Κύριος ετών ..39

Η φωτο είναι προ μνημονίου και μετά. Κάποια στιγμή είδα δύο φωτογραφίες διαβατηρίων, με διαφορά τριων χρόνων. Έπαθα πλάκα! Η διαφορά μπορεί να μη σας φαίνεται, αλλά εγώ έπαθα πλάκα. Εν τάξει, λογική η επιδείνωση μιας φάτσας λόγω ετών, αναμενόμενη, φυσιολογική. Αυτό όμως που δεν περίμενα ήταν η αλλαγή στο βλέμμα.
Τα μάτια αγριέψαν, κοιτάν λίγο σαν τρελά, λίγο σαν ψυχοπαθητικά, δεν είναι η ιδέα μου, το βλέπω! Άλλαξε και η μούρη, έγινε πιο σκυθρωπή, πιο στεγνή. θα πει κάποιος "το φλας φταίει, η φωτογένεια, η διάθεση της στιγμής, η ποιότητα του φιλμ, γενικά ο φωτισμός, το άνοιγμα των ματιών, κτλ, κτλ". Τεχνικά ζητήματα δεν μπορώ να θίξω, καθότι δε γνωρίζω. Εγώ βλέπω πάντως! Την αισθάνομαι στο μισό κρανίο, την αλλαγή ματιάς, την αλλαγή οπτικού πεδίου, την αλλαγή εκτίμησης των οπτικών μου εμπειριών. Τι βλέπω, και πώς το βλέπω, πώς θέλω να το δω, πώς θα έπρεπε να βλέπω, όπως περίπου βλέπουν και οι άλλοι, οι γύρω μου, πού να βλέπω, τι να μην βλέπω, και στο κάτω-κάτω γιατί βλέπω;
Είμαι καλά; Όχι! Είμαι καλά; Όχι! Στα μυαλά και στα μάτια, στα σημεία χάνω. Δεν έπαθα και νοκ-ντάουν! Να δω και καναν trainer, καναν ειδικότερο βρε αδερφέ, τζάμπα πήραν τα ντοκτορά τους και οι ψυχολόγοι; Πάντως κάθε γενέθλια, η μούρλα γιγαντώνεται. Είναι η δεκαετία μάλλον! Οι περιρρέουσες συνθήκες, οι εσώτερες εξισώσεις, που δε βγάζουν αποτέλεσμα, οι διαρκείς παλινδρομήσεις ενστίκτων και βούλησης, η αναβλητικότητα και αποδιοργάνωση επαγγέλματος και έτερων κοινωνικών συμβατικοτήτων, μέσα στο καζάνι της μισής ζωής, έρχονται και βράζουν όλα μαζί, φουσκώνει ο χυλός ενός επερχόμενου ξεσπάσματος θυμού και ...ορίστε η Μολότωφ!!! Καλά που δεν πήγα Παραλία στην Παρέλαση, φαντάζεσαι να την έβγαζα την εθνική παλιγγενεσία στο κρατητήριο του ΑΤ Ευόσμου; Θα πεις "σιγά τα ωά", δε χάθηκε κι ο κόσμος, εδώ πνίγεται στο αίμα η Συρία και η Μισή Αφρική, και οι ευρωπαϊκές βαρκούλες αρμενίζουν στα κυματάκια του Χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης, η ατομική σου έκρηξη σε φόβισε; Ο καθείς ως ορμηνεύεται. Αν μπορείς, γύρνα χρόνο πίσω. Αν όχι, σκάσε και προχώρα, γιατί δε σε θέλει και όλη η χώρα.
Μικρό κομμάτι φωτογραφίας, μικρό κομμάτι ζωής. Κάνε την κίνηση, και άσε τα μασάλια. Να κοιταχτούμε λίγο μες στα μάτια, να δώσουμε μια ώθηση στις ματιές. Βέβαια, τώρα έπιασε και ο ήλιος, οπότε θα στριμωχτούμε οι περισσότεροι στα μαύρα γυαλιά μας, θα γίνουμε κουλ και άνετοι, ποια μάτια να δεις, ποιο βλέμμα να αποφύγεις.
Τι θέλω και βλέπω φωτογραφίες; Έτσι δεν τις αποφεύγουν όλοι; Φωτογραφίες και καθρέφτη! Βίντεο και κάμερες, μοντέρνοι εχθροί, αντιπαραγωγικοί, δείχνουν τους γέρους ώριμους και τους νεότερους επιφυλακτικούς. Κανείς δεν έχει δίκιο, κανείς δεν βλέπει μέσα, το τι περνάει ο καθείς, η εικόνα όμως δυναμώνει το φόβο, διευρύνει τις δυνατότητες συγκρίσεων και αξιολογήσεων, παρατείνει ίσως και μια εποχή.
"Ντο να φτάγω την παράν;" που λένε, τι να τα κάνεις τα λεφτά, όταν δεν έχεις φράγκο, λένε άλλοι. Αυγά είναι, κουρεύονται, λέω εγώ. Και κλείνω άλλη μια πετυχημένη ηλικιακά ανάρτηση, που ξεκίνησε από μια παραφωνία βλεμμάτων, καταλήγει όμως στην συμφωνία μιας τρέλας, που κρατάει σχεδόν σαράντα χρόνια. 'Αιντε και του πέρσι................