Η αρχή και το ήμισυ του παντός. Το τέλος της αρχής και η αρχή του τέλους. Ο κύκλος και η αρχή του.
Ωραία γράφονται όλα αυτά, αλλά όταν βιώνονται δε φαίνονται τόσο ειδυλλιακά. Μια ζωή προχωράει, θεωρητικά ξεκινά από κάπου και κάπου τελειώνει. Μικρές ζωές όμως μέσα στη μεγάλη, οι λεγόμενοι κύκλοι της ζωής, αρχίζουν και τελειώνουν χωρίς να πάρεις χαμπάρι. Κεφάλαια κλείνουν, άλλα ανοίγουν, τα γράμματα μένουν στη μέση. Λέξεις μισές, δεν πρόλ......... Κι άντε να βγάλεις το νόημα.
Η ζωή των ανθρώπων όμως βγάζει νόημα, γιατί υπάρχουν τα συμφραζόμενα. Ακόμα κι αν δεν ολοκληρωθεί η φράση "Άντε και γα....", όλοι έχουν καταλάβει την ευχή που σου δίνει κάποιος. Έτσι και στις φάσεις μιας ζωής, όταν ολοκληρώνεται ένας κύκλος, κάπου το αισθάνεσαι, δε θες βέβαια, δε σε βολεύει, αλλά αυτό εκφράζεται. Κι επειδή σε κανέναν δεν αρέσει η φράση "ΚΛΕΙΣΤΟΝ" λόγω ασθενείας, λόγω πτώχευσης, λόγω ότιναναι, προτιμάμε την μετάθεση, την αναβολή, τη μεταφορά κάπου αλλού. "ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ". Τώρα απέναντι είναι μια μεταφορά λέξης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Απέναντι στου Απότσου το μπαράκι, απέναντι στον άλλο κόσμο, απέναντι στην άλλη ήπειρο, κάπου απέναντι, να σας βλέπω και να με βλέπετε.
Μια μεταφορά περιλαμβάνει μετακόμιση, αλλαγή τόπου-χώρου-έδρας, επανέναρξη. Η επανεκκίνηση της Οικονομίας που λένε. Ο αφέτης δίνει τον εναρκτήριο πυροβολισμό και όλοι τρέχουν τον αγώνα τους. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που προτιμούν να φάν τον πυροβολισμό στο κεφάλι. Αυτοί κάνουν το μεταφυσικό restart, δεν είναι κατακριτέο, δεν είναι λάθος. Απλά είναι ένας άνισος αγώνας, ενάντια στην άγνωστη αιωνιότητα και στις ανυπαρξίες της, άντε να κερδίσεις εκεί μέσα, ναούμ'!!!
Οπότε αφού επιλεγεί το γήπεδο, πρέπει να επανεκκινηθεί η ψυχή και το σώμα. Η αρχή που ξαναγίνεται, που θυμίζει κάτι από τα παλιά, επιβάλλει νέους κανόνες, αλλά σε παλιά μυαλά. Πρέπει να ξεριζωθούν σιγουράντζες, καβάντζες, δεδομένα, δόγματα, αυθεντικές γνώσεις. Όλα! Στο κάτω-κάτω, σε κάθε format, πρέπει να υπάρχει και κάποια απώλεια δεδομένων, δεν τα σώζεις όλα, κάτι χάνεται, κάτι θυσιάζεται, κάτι εξατμίζεται.
Η επανέναρξη δηλώνει απώλεια σιγουριάς, απώλεια ηθών κι εθίμων, γνωστών και τετριμμένων. Δεν είναι για όλους, είναι για αυτούς που είτε βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και την ψυχή στο στόμα είτε για αυτούς που θα πάνε για τα πολλά, κι ας χάσουν και τα λίγα.
Εγώ δεν ανήκω ούτε στους μεν ούτε στους δε. Κάπου ενδιάμεσα! Καλό να είναι να ξέρεις γιατί γίνεται μια επανεκκίνηση, ώστε να μη μένεις με την απορία, εκεί που τρέχεις, να σκέφτεσαι "Τώρα τι μ'έπιασε και τρέχω;". Βρες μια καλή δικαιολογία και κράτα την σαν καντήλι σε εικόνισμα Παναγίας, σαν δίσκος 45άρης με τα μεταναστευτικά του Καζαντζίδη. Για ένα σοβαρό λόγο, μπορούν και βουνά να κουνηθούν, μπορούν και σεισμοί να προκληθούν, μπορεί να βγει και πρώτο κόμμα η χρυσαυγή ή το ΜΛ-ΚΚΕ, πού ξες;
Ξεκινώ και πηγαίνω, αρχίζω και πάω. Η κασέτα πρέπει να παίξει, να μη τη μασήσει το μηχάνημα, τα λόγια να ακουστούν καλά, όχι μασημένα. Το στίγμα που δίνει ο καθείς είναι για δική του κατανάλωση, είτε είναι κοντά στη νέα αρχή, είτε κοντά στο παλιό τέλος. Δεν τον κοιτάει κανείς, δεν νοιάζει σε κανένα, που αρχίζει και πού τελειώνει. Έχουν όλοι τα δικά τους αρχινοτελειώματα και τις δικές τους σκοτούρες στα σταματοξεκινήματα. Ένας κύκλος έχει αυτό το καλό, είναι κι άλλοι μέσα, χωράει πολλούς, αέναο έργο, ασταμάτητο, που όλο σταματάει κι όλο ξαναρχίζει.
Για να μην ξεφύγουμε στα τρελοκουλτουριάρικα πάλι, μίλησα για στίγμα και το εννοούσα κάτι σα φάρο. Το φως, η καθαρή σκέψη (θα μιλήσω και μετά για αυτό) είναι που παίζει καθοριστικό ρόλο στην νέα εκκίνηση. Πρέπει να φύγουν βαρίδια, σαβούρες του παρελθόντος, αλλά και σημαντικά πράγματα, μνήμες δυνατές, που σε χάραξαν, σε όρισαν. Ίσως να μην τα σβήνεις τελείως, κάπου θα υπάρχει το cookie, αλλά σε μέρος που δε θα ενοχλεί τη διαύγεια που απαιτείται.
Ξεκινώντας κάποιος λέει, είμαι ακόμα εδώ, έφυγα από κει, αλλά είμαι απέναντι, το φως μου μακρινό ίσως, αλλά ζωντανό, δε σβήνει, δε με σβήνετε κουφάλες έτσι εύκολα, θα είμαι και θα φωτίζω, όποιο κοντινό ή μακρινό καράβι με αισθανθεί, με ζητήσει, με δει. Η φυγή είναι φυγή, μόνο αν την αισθανθείς ως απουσία. Είτε μιλάμε για τους θανάτους είτε για τις ψυχικές ήττες, δε φεύγεις, εάν αποφασίσεις να υπάρχεις. Κανείς δε φεύγει, κανείς δεν είναι μπρος ή πίσω, εξω ή μέσα, απλώς χρονικά διαφέρουν. Π.χ. εγώ κοιμάμαι τώρα, όταν κάποιος στην Αυστραλία αρχίζει μεροκάματο. Ο προσδιορισμός είναι που κάνει την εκκίνηση νέα ή παλιά. Και καλό είναι να είσαι μπροστά από τον προσδιορισμό αυτό, μπροστά από το Greenwich, να είσαι έστω δύο δευτερόλεπτα πριν τη συναίσθηση των υπολο΄πων. Δηλαδή να αποφασίσεις εσύ, να είσαι λίγο νωρίτερος, κάπου πριν το νέο χρόνο. Να μην είσαι άκυρος βέβαια, αλλά στη σφαίρα που βγαίνει από το πιστόλι της αφετηρίας, η δική σου σκέψη να έχει καλύτερη θέση.
Άιντε να λύσουμε να ξεκινήσουμε, και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ......
Το καράβι να φύγει, να λυθούν οι κάβοι, να πάμε σ'άλλα λιμάνια, καλύτερα χειρότερα, ποιος ξέρει, ποιος θα μάθει; Η σκέψη θα τα βρει πρώτη, θα ακολουθήσει η πλώρη και μετά το τιμόνι θα πει το πότε ξανασαλπάρουμε.
Ωραία γράφονται όλα αυτά, αλλά όταν βιώνονται δε φαίνονται τόσο ειδυλλιακά. Μια ζωή προχωράει, θεωρητικά ξεκινά από κάπου και κάπου τελειώνει. Μικρές ζωές όμως μέσα στη μεγάλη, οι λεγόμενοι κύκλοι της ζωής, αρχίζουν και τελειώνουν χωρίς να πάρεις χαμπάρι. Κεφάλαια κλείνουν, άλλα ανοίγουν, τα γράμματα μένουν στη μέση. Λέξεις μισές, δεν πρόλ......... Κι άντε να βγάλεις το νόημα.
Η ζωή των ανθρώπων όμως βγάζει νόημα, γιατί υπάρχουν τα συμφραζόμενα. Ακόμα κι αν δεν ολοκληρωθεί η φράση "Άντε και γα....", όλοι έχουν καταλάβει την ευχή που σου δίνει κάποιος. Έτσι και στις φάσεις μιας ζωής, όταν ολοκληρώνεται ένας κύκλος, κάπου το αισθάνεσαι, δε θες βέβαια, δε σε βολεύει, αλλά αυτό εκφράζεται. Κι επειδή σε κανέναν δεν αρέσει η φράση "ΚΛΕΙΣΤΟΝ" λόγω ασθενείας, λόγω πτώχευσης, λόγω ότιναναι, προτιμάμε την μετάθεση, την αναβολή, τη μεταφορά κάπου αλλού. "ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ". Τώρα απέναντι είναι μια μεταφορά λέξης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Απέναντι στου Απότσου το μπαράκι, απέναντι στον άλλο κόσμο, απέναντι στην άλλη ήπειρο, κάπου απέναντι, να σας βλέπω και να με βλέπετε.
Μια μεταφορά περιλαμβάνει μετακόμιση, αλλαγή τόπου-χώρου-έδρας, επανέναρξη. Η επανεκκίνηση της Οικονομίας που λένε. Ο αφέτης δίνει τον εναρκτήριο πυροβολισμό και όλοι τρέχουν τον αγώνα τους. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που προτιμούν να φάν τον πυροβολισμό στο κεφάλι. Αυτοί κάνουν το μεταφυσικό restart, δεν είναι κατακριτέο, δεν είναι λάθος. Απλά είναι ένας άνισος αγώνας, ενάντια στην άγνωστη αιωνιότητα και στις ανυπαρξίες της, άντε να κερδίσεις εκεί μέσα, ναούμ'!!!
Οπότε αφού επιλεγεί το γήπεδο, πρέπει να επανεκκινηθεί η ψυχή και το σώμα. Η αρχή που ξαναγίνεται, που θυμίζει κάτι από τα παλιά, επιβάλλει νέους κανόνες, αλλά σε παλιά μυαλά. Πρέπει να ξεριζωθούν σιγουράντζες, καβάντζες, δεδομένα, δόγματα, αυθεντικές γνώσεις. Όλα! Στο κάτω-κάτω, σε κάθε format, πρέπει να υπάρχει και κάποια απώλεια δεδομένων, δεν τα σώζεις όλα, κάτι χάνεται, κάτι θυσιάζεται, κάτι εξατμίζεται.
Η επανέναρξη δηλώνει απώλεια σιγουριάς, απώλεια ηθών κι εθίμων, γνωστών και τετριμμένων. Δεν είναι για όλους, είναι για αυτούς που είτε βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και την ψυχή στο στόμα είτε για αυτούς που θα πάνε για τα πολλά, κι ας χάσουν και τα λίγα.
Εγώ δεν ανήκω ούτε στους μεν ούτε στους δε. Κάπου ενδιάμεσα! Καλό να είναι να ξέρεις γιατί γίνεται μια επανεκκίνηση, ώστε να μη μένεις με την απορία, εκεί που τρέχεις, να σκέφτεσαι "Τώρα τι μ'έπιασε και τρέχω;". Βρες μια καλή δικαιολογία και κράτα την σαν καντήλι σε εικόνισμα Παναγίας, σαν δίσκος 45άρης με τα μεταναστευτικά του Καζαντζίδη. Για ένα σοβαρό λόγο, μπορούν και βουνά να κουνηθούν, μπορούν και σεισμοί να προκληθούν, μπορεί να βγει και πρώτο κόμμα η χρυσαυγή ή το ΜΛ-ΚΚΕ, πού ξες;
Ξεκινώ και πηγαίνω, αρχίζω και πάω. Η κασέτα πρέπει να παίξει, να μη τη μασήσει το μηχάνημα, τα λόγια να ακουστούν καλά, όχι μασημένα. Το στίγμα που δίνει ο καθείς είναι για δική του κατανάλωση, είτε είναι κοντά στη νέα αρχή, είτε κοντά στο παλιό τέλος. Δεν τον κοιτάει κανείς, δεν νοιάζει σε κανένα, που αρχίζει και πού τελειώνει. Έχουν όλοι τα δικά τους αρχινοτελειώματα και τις δικές τους σκοτούρες στα σταματοξεκινήματα. Ένας κύκλος έχει αυτό το καλό, είναι κι άλλοι μέσα, χωράει πολλούς, αέναο έργο, ασταμάτητο, που όλο σταματάει κι όλο ξαναρχίζει.
Για να μην ξεφύγουμε στα τρελοκουλτουριάρικα πάλι, μίλησα για στίγμα και το εννοούσα κάτι σα φάρο. Το φως, η καθαρή σκέψη (θα μιλήσω και μετά για αυτό) είναι που παίζει καθοριστικό ρόλο στην νέα εκκίνηση. Πρέπει να φύγουν βαρίδια, σαβούρες του παρελθόντος, αλλά και σημαντικά πράγματα, μνήμες δυνατές, που σε χάραξαν, σε όρισαν. Ίσως να μην τα σβήνεις τελείως, κάπου θα υπάρχει το cookie, αλλά σε μέρος που δε θα ενοχλεί τη διαύγεια που απαιτείται.
Ξεκινώντας κάποιος λέει, είμαι ακόμα εδώ, έφυγα από κει, αλλά είμαι απέναντι, το φως μου μακρινό ίσως, αλλά ζωντανό, δε σβήνει, δε με σβήνετε κουφάλες έτσι εύκολα, θα είμαι και θα φωτίζω, όποιο κοντινό ή μακρινό καράβι με αισθανθεί, με ζητήσει, με δει. Η φυγή είναι φυγή, μόνο αν την αισθανθείς ως απουσία. Είτε μιλάμε για τους θανάτους είτε για τις ψυχικές ήττες, δε φεύγεις, εάν αποφασίσεις να υπάρχεις. Κανείς δε φεύγει, κανείς δεν είναι μπρος ή πίσω, εξω ή μέσα, απλώς χρονικά διαφέρουν. Π.χ. εγώ κοιμάμαι τώρα, όταν κάποιος στην Αυστραλία αρχίζει μεροκάματο. Ο προσδιορισμός είναι που κάνει την εκκίνηση νέα ή παλιά. Και καλό είναι να είσαι μπροστά από τον προσδιορισμό αυτό, μπροστά από το Greenwich, να είσαι έστω δύο δευτερόλεπτα πριν τη συναίσθηση των υπολο΄πων. Δηλαδή να αποφασίσεις εσύ, να είσαι λίγο νωρίτερος, κάπου πριν το νέο χρόνο. Να μην είσαι άκυρος βέβαια, αλλά στη σφαίρα που βγαίνει από το πιστόλι της αφετηρίας, η δική σου σκέψη να έχει καλύτερη θέση.
Άιντε να λύσουμε να ξεκινήσουμε, και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ......
Το καράβι να φύγει, να λυθούν οι κάβοι, να πάμε σ'άλλα λιμάνια, καλύτερα χειρότερα, ποιος ξέρει, ποιος θα μάθει; Η σκέψη θα τα βρει πρώτη, θα ακολουθήσει η πλώρη και μετά το τιμόνι θα πει το πότε ξανασαλπάρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου