Να θες, να είσαι, να μένεις.

Πόσα μπορούν να γίνουν, πόσα θα έπρεπε να μη είχαν γίνει, τι περιμένει κάποιος τώρα;
Θέλεις να γίνεις αυτό που σου λένε,  να είσαι όπως σε προγραμματίζουν, να μείνεις στην κατάσταση την ίδια ή και χειρότερη, αλλά να λες κι ευχαριστώ που δε "χρεωκοπείς" ;;
Αν αρνηθείς, είσαι μηδενιστής, δεν προτείνεις κάτι, είσαι "στείρος" ιδεών. Δεν αρέσει το "ΔΕΝ". Μη λες "όχι", πρέπει να είσαι ανοιχτός, θετικός, ναι, και μετά να συζητάς. Τυφλός δογματισμός δεν οδηγεί πουθενά, μαύρη αντίδραση είναι, μας λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Οι συζητήσεις είναι ανοιχτή διαδικασία, σαν αυτήν τη χθεσινή, τη 14ωρη, με πολλούς διαπραγματευτές, πραματευτάδες λέω εγώ, αλλά ένα θύμα. Εμένα. Ή κι εσένα, δεν ξέρω. Πόσοι έφαγαν από αυτά που μας ζητάν πίσω;; Αρκετοί;; ΌΛΟΙ;;;;
Μα τότε, τι διαμαρτυρόμαστε;; Κεφάλια μέσα! Οι πλειοψηφίες κυβερνούν, οι μειοψηφίες την πληρώνουν. Γνωστό μάθημα.
Κι αν κάποιος δε θέλει, δεν είναι, δε μένει. Στα παλιά, στα ίδια, στα "κανονικά", σε αυτά που του λένε.
Ας φύγει. Έτσι απάντησε και ο κυρ-Δήμαρχος της Salonico, σε κάποιον κατά τη διάρκεια μιας δημοτικής συνεδρίασης. Ας φύγεις! Ας φύγουν όσοι δε θέλουν αυτό το είδος διοίκησης, αυτό το στυλ πολιτισμού, αυτές τις πόλεις, αυτήν την κουλτούρα ζωής. Εμείς αυτοί είμαστε, δεν μπορούμε να τους ικανοποιούμε όλους. Να φύγετε, να πάτε αλλού!!!!
Και εσύ όμως θέλεις, θέλεις να θέλεις, θέλεις να είσαι κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο, όχι Αυτό πάντως. Θέλεις να μείνεις, να βρίσκεσαι στον ήλιο, στα βλέμματα, στις σκιές των δέντρων, στις άμμους των νησιών. Γιατί να φύγεις εσύ;; γιατί να φύγω εγώ;;; Πώς μπορείς να το αλλάξεις;; Είναι τόσοι! Είναι πολλοί, δυνατοί, με πειθώ και ισχύ, με όλα τα ατού δικά τους. Εμείς, εγώ, εσύ, πάντα στην απ'έξω, πάντα στην προσωπική Ηθική, πάντα στις αξίες;;; Όλοι αισθάνονται ότι πράττουν κατά συνείδηση, είναι όμως δική τους η συνειδηση ή απλά τη δανείζονται για λίγο καιτην επιστρέφουν κατά βούληση. Η συνείδηση δεν έχει εκπτώσεις, είναι σχετικά σκληρή σανίδα, που σε βαράει στην πλάτη, με επώδυνες συνέπειες. Ο άνθρωπος που μπορεί να λέει, να αφορίζει και μετά να γλύφει εκεί που έφτυνε, δεν είναι πολίτης, απλά πολιτικός. Όποιος βέβαια αναγνωρίζει μια ανυπόφορη κατάσταση, δύο επιλογές έχει. Ή την υπομένει ή απομακρύνεται από αυτήν.
Ο Καμπανέλλης, σε εκείνα τα ωραία δυαδικά χρόνια των "καλών" και των "κακών", έλεγε: "αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά."
Μετά όμως την περιβόητη άρνηση ή τη θυσία, έρχεται η ώρα της αλλαγής. Και την είδαμε και την Αλλαγή.......
Κύριοι, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Αρνί που περιμένει το μαχαίρι, ποτέ δεν αγριεύει. Σε ένα άλλο θρησκευτικό βιβλίο, έλεγε για τον ίδιο δυαδισμό, αλλά με άλλους όρους. " Ο Ποιών και ο Υπομένων". Εμείς θέλουμε να "ποιήσουμε" μεν, αλλά πρέπει να "υπομείνουμε" δε. Αν δε θέλουμε να υπομείνουμε, πρέπει να ποιήσουμε αλλού δηλαδή;;; Τι ιστορία είναι αυτη η χώρα!!!! Κάθησε να τη φας, αλλιώς πρέπει αλλού να πας. Αν φύγεις όμως είσαι προδότης και λιγόψυχος, αν μείνεις, απλά κορόιδο.
Η χώρα αλώθηκε από ξένους και εγχώριους προδότες, οργώνεται, προετοιμάζεται δηλαδή για το θέρισμα της επόμενης δεκαετίας και εμείς πρέπει να διαλέξουμε: Να θέλουμε το ευρώ, αλλά να μην το έχουμε στην τσέπη. Να νοιώθουμε Ευρωπαίοι, χωρίς να είμαστε κι απαραίτητα. Να μείνουμε σε μια Κοινότητα, που τόσο μας αγαπάει και μας εμπιστεύεται που φτιάχνει μόνη της λογαριασμό για να βάζει  τους τόκους που χρωστάμε.
Εγώ και θέλω, και είμαι, αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να μείνω. Όστις (άλλος) θέλει.......