Αυτό που με κάνει να το πιστεύω είναι η βαθειά ψυχική επαφή με τα βιβλία του. Τόσα και τόσα βιβλία έχω διαβάσει, τόσα συγκινητικά, τόσα συναισθηματικά, τόσα πανανθρώπινα, γιατί μόνο τα δικά του με κάνουν να κλαίω;; (και να μην ντρέπομαι να το λέω;) Τι είναι αυτό στη γραφή του, που μοιάζει που μοιάζει τόσο οικεία (σαν να τα έγραψα εγώ---εάν είχα ταλέντο!), αλλά και τόσο εσωστρεφής, τόσο εσωτερική;;
Γράφει και μου κλείνει το μάτι, απλώνει τα συναισθήματα του εσωτερικού του κόσμου και ο δικός μου κόσμος εξεγείρεται. "Εγώ τα σκέφτηκα αυτά πρώτος" λέει. Είναι απλώς ζήλεια, ματαιοδοξία--ότι η Γη γυρίζει γύρω μου, ή απλώς μεγάλος θαυμασμός-σα θαύμα;
Μία φορά τον είδα σε ένα καφέ μπαρ και κάτι συνομιλίες σε chat, αλλά νομίζω ότι είναι ο μακρινός συγγενής που μόλις θα τον ξαναδω, θα συνεχίσουμε να λέμε ιστορίες για το κατηχητικό που πηγαίναμε μαζί, για το χωριό και τις ανθρώπινες φιγούρες από το σόϊ μας, για τις οικογένειες και τα προβλήματά (τους) μας. Μήπως είμαι απλώς ένας συγγραφεο-γκρούπι, ένας φανατικός, ένας stalker με προβολή των αισθημάτων του σε έναν χαρισματικό άνθρωπο; Σαν όλους εκείνους που τρέχουν ξοπίσω τους για να πάρουν κάτι από τη λάμψη τους, για να καλύψουν τα κενά των δικών τους ανεκπλήρωτων ευχών;; Ένας τραγουδοποιός είχε πει σε μια συναυλία ότι αναρωτιέται συχνά αν όλοι αυτοί που σκίζουν τα ρούχα τους με τα τραγούδια του, αν τον αγαπάνε ή το μισούνε για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
(Σκέψου ότι η ανάρτηση ξεκίνησε ως απλώς μια προσωπική κριτική σε ένα εξαίρετο βιβλίο......και καταλήγει πάλι ψυχανάλυση. Αυτό είναι! Όταν χάνεται η μπάλλα, θα είσαι σίγουρα οφ-σάιντ. Όταν χάνεσαι στο δάσος, η γλώσσα μόνο εμπόδια φέρνει. Γι'αυτό καλύτερη η σιωπή)
Και με την πάσα της σιωπής, ξαναρχίζουμε τη επανασύνδεση του βιβλίου με τις κοινωνικές αλλά και προσωπικές προεκτάσεις.
Η σιωπή μιλάει, λέει ο Δημήτρης, όπως και πολλοί άλλοι. Είναι που κρύβει κάτι;; Πάντα πίσω από μια σιωπή κρύβεται ένα μικρό ή μεγάλο μυστικό;; Τα μυστικά των ελληνικών κοινωνιών ήταν πάντα κρυμμένα στα σεντούκια. Έβγαιναν όταν πλέον η αποφορά ήταν τόσο έντονη και έπρεπε να αεριστεί το σεντούκι. Έπαιρνε χρόνια, δεκαετίες, αλλά πάντα (;) αποκαλύπτονταν. Και προκαλούσαν τάχα έκπληξη (κάποιος λαογράφος είχε πει ότι ανάμεσα στις ελληνικές παροιμίες που δεν ανευρίσκονται σε καμιά άλλη κουλτούρα, υπάρχει το αμίμητο "ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι").
Για ένα τέτοιο μυστικό, μια αμαρτία, πολλές αμαρτίες, που -πώς τα φέρνει η Κλωθώ- καταλήγουν να αγιοποιούνται, μιλάει ο Δημήτρης. Ένα κορίτσι χαρισματικό, που ανατρέπει τα δεδομένα, μετατρέπει ένα ελάττωμα σε υπεροχή (πρώτο θαύμα), χτυπιέται από την άλλη μοίρα, τη Λάχεση, κληρώνεται κακό λαχείο, και στροβιλίζεται σαν ξερή λυγαριά, μεταξύ χωριού και μοναστηριού. Οι μικρές ομάδες, τα κλειστά συστήματα τη βοηθούν να σταθεί καλύτερα και να αναπτύξει αυτό για το οποίο τάχθηκε. Μια μάνα, ένα στιγματιστής, ένα πλάσμα του Ουρανού, που ήρθε στον κόσμο από την πίσω πόρτα, παραλίγο να ξαναβγεί, αλλά η Άτροπος κοιμόταν μάλλον εκείνη την ώρα.
Μέχρι στιγμής, οι παράλληλες ιστορίες είναι αδυναμία του Αλεξίου, τις αγαπάει, τις πλέκει, τις μπλέκει, τις διασταυρώνει και πάντα τις αποσυναρμολογεί, στα εξ ων συνετέθησαν. Τότε είναι που έρχεται μια Κάθαρσις, μια Απολύτρωσις και μπορεί κανείς να δει τα βαθειά συστατικά μιας ζωής, μιας ύπαρξης, μιας Ουσίας. (τότε είναι συνήθως που βουρκώνω εγώ). Όταν λοιπόν απλώνονται τα στοιχεία, διαλύονται και τα νέφη, οι ομίχλες, οι θολές αβεβαιότητες, έρχεται η κυρίαρχη Δύναμη (τουλάχιστον) του πλανήτη αυτού να τα διελευκάνει όλα: Το ΦΩΣ!
Με φως βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα, με φως ξεπλένονται (ή αίρονται, δεν ξέρω τι είναι βολικότερο) αι αμαρτίαι, με φως έζησαν και οι ήρωες των Ιστοριών του βιβλίου. Για όλους υπάρχει το φως. Πρέπει απλώς ή να το κοιτάξεις (σαν να κοιτάς στα ανοιχτά μάτια του κρεμασμένου) ή να το καλέσεις, να το φωνάξεις. Εκεί πρέπει να βγει και η φωνή. Καλή και η σιωπή, αλλά η σιωπή δεν είναι φωνή, φωνή είναι μόνο η φωνή (που λέει και ένα πολιτικό-τάχα-τραγούδι).
Οπότε σπάει και η σιωπή, μιλάει και η ηρωϊδα, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μιλάνε, οι ζωές θα πάρουν δρόμους, άλλες θα στριμωχτούν σε κελλιά-φυλακών, μοναστηριών-, άλλες θα βρουν προορισμούς, που δεν τους είχαν λάβει υπόψη.
Τεχνικώς μιλώντας, το σπάσιμο των ιστοριών σε δύο μέρη, είναι μεν κινηματογραφικώς ορμώμενο, εξυπηρετεί καλύτερα την κορύφωση δε. Η γυναίκα μου προτίμησε το μέρος Β', εγώ λέω ότι αν δεν υπήρχε το Α', το Β' θα μπορούσε να είχε γραφεί αυτοτελώς και να ήταν μια συνηθισμένη πορεία διήγησης. Με το Α' όμως και την ύφανση του, χρονολογικά και κοινωνικά, μπορούμε να συνδεθούμε με το σήμερα, με τον τωρινό κυνισμό, την ισοπέδωση, τον εξευτελισμό ιδανικών και ιδεών, την απομυθοποίηση όλων εκείνων που στήριξαν κοινωνίες και ανθρώπους, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Αρκετοί ανάμεσά μας μάλιστα, εξακολουθούν να ζουν στο Α' μέρος.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού θα περπατήσει η μικρή μας ανθρωπότητα. Πάνω στα αγκάθια ή στα χαλίκια, πάνω στο νερό (πού τέτοιο θαύμα!) ή πάνω στα τσιμέντα, πάνω στα πτώματα άλλων ανθρώπων ή πάνω στις αμαρτίες τους, πάνω στα κάρβουνα, σαν αναστενάρισσα ή πάνω σε δασωμένο μονοπάτι, στρωμένο με φύλλα και παραισθησιογόνα μανιτάρια.
Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι. Το ίδιο και οι αμαρτίες τους. Μπορεί να γίνουν θαύματα, μπορεί να μας πάρουν στο λαιμό όλους.
Υ.Σ. Το βιβλίο αξίζει μια καλή τύχη. Όμως σε τέτοιες μέρες και στα χρόνια που έρχονται (ήρθαν κιόλας) μιας απελπισίας χωρίς άκρες, δεν ξέρω αν μπορούν να γίνουν θαύματα πολιτισμού. Ο Αλεξίου, μάλλον είναι κι αυτός ένας Κιχώτης, ανάμεσα σε άλλους, πολλούς-λίγους, δε βάζει το μυαλό μου, κάνει αυτό που τάχθηκε.
Μπορούσα-ειλικρινά-να πω κι άλλα για το βιβλίο, αλλά προτιμώ να το αφήσω ως θολή, όμορφη ανάμνηση στο μυαλό μου κι έναν μοναχό, με χωριάτικη προφορά να μου φωνάζει: "Τ'ν αγαπούσ'!"
Εσείς διαβάστε και αποφασίστε μόνοι σας.............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου