρι μου μια λέξη για αυτό που κάνει, αλλά είναι των ενηλίκων, θα τη μάθεις αργότερα". Μετά που το σκέφτηκα, λέω το παιδί ξέρει λέξεις όπως μαλάκας, κωλόπαιδο, κτλ, το "Κανίβαλος" με πείραξε;;;
Τέλος πάντων, συζητήσαμε λίγο για τη Φύση και τη φύση μας. Πότε κάτι κακό (να φας έναν δικό σου) γίνεται αναγκαίο και πότε κάτι ανήθικο (να τον φας και να το ευχαριστηθείς) σε κάνει αφύσικο. Γενικά, πάντως δεν νομίζω ότι κατάλαβε τον καημό του μεγάλου κάβουρα, ο οποίος προφανώς δεν είχε καμία αναστολή στην "καβουροφαγία" του. Ο μικρός έχει μια σειρά στο μυαλό του και μου την είπε: Λιοντάρι τρώει ελαφάκι, ελαφάκι τρώει χορταράκι. Αλλά ελαφάκι τρώει ελαφάκι;;;;;;; Νο, no, no!!!!
Μεταξύ μας υπάρχουνε άνθρωποι ανθρωποφάγοι, άνθρωποι καβουροφάγοι και άνθρωποι χορτοφάγοι. Κάποιοι έχουνε τύψεις όταν τους "τρώνε", κάποιοι άλλοι ξεχνούνε, κλείνοντας τα μάτια, και τους μοιάζει (όπως όλες οι γεύσεις) σαν κοτόπουλο. Οι Βενιζέλοι τρώνε Άκηδες, Γιωργάκηδες, Σημίτηδες, αλλά ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν, τους έρχεται μια σχετική δυσφορία, γι'αυτό είναι δύσκολο τώρα να καταβροχθίσουν και τον Τσίπρα. Ο Αντωνάκης έφαγε Ντόρα, κρατάει στο ψυγείο Κωστάκη, αχρείαστος να 'ναι. Άλλοι θα φάνε γλάρο, άλλοι μια ζωή στην πείνα, άλλοι καρβέλια ονειρεύονται, άλλοι ξαναθυμούνται πώς μυρίζει η καμμένη ανθρώπινη σάρκα (ειδικά αυτή των φούρνων)........
Να φάμε τις σάρκες μας, να φαγωθούμε, να μασηθούμε, να ξεχάσουμε ανώτερα ιδανικά και αρχαιοελληνικές αξίες, να δαγκωθούμε στο σβέρκο, Νόμος της ζούγκλας κι όποιος αντέξει.......
Τό 'χει η φύση μας. Δεν το κάνουμε από ευχαρίστηση, αλλά από ανάγκη. Εμείς, οι αλλοδαποί, οι ντόπιοι αλλοδαποί, οι "άλλοι" αλλοδαποί, οι "αλλού" μετανάστες, οι "εδώ" έλληνες μετανάστες, όλοι σαρκοφάγοι, κανίβαλοι, που χαιρόμαστε με τα πρόσωπα από τις οροθετικές πουτάνες ή τα παιδιά που κάηκαν στη Μαρφίν ή όταν βλέπουμε να δέρνουν μέχρι θανάτου έναν π.χ. Αφγανό επίδοξο κλέφτη.
Κατακρεουργημένοι και αιματοβαμμένοι, θα ξαναψηφίσουμε τον Ιούνη για τον καλύτερο Καζαγκούγκου, τον Κανίβαλο της Φυλής, που πρέπει να διαλέξει αμέσως μετά, ποιους θα φάει πρώτους. Τους δημόσιους, τους ιδιωτικούς, τους συνταξιούχους, τους προνομιούχους, τους κάπως προνομιούχους, εν τάξει φοιτητές και 25χρονοι θα την κοπανήσουν, ίσως γλυτώσουν αυτοί, ίσως πέσουν σε πιο φιλεύσπλαγχνους κανίβαλους, σειρά παίρνουν μανάδες, μικρά παιδιά, αναξιοπαθούντες. Ελπίζω τουλάχιστον να χορτάσουν σάρκες και κόκαλα, ελπίζω η δική μας θυσία, η δική μας βορά, να φρενάρει τον ίλιγγο της πείνας και της ματαιοδοξίας.
Πήραμε 3-4 μικρά και ένα μεγάλο κάβουρα και τους βάλαμε όλους μαζί σε ένα μικρό λάκκο, έξω στην αμμουδιά, με λίγο νερό. Αρχικά, δεν είδαμε και τρελή κίνηση ή ενθουσιασμό. Σιγά-σιγά τα μικρά, άρχιζαν να κινούνται προς τον μεγάλο, μάλλον τον ενοχλούσαν, γιατί άπλωνε τις δαγκάνες του, σαν να 'θελε να τα δαγκώσει. Αυτά φεύγαν, αλλά σα χαζά, πήγαιναν πάλι πάνω του.
Κάποια στιγμή βρήκαμε κι έναν ψόφιο. Λέει ο μικρός: "Να βάλουμε μπαμπά το πτώμα, μαζί με τους άλλους, να δούμε αν θα το καταλάβουν ότι πέθανε;;" "Ωραία ιδέα!!" λέω
Βάζοντας το "πτώμα" στο λάκκο, δεν είδαμε και πάλι κάτι στην αρχή. Να σου όμως, που άρχισε να κάνει κινήσεις ο μεγάλος ο κάβουρας. Τον πλησιάζει, το γυροφέρνει, τον ψαχουλεύει. Και κει που που λέμε ότι "τελικά κατάλαβε ότι δεν είναι ζωντανός", να που του ξεριζώνει το ένα πόδι και το βάζει στο στόμα του. Μετά ξεριζώνει και το άλλο πόδι, το τρώει κι αυτό. Ο μικρός έχει γουρλώσει τα μάτια του, του 'πεσε το σαγόνι. "Τι κάνει αυτός ρε μπαμπά;;;". "Υπάρχει αγόρι μου μια λέξη για αυτό που κάνει, αλλά είναι των ενηλίκων, θα τη μάθεις αργότερα". Μετά που το σκέφτηκα, λέω το παιδί ξέρει λέξεις όπως μαλάκας, κωλόπαιδο, κτλ, το "Κανίβαλος" με πείραξε;;;
Τέλος πάντων, συζητήσαμε λίγο για τη Φύση και τη φύση μας. Πότε κάτι κακό (να φας έναν δικό σου) γίνεται αναγκαίο και πότε κάτι ανήθικο (να τον φας και να το ευχαριστηθείς) σε κάνει αφύσικο. Γενικά, πάντως δεν νομίζω ότι κατάλαβε τον καημό του μεγάλου κάβουρα, ο οποίος προφανώς δεν είχε καμία αναστολή στην "καβουροφαγία" του. Ο μικρός έχει μια σειρά στο μυαλό του και μου την είπε: Λιοντάρι τρώει ελαφάκι, ελαφάκι τρώει χορταράκι. Αλλά ελαφάκι τρώει ελαφάκι;;;;;;; Νο, no, no!!!!
Μεταξύ μας υπάρχουνε άνθρωποι ανθρωποφάγοι, άνθρωποι καβουροφάγοι και άνθρωποι χορτοφάγοι. Κάποιοι έχουνε τύψεις όταν τους "τρώνε", κάποιοι άλλοι ξεχνούνε, κλείνοντας τα μάτια, και τους μοιάζει (όπως όλες οι γεύσεις) σαν κοτόπουλο. Οι Βενιζέλοι τρώνε Άκηδες, Γιωργάκηδες, Σημίτηδες, αλλά ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν, τους έρχεται μια σχετική δυσφορία, γι'αυτό είναι δύσκολο τώρα να καταβροχθίσουν και τον Τσίπρα. Ο Αντωνάκης έφαγε Ντόρα, κρατάει στο ψυγείο Κωστάκη, αχρείαστος να 'ναι. Άλλοι θα φάνε γλάρο, άλλοι μια ζωή στην πείνα, άλλοι καρβέλια ονειρεύονται, άλλοι ξαναθυμούνται πώς μυρίζει η καμμένη ανθρώπινη σάρκα (ειδικά αυτή των φούρνων)........
Να φάμε τις σάρκες μας, να φαγωθούμε, να μασηθούμε, να ξεχάσουμε ανώτερα ιδανικά και αρχαιοελληνικές αξίες, να δαγκωθούμε στο σβέρκο, Νόμος της ζούγκλας κι όποιος αντέξει.......
Τό 'χει η φύση μας. Δεν το κάνουμε από ευχαρίστηση, αλλά από ανάγκη. Εμείς, οι αλλοδαποί, οι ντόπιοι αλλοδαποί, οι "άλλοι" αλλοδαποί, οι "αλλού" μετανάστες, οι "εδώ" έλληνες μετανάστες, όλοι σαρκοφάγοι, κανίβαλοι, που χαιρόμαστε με τα πρόσωπα από τις οροθετικές πουτάνες ή τα παιδιά που κάηκαν στη Μαρφίν ή όταν βλέπουμε να δέρνουν μέχρι θανάτου έναν π.χ. Αφγανό επίδοξο κλέφτη.
Κατακρεουργημένοι και αιματοβαμμένοι, θα ξαναψηφίσουμε τον Ιούνη για τον καλύτερο Καζαγκούγκου, τον Κανίβαλο της Φυλής, που πρέπει να διαλέξει αμέσως μετά, ποιους θα φάει πρώτους. Τους δημόσιους, τους ιδιωτικούς, τους συνταξιούχους, τους προνομιούχους, τους κάπως προνομιούχους, εν τάξει φοιτητές και 25χρονοι θα την κοπανήσουν, ίσως γλυτώσουν αυτοί, ίσως πέσουν σε πιο φιλεύσπλαγχνους κανίβαλους, σειρά παίρνουν μανάδες, μικρά παιδιά, αναξιοπαθούντες. Ελπίζω τουλάχιστον να χορτάσουν σάρκες και κόκαλα, ελπίζω η δική μας θυσία, η δική μας βορά, να φρενάρει τον ίλιγγο της πείνας και της ματαιοδοξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου