Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι (συνήθως). Αυτοί που δίνουν εντολές και αυτοί που τις εκτελούν. Αυτό αφορά το επίπεδο μιας οικογένειας, μιας μικρής επιχείρησης, μιας χώρας, ίσως και όλων των απανταχού δομών. Η ευπρέπεια και η ολοένα εξελισσόμενη ευγένεια της γλώσσας επιβάλλει να μην τις λέμε διαταγές, αλλά εντολές, παρακλήσεις, ή ό,τι άλλο σαβουαρ-βιβρ-ικό σκεφτείτε. Το γεγονός είναι ότι αυτοί που δίνουν μια διαταγή, δεν είναι απαραίτητα αυτοί που έχουν τη δύναμη. Ας πάρουμε όμως την στατιστική υπόθεση από την αρχή:
"Ποιοι είναι χρησιμότεροι σε μια κοινωνική πορεία βελτίωσης;; Οι πρώτοι ή οι δεύτεροι"
Θα πεις βέβαια "για κάτσε ρε μάγκα, όρισε πρώτα τις σταθερές, το πλαίσιο αυτής της κοινωνίας, βάλε παραμέτρους βελτίωσης και μετά ας δούμε ποιες μπορεί να είναι οι μεταβλητές σε μια αυστηρά δυαδική δομή ανθρώπων".....
Και έτσι απλά κι ωραία, αφού το θέμα πολυπλοκοποιήθηκε δεόντως και δεν μπορεί κανείς να απαντήσει ή να σχολιάσει, θα μπορούσε να ...λήξει η ανάρτηση, ίσως
............σε ένα άλλο ιστολόγιο.
Όχι όμως στο δικό μου!!!!!
Ο πεθερός μου (μεγάλη μορφή!) με έβαλε πάλι στην πρίζα της συζήτησης σήμερα το πρωί, με αφορμή ασήμαντο γεγονός. Αν ορίσουμε τη γενιά, ως διάστημα χρονικό, π.χ. δεκαετίας ή εικοσαετίας, θα πέσουμε έξω καθότι τα χρόνια φαίνεται να "τρέχουν" γρηγορότερα πλέον και μια γενιά π.χ. του 2000 έχει εικοσαπλάσια διαφορά με αυτήν του '90, απ'ότι έχει αυτή του '50 με του '60. Ας θεωρήσουμε απλά κι όμορφα, ότι μιλάμε για παππούδες, πατεράδες και γιούς.
Η σειρά των παππούδων-γιαγιάδων μου, και ας πάρω ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τον παππού της γυναίκας, τον παππού Γιάννη και τη γιαγιά μου, τη Μαρία, είχε και από τα δύο. Διαταγή και πειθαρχία στο ίδιο πακέτο. Είχαν μάθει να δίνουν διαταγές, ΜΟΝΟΝ όταν θα μπορούσαν και οι ίδιοι να τις εκτελέσουν. Αρχαιοελληνικώς ορμώμενοι, δηλαδή. Στη μακεδονική φάλαγγα, δεν μπορούσες να ήσουν ταγός, εάν δεν είχες τη δύναμη να κρατήσεις σάρισα ή να εκτελέσεις τις ίδιες ακριβώς ασκήσεις ή να δείξεις την ανδρεία που απαιτούσε η μάχη. Έτσι και οι "παλιοι", με πάτημα τις στερήσεις και τις σφαλιάρες, πρώτα δούλευαν και μετά διέταζαν, πρώτα έβαζαν οι ίδιοι τα χέρια τους στο χώμα και μετά έδειχναν στους άλλους πώς θα το κάνουν, πρώτα ίδρωναν, μάτωναν εκείνοι και μετά έδιναν οδηγίες. Το είδα με τα μάτια μου, διότι τους πρόλαβα. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος αλλαζονείας ή δοκησισοφίας. Καταλάβαινα ότι ήξεραν σχεδόν τα πάντα για το αντικείμενο που καταπιάνονταν, αλλά δεν ήθελαν να με μειώσουν, ούτε ζητούσαν τον-υποκριτικό πολλές φορές-θαυμασμό. Έκαναν αυτό που έπρεπε, έσκυβαν κεφάλι και με διακριτικό πάντα τρόπο, έδιναν το στίγμα "Σειρά σου...Τι περιμένεις;;". Δεν ξέρω, ίσως έπεσα και σε μετριοπαθείς προσωπικότητες, αν ζούσα στη Μάνη ή σε κανα σκληροτράχηλο χωριό της Πίνδου, να έλεγα άλλα.
Από αυτούς τους ανθρώπους ξεπετάχθηκαν τρία είδη (άντε πάλι η κατηγοριοποίηση, μανία σ'έγινε!!) ανθρώπων. Δύο είναι Αυτοί που με τους κόπους και τις θυσίες έγιναν σπουδαγμένοι, μορφώθηκαν σε Πανεπιστήμια, μπήκαν στην Παραγωγή με το πτυχίο ανά χείρας και με σακάκι/γραβάτα.
Και αυτοί που δεν μπόρεσαν να μορφωθούν, δεν τα 'παιρναν, δεν είχε σχολείο στο χωριό, κάποιο εμπόδιο τέλος πάντων. Αυτοί μπήκαν στην Παραγωγή από το πεζοδρόμιο. Φόρεσαν μια στολή εργασίας και ζούπηξαν το μυαλό τους, το πασάλειψαν με πονηριά και εφευρετικότητα και μίλησαν μια διαφορετική γλώσσα εμπορίου. Το κοινό και με τις δύο προαναφερθείσες ομάδες είναι ότι και οι δύο μπήκαν, άλλοι αργά άλλοι γρήγορα άλλο άμεσα, στην κατηγορία των Εντολέων. Είτε μέσω κομμάτων-πολιτικής-δημοσίων σχέσεων είτε μέσω αυτοδημιούργητων επιχειρήσεων είτε μέσω ακαδημαϊκών θέσεων είτε μέσω Στρατού (α ρε Ε.Σ., αθάνατε!) είτε μέσα από θέσεις Δημοσιο-κένταυρων, τμηματάρχων, προϊστάμενων κι έτσι είτε μέσω επιστημονικότητας και "αξιοσεβάστου κοινωνικού κύρους", όλοι αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να γίνουν χειρωνάκτες, αφού δεν ήταν απαραίτητο, έδιναν εντολές, κατεύθυναν τα συνεργεία, διέταζαν υφισταμένους, βροντοφώναζαν και έτρεμε η γη, έδειχναν την κατεύθυνση στο άβουλο πλήθος, αυτοδιορίστηκαν αρχηγοί, στρατηγοί, άρχοντες, ηγέτες. Κάπου βέβαια ξεχάστηκαν ότι ίσως θα έπρεπε να αποδείξουν ότι αυτά που ζητάνε από τους άλλους μπορούν να τα κάνουν και οι ίδιοι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα σου απαντούσαν όπως απαντούσε και ο Σοπενχάουερ, όταν το ρωτούσαν "....γιατί ενώ ως υποστηρικτής της απαισιοδοξίας, του μηδενισμού και της ισοπέδωσης, δηλώνοντας ως "μόνη λύση την αυτοκτονία", δεν αυτοκτονεί ο ίδιος;;;;;;......", απαντούσε: "Όταν σας δείχνει κάποιος το δρόμο, περιμένετε να σας πάει και ο ίδιος αυτοπροσώπως εκεί;;;;;;" Σωστός!!! Σο' λέει, εγώ σε διατάζω να πας στη μάχη, μόνος, με ένα M1 απέναντι σε ολόκληρη διμοιρία. Περιμένεις να πάω κι εγώ;;; Και ποιος θα μείνει πίσω;;;;;;; Αυτοπροσδιορίζεται επομένως ως αναντικατάστατος και απόλυτα απαραίτητος, ενώ εσύ ως αναλώσιμος και μη αναγκαίος. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, αυτό το ανάγουν ως βιολογική, φυσική, (θεϊκή ίσως;), κοινωνική επιλογή. Έπρεπε να γίνει έτσι. Αλλιώς πώς;;;; θα σηκώσουν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι;;; Πρόκειται λοιπόν για μια γενιά ανθρώπων που διατάζουν, έχουν το πνευματικό υπόβαθρο να φτιάξουν λεφτά και περιουσίες, είτε με τον αγνό-αν υπάρχει τέτοιος-τρόπο των αυτοδημιούργητων, των επιχειρηματιών που βρέθηκαν στην κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος και φυσικά με το κατάλληλο μυαλό. (Κάπου εδώ μέσα ανήκει και ο πεθερός μου), είτε με το "βρώμικο". Με την πονηριά, την αμάχητη εξυπνάδα, τη μαγκιά του "έξυπνου" που πουλάει αέρα στα "κορόϊδα". Δε θέλω να επεκταθώ παραπάνω....αν και ειλικρινά μου είναι πολύ εύκολο.
Ξεχάσαμε ή μάλλον βάλαμε στην άκρη εκείνη την τρίτη μικρή κατηγορία που περισσεύει. Τους ανθρώπους της γενιάς πριν από μένα, που ούτε τρομερό μυαλό είχαν ούτε περιουσίες έκαναν ούτε πτυχία και Πανεπιστήμια ούτε γνωριμίες ούτε τίποτα. Απλά δούλευαν με τα χέρια τους, γενικά έκαναν ότι τους έλεγαν. Πειθαρχούσαν, συμβιβάζονταν, και πολιτικά κυρίως όμως κοινωνικά. Εδώ ανήκει ο πατέρας μου. Πάντα καθεστωτικός, πάντα με την υπαλληλική νοοτροπία, στην καλή τουλάχιστον εκδοχή της. Ακόμα και όταν πρόκειται για απλά, γεωργικά ζητήματα, ο πατέρας μου έπρεπε να ρωτήσει διακριτικά τη γιαγιά μου, την πεθερά του, την παλιότερη κοινωνικά αλλά αποφασιστικότερη και δυναμικότερη, η οποία πάντα τον κατεύθυνε με τρόπο που και να μην τον προσβάλλει σαν άντρα, αλλά και να φανεί ότι εκείνος το σκέφτηκε, να μην το καταλάβουμε εμείς, τα παιδιά.
Αν ντρέπομαι για τον πατέρα μου;;;; Όχι βέβαια, γιατί άραγε;;; Αφού κι εγώ ανήκω σε αυτήν την κατηγορία!!!! Η ομάδα των υπαλλήλων, που δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από τους τυφλοσούρτες, τα πρωτόκολλα, τη συντεταγμένη υπηρεσία. Είμαστε εμείς που ακολουθούμε τις εντολές, που πληρώνουμε φόρους, δεν αναρωτιόμαστε γιατί, που δεχόμαστε την ανωτερότητα των άλλων και παλεύουμε να τους "φτάσουμε". Απλώς κάποιοι έχουν μεγαλύτερη ικανότητα ανάλυσης, διορατικότερη σκέψη, εμπορικότερο μυαλό, μαθηματικότερη διάνοια. Αποδεκτόν!
Αυτά μέχρι πριν από λίγο, μέχρι πριν που δούλευε το σύστημα εντολής-υπακοής, διαταγής-πειθαρχίας, μυαλό-υπάλληλος.
Κι ερχόμαστε στο ΣΗΜΕΡΑ. Στο ΤΩΡΑ.
Πού είναι όλοι αυτοί που είχαν τα μυαλά τα εμπορικά, τις διοράσεις, τα πτυχία, τις Επιχειρήσεις με τους απειράριθμους υπαλλήλους, πού είναι οι εργοστασιάρχες, οι καθηγητάδες, οι στρατηγοί οικονομιών, κρατών, αγορών και επιχειρήσεων;;
Πού δουλεύουν τώρα εκείνοι οι πειθήνιοι υπάλληλοι, οι εργάτες με σκυμμένο το κεφάλι, οι δε-ρωτάω-απλά-εκτελώ τύποι του μέσου εργαζόμενου;; Τι απέγινε η νοοτροπία του "το αφεντικό μου ξέρει!";;; Πόσο ανασφαλείς νοιώθουν τώρα με αυτήν την έλλειψη κεφαλών, ταγών, αρχηγών με αρχ......ηγικές τάσεις; Τα σωματεία και τα συνδικάτα μπορεί και να νοιώθουν περήφανα τώρα που μπορούν να ρίξουν μια επιχείρηση, ένας πρωθυπουργός μπορεί και να αισθάνεται ότι έσωσε μια χώρα, μια νοικοκυρά μπορεί να χαίρεται που της σβήνουν τα χρέη από τις πιστωτικές της κάρτες, ένας υπάλληλος του δημοσίου τομέα που του έδωσαν το δικαίωμα να κάνει χρήση της άδειας άνευ αποδοχών, ώστε να μπορεί να ψωμολυσσάει και στον ιδιωτικό....
Οι υπάλληλοι, οι εργάτες, οι χειρωνάκτες ή οι white-collar workers, οι πάσης φύσης υφιστάμενοι, με ή χωρίς αρμοδιότητες, αντιδρούν με τον κατεξοχήν τρόπο που διδάχτηκαν από τις δεκαετίες κοινωνικής και εργατικής αφύπνισης: Την απεργία, την κατάληψη, την επίσχεση, την στάση εργασίας, χίλια ονόματα για ένα πράγμα.
Οι "κεφαλές", τα "think-tanks", οι διευθύνοντες σύμβουλοι κάθε είδους και φάτσας, οι Πρόεδροι, οι Γραμματείς, οι Υφυπουργοί, οι Διευθυντές, οι Διαχειριστές, οι έχοντες κάθε πρωτοβουλία κινήσεων, καθότι ευρίσκονται ψηλά (χέσε ψηλά κι αγνάντευε, που λένε!!!) έχουν δει από καιρό ότι η παρτίδα στο σκάκι έχει χαθεί. Αλλά αντί αξιοπρεπώς να δεχτούν την ήττα, να πουν και στους φουκαριάρηδες που ακόμα νομίζουν ότι παλεύουν για να κερδίσουν κεκτημένα και περιουσίες, ότι "Ευτυχώς ή δυστυχώς (δεν ξέρω ακόμα!) επτωχεύσαμεν, χάσαμεν, ηττηθήκαμεν, μας έσκισαν τον πάτο, ηυτοκτονήσαμεν, αυτοπυροβοληθήκαμεν, δεν πταίει κανείς, αλλά και όλοι", αυτοί ....ακόμα συσκέπτονται!
Άρα για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό ζήτημα, να το μαζέψουμε λιγάκι, γιατί έχουμε και δουλειές. Zussamenfassung, λοιπόν.
Ας το κλείσω έτσι. Πήγε και 1:56, δουλειά δεν κάναμε, ασ'το για το απόγευμα. Μας κυνηγάει κανας Γαλάτης μήπως;;;;;;;!!!!!!!!
"Ποιοι είναι χρησιμότεροι σε μια κοινωνική πορεία βελτίωσης;; Οι πρώτοι ή οι δεύτεροι"
Θα πεις βέβαια "για κάτσε ρε μάγκα, όρισε πρώτα τις σταθερές, το πλαίσιο αυτής της κοινωνίας, βάλε παραμέτρους βελτίωσης και μετά ας δούμε ποιες μπορεί να είναι οι μεταβλητές σε μια αυστηρά δυαδική δομή ανθρώπων".....
Και έτσι απλά κι ωραία, αφού το θέμα πολυπλοκοποιήθηκε δεόντως και δεν μπορεί κανείς να απαντήσει ή να σχολιάσει, θα μπορούσε να ...λήξει η ανάρτηση, ίσως
............σε ένα άλλο ιστολόγιο.
Όχι όμως στο δικό μου!!!!!
Ο πεθερός μου (μεγάλη μορφή!) με έβαλε πάλι στην πρίζα της συζήτησης σήμερα το πρωί, με αφορμή ασήμαντο γεγονός. Αν ορίσουμε τη γενιά, ως διάστημα χρονικό, π.χ. δεκαετίας ή εικοσαετίας, θα πέσουμε έξω καθότι τα χρόνια φαίνεται να "τρέχουν" γρηγορότερα πλέον και μια γενιά π.χ. του 2000 έχει εικοσαπλάσια διαφορά με αυτήν του '90, απ'ότι έχει αυτή του '50 με του '60. Ας θεωρήσουμε απλά κι όμορφα, ότι μιλάμε για παππούδες, πατεράδες και γιούς.
Η σειρά των παππούδων-γιαγιάδων μου, και ας πάρω ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τον παππού της γυναίκας, τον παππού Γιάννη και τη γιαγιά μου, τη Μαρία, είχε και από τα δύο. Διαταγή και πειθαρχία στο ίδιο πακέτο. Είχαν μάθει να δίνουν διαταγές, ΜΟΝΟΝ όταν θα μπορούσαν και οι ίδιοι να τις εκτελέσουν. Αρχαιοελληνικώς ορμώμενοι, δηλαδή. Στη μακεδονική φάλαγγα, δεν μπορούσες να ήσουν ταγός, εάν δεν είχες τη δύναμη να κρατήσεις σάρισα ή να εκτελέσεις τις ίδιες ακριβώς ασκήσεις ή να δείξεις την ανδρεία που απαιτούσε η μάχη. Έτσι και οι "παλιοι", με πάτημα τις στερήσεις και τις σφαλιάρες, πρώτα δούλευαν και μετά διέταζαν, πρώτα έβαζαν οι ίδιοι τα χέρια τους στο χώμα και μετά έδειχναν στους άλλους πώς θα το κάνουν, πρώτα ίδρωναν, μάτωναν εκείνοι και μετά έδιναν οδηγίες. Το είδα με τα μάτια μου, διότι τους πρόλαβα. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος αλλαζονείας ή δοκησισοφίας. Καταλάβαινα ότι ήξεραν σχεδόν τα πάντα για το αντικείμενο που καταπιάνονταν, αλλά δεν ήθελαν να με μειώσουν, ούτε ζητούσαν τον-υποκριτικό πολλές φορές-θαυμασμό. Έκαναν αυτό που έπρεπε, έσκυβαν κεφάλι και με διακριτικό πάντα τρόπο, έδιναν το στίγμα "Σειρά σου...Τι περιμένεις;;". Δεν ξέρω, ίσως έπεσα και σε μετριοπαθείς προσωπικότητες, αν ζούσα στη Μάνη ή σε κανα σκληροτράχηλο χωριό της Πίνδου, να έλεγα άλλα.
Από αυτούς τους ανθρώπους ξεπετάχθηκαν τρία είδη (άντε πάλι η κατηγοριοποίηση, μανία σ'έγινε!!) ανθρώπων. Δύο είναι Αυτοί που με τους κόπους και τις θυσίες έγιναν σπουδαγμένοι, μορφώθηκαν σε Πανεπιστήμια, μπήκαν στην Παραγωγή με το πτυχίο ανά χείρας και με σακάκι/γραβάτα.
Και αυτοί που δεν μπόρεσαν να μορφωθούν, δεν τα 'παιρναν, δεν είχε σχολείο στο χωριό, κάποιο εμπόδιο τέλος πάντων. Αυτοί μπήκαν στην Παραγωγή από το πεζοδρόμιο. Φόρεσαν μια στολή εργασίας και ζούπηξαν το μυαλό τους, το πασάλειψαν με πονηριά και εφευρετικότητα και μίλησαν μια διαφορετική γλώσσα εμπορίου. Το κοινό και με τις δύο προαναφερθείσες ομάδες είναι ότι και οι δύο μπήκαν, άλλοι αργά άλλοι γρήγορα άλλο άμεσα, στην κατηγορία των Εντολέων. Είτε μέσω κομμάτων-πολιτικής-δημοσίων σχέσεων είτε μέσω αυτοδημιούργητων επιχειρήσεων είτε μέσω ακαδημαϊκών θέσεων είτε μέσω Στρατού (α ρε Ε.Σ., αθάνατε!) είτε μέσα από θέσεις Δημοσιο-κένταυρων, τμηματάρχων, προϊστάμενων κι έτσι είτε μέσω επιστημονικότητας και "αξιοσεβάστου κοινωνικού κύρους", όλοι αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να γίνουν χειρωνάκτες, αφού δεν ήταν απαραίτητο, έδιναν εντολές, κατεύθυναν τα συνεργεία, διέταζαν υφισταμένους, βροντοφώναζαν και έτρεμε η γη, έδειχναν την κατεύθυνση στο άβουλο πλήθος, αυτοδιορίστηκαν αρχηγοί, στρατηγοί, άρχοντες, ηγέτες. Κάπου βέβαια ξεχάστηκαν ότι ίσως θα έπρεπε να αποδείξουν ότι αυτά που ζητάνε από τους άλλους μπορούν να τα κάνουν και οι ίδιοι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα σου απαντούσαν όπως απαντούσε και ο Σοπενχάουερ, όταν το ρωτούσαν "....γιατί ενώ ως υποστηρικτής της απαισιοδοξίας, του μηδενισμού και της ισοπέδωσης, δηλώνοντας ως "μόνη λύση την αυτοκτονία", δεν αυτοκτονεί ο ίδιος;;;;;;......", απαντούσε: "Όταν σας δείχνει κάποιος το δρόμο, περιμένετε να σας πάει και ο ίδιος αυτοπροσώπως εκεί;;;;;;" Σωστός!!! Σο' λέει, εγώ σε διατάζω να πας στη μάχη, μόνος, με ένα M1 απέναντι σε ολόκληρη διμοιρία. Περιμένεις να πάω κι εγώ;;; Και ποιος θα μείνει πίσω;;;;;;; Αυτοπροσδιορίζεται επομένως ως αναντικατάστατος και απόλυτα απαραίτητος, ενώ εσύ ως αναλώσιμος και μη αναγκαίος. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, αυτό το ανάγουν ως βιολογική, φυσική, (θεϊκή ίσως;), κοινωνική επιλογή. Έπρεπε να γίνει έτσι. Αλλιώς πώς;;;; θα σηκώσουν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι;;; Πρόκειται λοιπόν για μια γενιά ανθρώπων που διατάζουν, έχουν το πνευματικό υπόβαθρο να φτιάξουν λεφτά και περιουσίες, είτε με τον αγνό-αν υπάρχει τέτοιος-τρόπο των αυτοδημιούργητων, των επιχειρηματιών που βρέθηκαν στην κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος και φυσικά με το κατάλληλο μυαλό. (Κάπου εδώ μέσα ανήκει και ο πεθερός μου), είτε με το "βρώμικο". Με την πονηριά, την αμάχητη εξυπνάδα, τη μαγκιά του "έξυπνου" που πουλάει αέρα στα "κορόϊδα". Δε θέλω να επεκταθώ παραπάνω....αν και ειλικρινά μου είναι πολύ εύκολο.
Ξεχάσαμε ή μάλλον βάλαμε στην άκρη εκείνη την τρίτη μικρή κατηγορία που περισσεύει. Τους ανθρώπους της γενιάς πριν από μένα, που ούτε τρομερό μυαλό είχαν ούτε περιουσίες έκαναν ούτε πτυχία και Πανεπιστήμια ούτε γνωριμίες ούτε τίποτα. Απλά δούλευαν με τα χέρια τους, γενικά έκαναν ότι τους έλεγαν. Πειθαρχούσαν, συμβιβάζονταν, και πολιτικά κυρίως όμως κοινωνικά. Εδώ ανήκει ο πατέρας μου. Πάντα καθεστωτικός, πάντα με την υπαλληλική νοοτροπία, στην καλή τουλάχιστον εκδοχή της. Ακόμα και όταν πρόκειται για απλά, γεωργικά ζητήματα, ο πατέρας μου έπρεπε να ρωτήσει διακριτικά τη γιαγιά μου, την πεθερά του, την παλιότερη κοινωνικά αλλά αποφασιστικότερη και δυναμικότερη, η οποία πάντα τον κατεύθυνε με τρόπο που και να μην τον προσβάλλει σαν άντρα, αλλά και να φανεί ότι εκείνος το σκέφτηκε, να μην το καταλάβουμε εμείς, τα παιδιά.
Αν ντρέπομαι για τον πατέρα μου;;;; Όχι βέβαια, γιατί άραγε;;; Αφού κι εγώ ανήκω σε αυτήν την κατηγορία!!!! Η ομάδα των υπαλλήλων, που δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από τους τυφλοσούρτες, τα πρωτόκολλα, τη συντεταγμένη υπηρεσία. Είμαστε εμείς που ακολουθούμε τις εντολές, που πληρώνουμε φόρους, δεν αναρωτιόμαστε γιατί, που δεχόμαστε την ανωτερότητα των άλλων και παλεύουμε να τους "φτάσουμε". Απλώς κάποιοι έχουν μεγαλύτερη ικανότητα ανάλυσης, διορατικότερη σκέψη, εμπορικότερο μυαλό, μαθηματικότερη διάνοια. Αποδεκτόν!
Αυτά μέχρι πριν από λίγο, μέχρι πριν που δούλευε το σύστημα εντολής-υπακοής, διαταγής-πειθαρχίας, μυαλό-υπάλληλος.
Κι ερχόμαστε στο ΣΗΜΕΡΑ. Στο ΤΩΡΑ.
Πού είναι όλοι αυτοί που είχαν τα μυαλά τα εμπορικά, τις διοράσεις, τα πτυχία, τις Επιχειρήσεις με τους απειράριθμους υπαλλήλους, πού είναι οι εργοστασιάρχες, οι καθηγητάδες, οι στρατηγοί οικονομιών, κρατών, αγορών και επιχειρήσεων;;
Πού δουλεύουν τώρα εκείνοι οι πειθήνιοι υπάλληλοι, οι εργάτες με σκυμμένο το κεφάλι, οι δε-ρωτάω-απλά-εκτελώ τύποι του μέσου εργαζόμενου;; Τι απέγινε η νοοτροπία του "το αφεντικό μου ξέρει!";;; Πόσο ανασφαλείς νοιώθουν τώρα με αυτήν την έλλειψη κεφαλών, ταγών, αρχηγών με αρχ......ηγικές τάσεις; Τα σωματεία και τα συνδικάτα μπορεί και να νοιώθουν περήφανα τώρα που μπορούν να ρίξουν μια επιχείρηση, ένας πρωθυπουργός μπορεί και να αισθάνεται ότι έσωσε μια χώρα, μια νοικοκυρά μπορεί να χαίρεται που της σβήνουν τα χρέη από τις πιστωτικές της κάρτες, ένας υπάλληλος του δημοσίου τομέα που του έδωσαν το δικαίωμα να κάνει χρήση της άδειας άνευ αποδοχών, ώστε να μπορεί να ψωμολυσσάει και στον ιδιωτικό....
Οι υπάλληλοι, οι εργάτες, οι χειρωνάκτες ή οι white-collar workers, οι πάσης φύσης υφιστάμενοι, με ή χωρίς αρμοδιότητες, αντιδρούν με τον κατεξοχήν τρόπο που διδάχτηκαν από τις δεκαετίες κοινωνικής και εργατικής αφύπνισης: Την απεργία, την κατάληψη, την επίσχεση, την στάση εργασίας, χίλια ονόματα για ένα πράγμα.
Οι "κεφαλές", τα "think-tanks", οι διευθύνοντες σύμβουλοι κάθε είδους και φάτσας, οι Πρόεδροι, οι Γραμματείς, οι Υφυπουργοί, οι Διευθυντές, οι Διαχειριστές, οι έχοντες κάθε πρωτοβουλία κινήσεων, καθότι ευρίσκονται ψηλά (χέσε ψηλά κι αγνάντευε, που λένε!!!) έχουν δει από καιρό ότι η παρτίδα στο σκάκι έχει χαθεί. Αλλά αντί αξιοπρεπώς να δεχτούν την ήττα, να πουν και στους φουκαριάρηδες που ακόμα νομίζουν ότι παλεύουν για να κερδίσουν κεκτημένα και περιουσίες, ότι "Ευτυχώς ή δυστυχώς (δεν ξέρω ακόμα!) επτωχεύσαμεν, χάσαμεν, ηττηθήκαμεν, μας έσκισαν τον πάτο, ηυτοκτονήσαμεν, αυτοπυροβοληθήκαμεν, δεν πταίει κανείς, αλλά και όλοι", αυτοί ....ακόμα συσκέπτονται!
Άρα για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό ζήτημα, να το μαζέψουμε λιγάκι, γιατί έχουμε και δουλειές. Zussamenfassung, λοιπόν.
- Μια διαταγή γίνεται για να εκτελεστεί, αλλιώς δεν έχει νόημα.
- Κάποιοι μπορούν (και επιβάλλεται) να δίνουν τις διαταγές, αλλά θα πρέπει και να υφίστανται κριτική, συνέπειες και την ανάληψη της ευθύνης της απόφασης. Αν δεν τα καταφέρουν, αποδοχή της ζημίας, και έξοδος με ή χωρίς τιμωρία (Το Γουδί πολύ το αναφέρουν στα κανάλια, αλλά δε βλέπω φως)
- Οι άνθρωποι που θα εκτελέσουν τις εντολές, που θα εφαρμόσουν έναν νόμο, ένα διάταγμα, τη διαταγή, δεν είναι απαραίτητα ένας όχλος, άβουλος, τυφλός και άνευ λογικής. Σπάνια και υπό ειδικές συνθήκες, μπορεί και να λειτουργήσουν, όντας υπάλληλοι, ως διαμορφωτές μιας γραμμής, μιας ηθικής, κοινά αποδεκτής και από τους ιθύνοντες.
- Πάντα πίστευα και πιστεύω στην Ιεραρχία. Στην Ιεραρχία ανθρώπων και θεσμών, στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων, στην Αρχή, στην Άρχουσα Πίστη στον Άνθρωπο, στην Αρχηγία (όπως οι άλλοι αποκαλούνται "μεγάλε" και "μεγάλε", εγώ τους φωνάζω "Αρχηγέ"). Οι Αρχές υπάρχουν de facto, κάποιοι το αποδέχονται, αλλά κάποιοι όχι.
- Η γκρίνια και η άρνηση, δεν εμπεριέχουν δημιουργικότητα. Αλλά και φωνή δεν είναι η σιωπή.
- Η κοινωνία δεν έχει βάλει, και ούτε πρόκειται να βάλει στόχους. Παραμένοντας ανομοιογενής, χαίρεται αυτή την ανομοιομορφία της, γιατί δε χρειάζεται να εναρμονιστεί με κανέναν, ούτε με τις αξίες των προηγούμενων γενιών, ούτε με τις τωρινές. Άρα η βελτίωσή της παραμένει ένα διφορούμενο θέμα, που άλλοτε κινείται από σοσιαλιστικές ή πρωτοκομμουνιστικές απόψεις= ο Λαός, η Λαοκρατία, κτλ, και άλλοτε από την βιολογική αποδοχή της κτητικότητας του ανθρώπου=Κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα.
- Μπορεί κάποιος να ζήσει, να επιβιώσει έστω, εάν δεν έχει υψηλές σκέψεις, πολύπλοκες ιδέες, διορατικές απόψεις. Αυτός όμως που θα πρέπει να χορτάσει, μόνο με τα προηγούμενα, ίσως δυσκολευτεί λιγάκι. Τα χέρια μας τα έδωσαν για να κινούνται όχι μόνο πάνω σε ένα πληκτρολόγιο ή διπλώνοντας τα σε στάση σύσκεψης ή προσευχής. Πρέπει να φτιάξουν, να δημιουργήσουν, να σπάσουν πάνω στα ατσάλια και στα ξύλα, να κοπούν, να ξεσκιστούν, να ματώσουν, να επουλωθούν ή να μολυνθούν. Αλλιώς ας μπουν στο γύψο.
- Αυτός που αποχωρεί πρώτος μετά από μια ήττα είναι πάντα ο Στρατηγός, ο Προπονητής. Αυτός που θα αναλάβει την Ευθύνη, είναι εκείνος που διέταξε. Εκείνος που πληρώθηκε τα περισσότερα, σε εκείνον αντιστοιχούν τα περισσότερα, λάθη και αμοιβές. Εύκολη δουλειά δεν είναι. Μόνον οι πραγματικά άξιοι μπορούν να σηκώσουν τέτοιο βάρος. Και είναι συνήθως αυτοί που πέρασαν από όλες τις βαθμίδες, από όλα τα στάδια παραγωγής. Ξεκίνησαν από τα χαμηλά, έφαγαν σκατά και χώμα, μπήκαν στη μηχανή του κιμά, στην υψικάμινο και βγήκαν ατσάλινοι, έτοιμοι να δεχτούν τα χτυπήματα της Ευθύνης και την Ψυχρότητα της Διαταγής. Διατάζουν τώρα, γιατί ξέρουν πώς είναι. Το έκαναν και αυτοί.
- Τα στρατιωτάκια στο σκάκι, παλιά θεωρούνταν ως πιόνια χωρίς αξία, απλώς αναλώσιμα για να ανοίγουν δρόμο στα "μεγάλα και τρανά". Ακόμα και όταν μόνον αυτά είχαν τη δυνατότητα να μεταλλαχθούν σε μια π.χ. βασίλισσα, ή πύργο, όταν όμως έφταναν στο τέλος της γραμμής, στο τέλος του δρόμου. Ακόμα και τότε δεν είχαν αναδειχτεί, ως όφειλαν. Κάπου μεταβιομηχανικά, άλλαξε η μοίρα τους. Τα στρατιωτάκια έγιναν μέρος του σχεδίου. Δεχόντουσαν εντολές, τις ακολουθούσαν, αλλά απολάμβαναν μεγαλύτερης ενεργού δράσης και το σκεφτόσουν δύο φορές πριν τα θυσιάσεις.
- Υπάλληλος ή αφεντικό, στρατιωτάκι η αξιωματικός, Βασιλιάς ή ζητιάνος, σκεπτόμενος ή μαχόμενος, όλοι συνυπάρχουν μέσα μας. Ξεχωρίζει η μία πλευρά, γιατί....έτσι βολεύει! Πρόβλημα δεν είναι η αποδοχή του χαρακτήρα ή της συμπεριφοράς. Πρόβλημα εμφανίζεται όταν παλινδρομεί η μία στάση έναντι της άλλης, πηγαινοέρχεται με ρυθμούς γρηγορότερους απ'ότι μπορεί να προσαρμοστεί η κοινωνία, που θέλει ξεκάθαρα αλλά και σταθερά role-models. Πες μου ποιος είσαι ή θέλεις μόνιμα να είσαι και αν μπορείς να παραμείνεις έτσι, ή αν μπορείς να αλλάξεις με ρυθμό φυσικό και ήρεμο, ώστε να καταλάβω πού θέλεις να πας (η Κοινωνία τα ρωτάει αυτά!!)
- Αν μπορούσαν να λυθούν διαμάχες και διαφωνίες με μια Εντολή ή μια Απόφαση, δε θα λεγόταν Ζωή, αλλά θα παίζαμε Μονόπολυ. Γι'αυτό ακόμα και η πιο σίγουρη θέση και στάση. δε συνάδει με τη Βιολογία του Ανθρώπου. Εξ' ου και η έννοια ρίσκο (ή risiko που λένε και οι Γερμανοί) εμπεριέχει περισσότερη αλήθεια από τη λέξη εγγύηση. Ποιος παίρνει όμως ένα ρίσκο, εν ονόματι όλων; Αυτός που τον ψηφίσαμε; Αυτός που αυτόκλητα αποκαλείται Σωτήρας ή Μεσσίας; Αυτός που τον αποδέχεται η λαϊκή βάση; Ποιος ρισκάρει, αν δεν είναι βαθειά τζογαδόρος; Οι Ιταλοί έβαλαν το Μαφιόζο τον Μπερλουσκόνι να καθαρίσει με τη Μαφία. Ο Ρούσβελτ έβαλε τον Fitzgerald Κέννεντυ (τον πατέρα του JFK και του Robert) το μεγαλύτερο απατεώνα και κερδοσκόπο της δεκαετίας του '20, να καθαρίσει τη ζημία του κραχ. Εμείς ποιον θέσαμε ως Αρχή; Και ποιος κρύβεται ουσιαστικά πίσω του; Είναι οι Δύο Χοντροί ή υπάρχουν και άλλα "κεφάλια" με τρομερές Ιδέες και Λύσεις;; Είναι οι Κλέφτες μια λύση για την Ελλάδα;; Διότι καταλάβαμε ότι οι Ψεύτες μια φορά δεν είναι!! Και αν ανοίξει περισσότερο το κάδρο, ποιος διοικεί την Ε.Ε, ποιοι είναι οι Αρχηγοί, που ορίζουν, διατάζουν, διορίζουν;;; Μην είναι ο κυρ-Νίκος (όχι του Θόδωρα, ο άλλος, ο Σαρκοζέας), η κυρ-Αγγέλα, ο μαστρο-Ζαν-Κλωντ, ποια αφεντικά έχουμε και ακολουθούμε, ποιους εργοδότες, σε ποια σύμβαση έργου συμμετέχουμε, ποια είναι η Πολιτική της Εταιρείας, θα δούμε τον κόπο μας πού πάει;;;;;;;;;
- Για τον εαυτό μου αποδέχομαι πράγματα και καταστάσεις, που δεν μπορώ να τα δεχτώ για τους επόμενους. Υπάρχουν πίσω μας άνθρωποι, πιόνια και στρατηγοί, που περιμένουν να τελειώσει αυτή η παρτίδα, για να ξεκινήσει η δική τους. Γιατί τους καθυστερούμε;; Σφύριξε το, να τελειώνουμε. Αν χάσαμε, καλώς! Χρεωκοπία, Πτώχευση, Χασούρα, Φτώχεια, Πίκρα, Θάνατος, ο σώζων εαυτόν ας σώσει και καναν άλλον. Να μας το πείτε, να αλλάξουμε το χρόνο, να μπουν οι πίσω, που στριμώχνονται. Αν όμως υπάρχει ελπίδα, με μια Διαταγή να γυρίσουμε το παιχνίδι, ακόμα και στο 93', να μην το αφήσουμε ρε Αρχηγέ, να το σπρώξουμε λίγο, να ξεσκαρτάρουμε, να στριμωχτούμε κι εμείς κι εσείς, να πάμε λίγο πλάγια, λίγο κό'ψτο αλλιώς, λίγο από δω, λίγο από κει, να χωρέσουμε κι εμείς στο βάθρο.Αλλιώς θα είμαστε σαν τους Ρωμαίους στον Αστερίξ. Οι Αρχηγοί μας βαδίζουν μπροστά, χωρίς να τους νοιάζει ο κίνδυνος ή να μη γνωρίζουν τι εστί. Και εμείς από πίσω τους, που προφανώς καταλάβαμε πού μας πάνε, οι μπροστά φωνάζουν να μην σπρώχνουν οι πισινοί και οι πίσω φωνάζουν να μην τρέχουν οι μπροστινοί
Ας το κλείσω έτσι. Πήγε και 1:56, δουλειά δεν κάναμε, ασ'το για το απόγευμα. Μας κυνηγάει κανας Γαλάτης μήπως;;;;;;;!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου