Η εικόνα γνωστή. Η βαρεμάρα των γιορτών, των Κυριακών. Σε ένα μπαλκόνι μιας συνοικίας μιας σχετικά μεγάλης πόλης. Η μάνα 40άρα, με ένα κινητό στο χέρι, για 15 λεπτά τουλάχιστον, κάθεται και ατενίζει την απέναντι πολυκατοικία. Δύο παιδάκια, να 'ναι 6, 7 χρονών; παίζουν (προσπαθούν τουλάχιστον) να παίξουν στο μπαλκόνι που είναι διαστάσεων 1 Χ 3 μ. Δύσκολο πράγμα σε τέτοια στενούρα. Κάποια στιγμή βγαίνει ένας φαλακρός μπαμπάς με ένα hands-free στο αυτί του, πετάει το τσιγάρο απ'το μπαλκόνι και ξαναμπαίνει μέσα. Η σκηνή συνεχίζεται για κανα μισάωρο. Τα κακόμοιρα τα παιδάκια, η μίζερη επικοινωνιακή μάνα και ο αδιάφορος μπαμπάς. Μια Κυριακή πρωί, ένα πανέμορφο ηλιόλουστο πρωινό, με όλα τα πλεονεκτήματα για μια βόλτα (όχι στην παραλία, έχει παρέλαση και βρισίδι) οπουδήποτε σε κάποιο πάρκο της περιοχής, σε κάποιο γήπεδο, σε κάποιο βουνό ή λόφο, για περπάτημα, για άθληση, για χαβαλέ, για κάτι ...οτιδήποτε άλλο από χάσιμο χρόνου κι ενέργειας σε ένα μίζερο μπαλκόνι. (Μα τω Θεώ, προσπάθησα να βγάλω και φωτογραφία, αλλά πέρα από το ότι φοβήθηκα μη με δουν και με σκυλοβρίσουν, ήταν και κάπως μακρυά, για να βγει καθαρή, ήθελε κάμποσο ζουμ)
Οι μέρες μας περνάνε σε μια αδιάφορη ακινησία, δεν αλλάζουμε, δεν κουνιόμαστε, κάπως χαλαρούς μας βρίσκω για χρεωκοπημένους, κοιτάμε μια το απέραντο κενό και μια το φραπέ που τελειώνει, αλλά εξακολουθούμε να τον χτυπάμε με το καλαμάκι. Η ιδέα της νωθρότητας βρίσκεται στο μυαλό όλων, από αυτό του πρωθυπουργού, του προέδρου της δημοκρατίας, έως το τελευταίο πιτσιρίκι, που βαριέται κλαίγοντας και κλαίει ενώ βαριέται.
Χτες προσπάθησα να συμμετέχω με τα παιδιά σε μια δράση (αστείο έτσι;) στο Λευκό Πύργο. Κάποια παιδιά της ΧΑΝΘ με έναν τηλεβόα πήγαιναν κι έρχονταν, προσπαθώντας να ξεκολλήσουν τους (πολλούς είναι η αλήθεια) παρευρισκόμενους, σε μια ποδηλατοδρομία, στη γκρεμισμένη από τις βόμβες Μπουτάρη παραλία. Motion βρε παιδιά, έλεγαν, motion εδώ, motion παραπέρα, ούτε αυτί δεν ίδρωσε, ούτε κανένας ξεκουνήθηκε. Ο ενθουσιασμός μας έμεινε στα χέρια, τα παιδιά μου κατάλαβαν ότι δε θα γίνει τίποτα σοβαρό, κάτι που να αξίζει, εγώ πήγα κάτι να πω για το ρόλο όχι μόνο του πομπού, αλλά και του δέκτη, αυτοί μου είπαν : " Άσ'τα μπαμπά" και φύγαμε. Η κίνηση, die Bewegung, η συγκίνηση, βρίσκονται στον πάγο (χτες επίσης μετά από αυτά, πήγαμε στο καινούριο Παγοδρόμιο που εγκαινιάστηκε χτες στο Ωραιόκαστρο. Το καλύτερο που έχω πάει, ενθουσιάστηκα, παρά τις τούμπες. Πήραμε και οι τρεις το κολάϊ, αποκτήσαμε αέρα και κάνουμε σχέδια για τις ακαδημίες του χόκεϊ. Εγώ το 'ξερα ότι είμαι για ψυχρά κλίματα!)
Μια και μισή ώρα μετά από την πρώτη περιγραφή του μπαλκονιού, η κατάσταση είναι κρίσιμα στάσιμη. Η μάνα βέβαια δε μιλάει στο τηλέφωνο, εξακολουθεί να κοιτάζει στα χαμένα, δεν κοιτάζει καν τα παιδιά της, ακριβώς μπροστά της, τα οποία εξακολουθούν να προσπαθούν να παίξουν σε ένα στενό χώρο, κάνοντας ελάχιστες κινήσεις, πάνω σε μια καρέκλα, με τους κινδύνους και μιας πτώσης. Πήγε μεσημέρι. Σε λίγο θα μπουν μέσα να φάνε, μετά ύπνο και τηλεόραση, ίσως μερικά μαθήματα και.......αυτή ήταν μια ωραία κι ευχάριστη Κυριακή!!! Γιορτή, Εθνεγερσία, το Έθνος αφυπνίζεται και θυμάται το ένδοξο παρελθόν, που όλοι (όλοι;;;;) ξεσηκώθηκαν εναντίον της αδράνειας και του καθεστώτος. Και τι καλύτερο να γιορτάσεις τέτοια μέρα, κάάάάάάθοντας στο μπαλκόνι σου, κοιτώντας το χρόνο να χάνεται, να εξατμίζεται, μη-βλέποντας τα παιδιά σου να σπαρταράν ψυχικά και να αυτοκαταστρέφουν την παιδική ξεγνοιασιά και ανεμελιά, πακτωμένα και μαγκωμένα σε μια στενότητα χώρου και ονείρων. Το τραγικό μάλλον ήταν η σημαία που κρεμόταν από το ίδιο μπαλκόνι, σημαία όχι σε ιστό, κρεμασμένη όπως κρεμάνε τα χαλιά για να τα τινάξουν ή όπως κρεμάνε τα σεντόνια να στεγνώσουν. Μια Ελλάδα που περιμένει να την τινάξουν ή να τα τινάξει
ΟΚ, υπερβολές! Η ιδέα μου θα είναι, όλα καλά, ας συνεχίσουμε τον καφέ μας, μη χαλαστούμε πρωινάτικα.
Ζήτω το Έθνος, ζήτω η Επανά--ΣΤΑΣΗ, ζήτω η στάση και η στάθμευση,
αράξτε, καθίστε, τελειώσαμε.................................
Οι μέρες μας περνάνε σε μια αδιάφορη ακινησία, δεν αλλάζουμε, δεν κουνιόμαστε, κάπως χαλαρούς μας βρίσκω για χρεωκοπημένους, κοιτάμε μια το απέραντο κενό και μια το φραπέ που τελειώνει, αλλά εξακολουθούμε να τον χτυπάμε με το καλαμάκι. Η ιδέα της νωθρότητας βρίσκεται στο μυαλό όλων, από αυτό του πρωθυπουργού, του προέδρου της δημοκρατίας, έως το τελευταίο πιτσιρίκι, που βαριέται κλαίγοντας και κλαίει ενώ βαριέται.
Χτες προσπάθησα να συμμετέχω με τα παιδιά σε μια δράση (αστείο έτσι;) στο Λευκό Πύργο. Κάποια παιδιά της ΧΑΝΘ με έναν τηλεβόα πήγαιναν κι έρχονταν, προσπαθώντας να ξεκολλήσουν τους (πολλούς είναι η αλήθεια) παρευρισκόμενους, σε μια ποδηλατοδρομία, στη γκρεμισμένη από τις βόμβες Μπουτάρη παραλία. Motion βρε παιδιά, έλεγαν, motion εδώ, motion παραπέρα, ούτε αυτί δεν ίδρωσε, ούτε κανένας ξεκουνήθηκε. Ο ενθουσιασμός μας έμεινε στα χέρια, τα παιδιά μου κατάλαβαν ότι δε θα γίνει τίποτα σοβαρό, κάτι που να αξίζει, εγώ πήγα κάτι να πω για το ρόλο όχι μόνο του πομπού, αλλά και του δέκτη, αυτοί μου είπαν : " Άσ'τα μπαμπά" και φύγαμε. Η κίνηση, die Bewegung, η συγκίνηση, βρίσκονται στον πάγο (χτες επίσης μετά από αυτά, πήγαμε στο καινούριο Παγοδρόμιο που εγκαινιάστηκε χτες στο Ωραιόκαστρο. Το καλύτερο που έχω πάει, ενθουσιάστηκα, παρά τις τούμπες. Πήραμε και οι τρεις το κολάϊ, αποκτήσαμε αέρα και κάνουμε σχέδια για τις ακαδημίες του χόκεϊ. Εγώ το 'ξερα ότι είμαι για ψυχρά κλίματα!)
Μια και μισή ώρα μετά από την πρώτη περιγραφή του μπαλκονιού, η κατάσταση είναι κρίσιμα στάσιμη. Η μάνα βέβαια δε μιλάει στο τηλέφωνο, εξακολουθεί να κοιτάζει στα χαμένα, δεν κοιτάζει καν τα παιδιά της, ακριβώς μπροστά της, τα οποία εξακολουθούν να προσπαθούν να παίξουν σε ένα στενό χώρο, κάνοντας ελάχιστες κινήσεις, πάνω σε μια καρέκλα, με τους κινδύνους και μιας πτώσης. Πήγε μεσημέρι. Σε λίγο θα μπουν μέσα να φάνε, μετά ύπνο και τηλεόραση, ίσως μερικά μαθήματα και.......αυτή ήταν μια ωραία κι ευχάριστη Κυριακή!!! Γιορτή, Εθνεγερσία, το Έθνος αφυπνίζεται και θυμάται το ένδοξο παρελθόν, που όλοι (όλοι;;;;) ξεσηκώθηκαν εναντίον της αδράνειας και του καθεστώτος. Και τι καλύτερο να γιορτάσεις τέτοια μέρα, κάάάάάάθοντας στο μπαλκόνι σου, κοιτώντας το χρόνο να χάνεται, να εξατμίζεται, μη-βλέποντας τα παιδιά σου να σπαρταράν ψυχικά και να αυτοκαταστρέφουν την παιδική ξεγνοιασιά και ανεμελιά, πακτωμένα και μαγκωμένα σε μια στενότητα χώρου και ονείρων. Το τραγικό μάλλον ήταν η σημαία που κρεμόταν από το ίδιο μπαλκόνι, σημαία όχι σε ιστό, κρεμασμένη όπως κρεμάνε τα χαλιά για να τα τινάξουν ή όπως κρεμάνε τα σεντόνια να στεγνώσουν. Μια Ελλάδα που περιμένει να την τινάξουν ή να τα τινάξει
ΟΚ, υπερβολές! Η ιδέα μου θα είναι, όλα καλά, ας συνεχίσουμε τον καφέ μας, μη χαλαστούμε πρωινάτικα.
Ζήτω το Έθνος, ζήτω η Επανά--ΣΤΑΣΗ, ζήτω η στάση και η στάθμευση,
αράξτε, καθίστε, τελειώσαμε.................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου