Όσο πιασάρικο κι αν ακούγεται, στην τρέχουσα συγκυρία, ταιριάζει. Πρώτη Μάρτη σήμερα και βάζω ένα τρίμηνο μπρος μου. Οι προθεσμίες μου μάλλον θα είναι και οι τελευταίες. Δεν ξέρω για το μετά. Πάντως πρέπει να έχουν ολοκληρωθει δύο διαδικασίες, που καθυστέρησαν αρκετά. Ο στόχος είναι εκεί. Βέβαια όπως έχω ξαναπεί, δεν αρκεί να βάζεις στόχους, πρέπει να ξες και σημάδι.
Πολλά έχουν χαθεί, ίσως να χαθούν πολλά περισσότερα. Η ζωή όμως δε δίνει και μεγάλα περιθώρια. Λάθη που πρέπει να πληρώσεις, ασυγχώρητες στιγμές, χρονιότητα μιας παθογένειας. Δε σε αγχώνει κάτι, κάποιος, μόνο οι ρυθμοί που παλεύουν μέσα σου σαν την Τιτανομαχία.Οι λύσεις δε βγαίνουν έξω εύκολα, σα βόλτα στο πάρκο, εγκυμονούνται και τίκτονται εξαιρετικά επώδυνα, με κόστος, με φυγή.
Δεν μπορείς να υπολογίσεις σταθερές και καβάντζες, μόνο στο αέναο της μετατροπής. Η ενέργεια σου είναι μια δύναμη, μια ολότητα, που τη μετατρέπεις ανάλογα με τα τρέχοντα δεδομένα. Παραμένει όμως, και το έργο που πρέπει να παράξει οφείλει να είναι συγκεκριμένο, ειδικά στους καιρούς που διανύουμε. Δυστυχώς, το πρακτικό αποτέλεσμα συγκρούεται διαρκώς με ευσεβείς πόθους ή αιθεροβάμονες αντιλήψεις. Γι'αυτό και η ενέργεια που δε μεταβιβάζεται ή δε μετατρέπεται σε έργο, δε μετράται, δεν αξιολογείται, δεν ορίζει τίποτα. Απλά σκιαγραφείται ως μια εν δυνάμει πιθανότητα, που προς το παρόν μπορεί να διατηρεί μια υποψία αποτελέσματος, αλλά μόλις περάσει ικανοποιητικό χρονικό διάστημα, δε θα τη θυμάται κανείς ή θα θυμούνται πιθανόν τις δυνατότητες που πήγαν στράφι.
Αν φαίνονται ακατανόητα αυτά που γράφω, δε με εκπλήσσει το γεγονός. Το βίωμα του καθενός είναι ο γαλαξίας του. Τα αστέρια μέσα του φτιάχνονται από αστρική σκόνη ή καταστρέφονται σε κολοσιαία supernova, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας, ούτε καν ο διπλανός του. Οι εκρήξεις που δεν γίνονται να εξωτερικευθούν, είναι μια ενεργειακή εκτόνωση με σιγαστήρα. Η λάμψη των Ήλιων που παράγονται συνεχώς και ακατάπαυστα στα εντόσθιά μας, μπορεί σε προσεκτικούς παρατηρητές να αντικατοπτρίζονται στις λεπτές σκιές της ίριδας του ματιού, λίγο πριν καταρρεύσουμε, λίγο πριν ο κόκκινος γίγαντας γίνει ακόμα ένας άσπρος νάνος, ζωντανός μα κατά βάθος πεθαμένος (λαϊκό άσμα σε κοσμολογικό background).
Η δουλειά που δεν μπορεί να γίνει όπως πρέπει, πρέπει να γίνει όπως μπορεί. Η ανάγκη που πείθει ως και τους θεούς, είναι μια διαχρονική και πανανθρώπινη κινητήρια δύναμη, που αφήνει κάθε Νόμο και κάθε Ηθική στην μπάντα. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για πολυτέλειες και περιττές λεπτολογίες. Η ωμή, ακατέργαστη ενέργεια π.χ. του χθεσινού χουλιγκάνου που καίει πέντε κάδους και σπάει έξι βιτρίνες προέρχεται από την ίδια εντροπία του Σύμπαντος, που μοιάζει στους κουλτουριάρηδες αστροφυσικούς ως η Απόλυτη Τάξη. Ένα Σύστημα σαν το δικό μας, βιολογικά και μικροσκοπικά, διακατέχεται από άναρχες διαδικασίες, απρογραμμάτιστες και χαοτικές, τόσο ώστε να νομίζουμε ότι δεν μπορεί, τόση αναρχία, κάποιο σκοπό θα έχει (!!). "Δεν μπορεί να παίζει ζάρια ο Θεός".......Και απαντάει ο άλλος: " Όχι απλώς παίζει ζάρια, αλλά ξέρει και πώς να τα ρίξει !!!!!"
Κι έτσι ορίζουμε τελεολογικά τις υπάρξεις μας στα μάτια του άγνωστου Θεού με τα πολλά και διαφορετικά ονόματα. Οι Νόμοι όμως δεν έχουν ηθική, παρότι φτιάχτηκαν για να ρυθμίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι υπεράνω αυτών. Οι Φυσικοί Νόμοι ακόμα χειρότερα, δεν ορίζουν τίποτα παραπάνω από αυτά που νομίζουμε ότι υπάρχουν. "Υπάρχω;" λες. Και ύστερα "δεν υπάρχεις..."
Κι αν πρέπει να δουλέψω για να υπάρχω, να μιλάω για να ακούγομαι, να κινούμαι για να φαίνομαι; Είναι η ενέργεια μου αρκετή; Θα κρατήσει τόσο ώστε να παραχτεί το έργο που προγραμματίζω ή θα μετατραπεί σε μια άτακτη ενεργειακά μορφή, σε μια τριβή, ανίκανη να μείνει όρθια;;; Πόσο μπορεί να κρατηθεί μέχρι να παρασυρθεί κι αυτή από την έλξη μιας μαύρης τρύπας, ενός σιφωνίου, μέσα στο οποίο όλα είναι ένα και ξαναγίνονται η Πρωταρχική Ουσία. Η ανώτερη πνευματικά δομή μας, η εγκεφαλική εννοώ, δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει πώς αυτή η υψηλή δομική ενέργειά μας καταπίπτει σε αταξία, διασπάται στα εξ ων συνετέθη, απλώς και μόνο για να επανέλθει με αντιστροφή, με rewind, από την σκόνη του Χάους στον οργανωμένο ηλιακό πυρήνα της Απόλυτης και κορυφαίας Ενέργειας. Οι μύστες κάτι λένε για την περιβόητη Διαδρομή, αλλά εγώ δεν μπορώ να το δω το έργο. Εμένα μου μιλάνε λέξεις, όπως το Καθήκον, η Αποστολή, η Συνέπεια. Μεγάλες ιδέες και μεγάλα νοήματα δεν βγάζω. Πρέπει να περιμένω κι άλλο μάλλον, προς τα γεράματα (αν αξιωθούμε). Γενικά στο πρέπει το προσωπικό, στο αίσθημα της Υποχρέωσης ή του Χρέους (πόσο κακομεταχειρίστηκε ΚΑΙ αυτή η λέξη), λίγοι μπορούν να αντιπαραβάλλουν τη Δύναμη κόντρα στον Καιρό. Η ροπή προς το Χάος είναι αμετάβλητη, αλλά όχι και απαξιωτική. Καθορίζει, αλλά και προορίζει. Το αμφίδρομο που προανέφερα βέβαια, τα μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Διαλύομαι όντας σε διαδικασία επανασύνθεσης και σχηματίζομαι σταθερά ενώ καταρρέω.
Ακούω φίλους που μου λένε : " Άσ'τα τα πράγματα να έρθουν όπως θέλουν, άφησε το χρόνο να λειτουργήσει υπέρ σου". Είναι ο ίδιος τρόπος, ένα modus στωϊκό, ταοϊσμού, που πιστεύει ότι λέγοντας αυτά τα βαθυστόχαστα μπορεί να ελέγξει την απουσία ελέγχου, δηλαδή αφήνοντας να γίνει κάτι, ότι αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Η αδράνεια, δε λέω, είναι ανυπέρβλητη, αλλά θα μπορούσε να μην υπάρχει, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι "ο άνθρωπος", που λέει και η γιαγιά μου, "όλα τα μπορεί";;;;; Δεν μπορώ συνέχεια να αποδέχομαι τα αυτονόητα, να κουνάω καταφατικά το κεφάλι στην κοινοτοπία, απλώς επειδή την καταλαβαίνω. Η δουλειά, από την οποία ξεκίνησε και όλη αυτή η αμπελο-ανάρτηση, σπάει τη σειρά και της αδράνειας και της εντροπίας. Αφύσικη φαινομενικά, αυτονόητη εσωτερικά. Όλοι πρέπει να δουλέψουν, όλα δουλεύουν για κάτι, άρα πώς μπορείς να αφήσεις κάτι να έρθει;; Να δουλέψει αυτό (π.χ. ο χρόνος) για σένα, ενώ εσύ θα τρως φιστίκια στο μπαλκόνι;;;;!!!!! Αν είναι έτσι, όπως ακριβώς στα μάτια μας (μέσω ενός τηλεσκοπίου) τα αστέρια είναι ακίνητα, παγιωμένα στο χωροχρόνο μας, ενώ αυτά στροβιλίζονται με αδιανόητες ταχύτητες, θα έπρεπε και η δική μας υπερπροσπάθεια να "κάνουμε" κάτι, να αποδείξουμε ή να δικαιολογήσουμε τη θέση μας, με τόση ενέργεια, με τόσα έργα και δουλειές, με τόσα λόγια ή και πράξεις, θα έπρεπε να φαντάζει στο Σύμπαν του Ζήνωνα και του Κομφούκιου ως η Ιδεατή Ακινησία, η Απόλυτη Ανυπαρξία (ό,τι δεν κινείται, δεν υπάρχει). Μια είναι η ουσία, δεν υπάρχει ανυπαρξία, όμως...είπε ο Ρασ-μαν και κίνησε να βρει τον Όσο.
Αυτά για σήμερα, νύσταξα. Σκέψου να έπρεπε να τα πω αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους, με αυτιά και εγκέφαλο, πω ρε μάγκα, δουλειά κι αυτή, που κάνουν οι σύγχρονοι αμπελοφιλόσοφοι! Όχι κώνειο, διαμελισμό και απανθράκωση θα του είχαν κάνει του Σωκράτη. Ίντερνετ και πάλι ίντερνετ, μόνος σου τα γράφεις, μόνος σου τα ακούς, από το μηδέν μου ξεκινώ και στην αρχή ξαναγυρνώ.
Γηράσκω καταδυόμενος, μύδρους εξαπολύων, προ της Αρχής, ανύπαρκτος....................
Πολλά έχουν χαθεί, ίσως να χαθούν πολλά περισσότερα. Η ζωή όμως δε δίνει και μεγάλα περιθώρια. Λάθη που πρέπει να πληρώσεις, ασυγχώρητες στιγμές, χρονιότητα μιας παθογένειας. Δε σε αγχώνει κάτι, κάποιος, μόνο οι ρυθμοί που παλεύουν μέσα σου σαν την Τιτανομαχία.Οι λύσεις δε βγαίνουν έξω εύκολα, σα βόλτα στο πάρκο, εγκυμονούνται και τίκτονται εξαιρετικά επώδυνα, με κόστος, με φυγή.
Δεν μπορείς να υπολογίσεις σταθερές και καβάντζες, μόνο στο αέναο της μετατροπής. Η ενέργεια σου είναι μια δύναμη, μια ολότητα, που τη μετατρέπεις ανάλογα με τα τρέχοντα δεδομένα. Παραμένει όμως, και το έργο που πρέπει να παράξει οφείλει να είναι συγκεκριμένο, ειδικά στους καιρούς που διανύουμε. Δυστυχώς, το πρακτικό αποτέλεσμα συγκρούεται διαρκώς με ευσεβείς πόθους ή αιθεροβάμονες αντιλήψεις. Γι'αυτό και η ενέργεια που δε μεταβιβάζεται ή δε μετατρέπεται σε έργο, δε μετράται, δεν αξιολογείται, δεν ορίζει τίποτα. Απλά σκιαγραφείται ως μια εν δυνάμει πιθανότητα, που προς το παρόν μπορεί να διατηρεί μια υποψία αποτελέσματος, αλλά μόλις περάσει ικανοποιητικό χρονικό διάστημα, δε θα τη θυμάται κανείς ή θα θυμούνται πιθανόν τις δυνατότητες που πήγαν στράφι.
Αν φαίνονται ακατανόητα αυτά που γράφω, δε με εκπλήσσει το γεγονός. Το βίωμα του καθενός είναι ο γαλαξίας του. Τα αστέρια μέσα του φτιάχνονται από αστρική σκόνη ή καταστρέφονται σε κολοσιαία supernova, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας, ούτε καν ο διπλανός του. Οι εκρήξεις που δεν γίνονται να εξωτερικευθούν, είναι μια ενεργειακή εκτόνωση με σιγαστήρα. Η λάμψη των Ήλιων που παράγονται συνεχώς και ακατάπαυστα στα εντόσθιά μας, μπορεί σε προσεκτικούς παρατηρητές να αντικατοπτρίζονται στις λεπτές σκιές της ίριδας του ματιού, λίγο πριν καταρρεύσουμε, λίγο πριν ο κόκκινος γίγαντας γίνει ακόμα ένας άσπρος νάνος, ζωντανός μα κατά βάθος πεθαμένος (λαϊκό άσμα σε κοσμολογικό background).
Η δουλειά που δεν μπορεί να γίνει όπως πρέπει, πρέπει να γίνει όπως μπορεί. Η ανάγκη που πείθει ως και τους θεούς, είναι μια διαχρονική και πανανθρώπινη κινητήρια δύναμη, που αφήνει κάθε Νόμο και κάθε Ηθική στην μπάντα. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για πολυτέλειες και περιττές λεπτολογίες. Η ωμή, ακατέργαστη ενέργεια π.χ. του χθεσινού χουλιγκάνου που καίει πέντε κάδους και σπάει έξι βιτρίνες προέρχεται από την ίδια εντροπία του Σύμπαντος, που μοιάζει στους κουλτουριάρηδες αστροφυσικούς ως η Απόλυτη Τάξη. Ένα Σύστημα σαν το δικό μας, βιολογικά και μικροσκοπικά, διακατέχεται από άναρχες διαδικασίες, απρογραμμάτιστες και χαοτικές, τόσο ώστε να νομίζουμε ότι δεν μπορεί, τόση αναρχία, κάποιο σκοπό θα έχει (!!). "Δεν μπορεί να παίζει ζάρια ο Θεός".......Και απαντάει ο άλλος: " Όχι απλώς παίζει ζάρια, αλλά ξέρει και πώς να τα ρίξει !!!!!"
Κι έτσι ορίζουμε τελεολογικά τις υπάρξεις μας στα μάτια του άγνωστου Θεού με τα πολλά και διαφορετικά ονόματα. Οι Νόμοι όμως δεν έχουν ηθική, παρότι φτιάχτηκαν για να ρυθμίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι υπεράνω αυτών. Οι Φυσικοί Νόμοι ακόμα χειρότερα, δεν ορίζουν τίποτα παραπάνω από αυτά που νομίζουμε ότι υπάρχουν. "Υπάρχω;" λες. Και ύστερα "δεν υπάρχεις..."
Κι αν πρέπει να δουλέψω για να υπάρχω, να μιλάω για να ακούγομαι, να κινούμαι για να φαίνομαι; Είναι η ενέργεια μου αρκετή; Θα κρατήσει τόσο ώστε να παραχτεί το έργο που προγραμματίζω ή θα μετατραπεί σε μια άτακτη ενεργειακά μορφή, σε μια τριβή, ανίκανη να μείνει όρθια;;; Πόσο μπορεί να κρατηθεί μέχρι να παρασυρθεί κι αυτή από την έλξη μιας μαύρης τρύπας, ενός σιφωνίου, μέσα στο οποίο όλα είναι ένα και ξαναγίνονται η Πρωταρχική Ουσία. Η ανώτερη πνευματικά δομή μας, η εγκεφαλική εννοώ, δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει πώς αυτή η υψηλή δομική ενέργειά μας καταπίπτει σε αταξία, διασπάται στα εξ ων συνετέθη, απλώς και μόνο για να επανέλθει με αντιστροφή, με rewind, από την σκόνη του Χάους στον οργανωμένο ηλιακό πυρήνα της Απόλυτης και κορυφαίας Ενέργειας. Οι μύστες κάτι λένε για την περιβόητη Διαδρομή, αλλά εγώ δεν μπορώ να το δω το έργο. Εμένα μου μιλάνε λέξεις, όπως το Καθήκον, η Αποστολή, η Συνέπεια. Μεγάλες ιδέες και μεγάλα νοήματα δεν βγάζω. Πρέπει να περιμένω κι άλλο μάλλον, προς τα γεράματα (αν αξιωθούμε). Γενικά στο πρέπει το προσωπικό, στο αίσθημα της Υποχρέωσης ή του Χρέους (πόσο κακομεταχειρίστηκε ΚΑΙ αυτή η λέξη), λίγοι μπορούν να αντιπαραβάλλουν τη Δύναμη κόντρα στον Καιρό. Η ροπή προς το Χάος είναι αμετάβλητη, αλλά όχι και απαξιωτική. Καθορίζει, αλλά και προορίζει. Το αμφίδρομο που προανέφερα βέβαια, τα μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Διαλύομαι όντας σε διαδικασία επανασύνθεσης και σχηματίζομαι σταθερά ενώ καταρρέω.
Ακούω φίλους που μου λένε : " Άσ'τα τα πράγματα να έρθουν όπως θέλουν, άφησε το χρόνο να λειτουργήσει υπέρ σου". Είναι ο ίδιος τρόπος, ένα modus στωϊκό, ταοϊσμού, που πιστεύει ότι λέγοντας αυτά τα βαθυστόχαστα μπορεί να ελέγξει την απουσία ελέγχου, δηλαδή αφήνοντας να γίνει κάτι, ότι αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Η αδράνεια, δε λέω, είναι ανυπέρβλητη, αλλά θα μπορούσε να μην υπάρχει, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι "ο άνθρωπος", που λέει και η γιαγιά μου, "όλα τα μπορεί";;;;; Δεν μπορώ συνέχεια να αποδέχομαι τα αυτονόητα, να κουνάω καταφατικά το κεφάλι στην κοινοτοπία, απλώς επειδή την καταλαβαίνω. Η δουλειά, από την οποία ξεκίνησε και όλη αυτή η αμπελο-ανάρτηση, σπάει τη σειρά και της αδράνειας και της εντροπίας. Αφύσικη φαινομενικά, αυτονόητη εσωτερικά. Όλοι πρέπει να δουλέψουν, όλα δουλεύουν για κάτι, άρα πώς μπορείς να αφήσεις κάτι να έρθει;; Να δουλέψει αυτό (π.χ. ο χρόνος) για σένα, ενώ εσύ θα τρως φιστίκια στο μπαλκόνι;;;;!!!!! Αν είναι έτσι, όπως ακριβώς στα μάτια μας (μέσω ενός τηλεσκοπίου) τα αστέρια είναι ακίνητα, παγιωμένα στο χωροχρόνο μας, ενώ αυτά στροβιλίζονται με αδιανόητες ταχύτητες, θα έπρεπε και η δική μας υπερπροσπάθεια να "κάνουμε" κάτι, να αποδείξουμε ή να δικαιολογήσουμε τη θέση μας, με τόση ενέργεια, με τόσα έργα και δουλειές, με τόσα λόγια ή και πράξεις, θα έπρεπε να φαντάζει στο Σύμπαν του Ζήνωνα και του Κομφούκιου ως η Ιδεατή Ακινησία, η Απόλυτη Ανυπαρξία (ό,τι δεν κινείται, δεν υπάρχει). Μια είναι η ουσία, δεν υπάρχει ανυπαρξία, όμως...είπε ο Ρασ-μαν και κίνησε να βρει τον Όσο.
Αυτά για σήμερα, νύσταξα. Σκέψου να έπρεπε να τα πω αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους, με αυτιά και εγκέφαλο, πω ρε μάγκα, δουλειά κι αυτή, που κάνουν οι σύγχρονοι αμπελοφιλόσοφοι! Όχι κώνειο, διαμελισμό και απανθράκωση θα του είχαν κάνει του Σωκράτη. Ίντερνετ και πάλι ίντερνετ, μόνος σου τα γράφεις, μόνος σου τα ακούς, από το μηδέν μου ξεκινώ και στην αρχή ξαναγυρνώ.
Γηράσκω καταδυόμενος, μύδρους εξαπολύων, προ της Αρχής, ανύπαρκτος....................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου