Βραδιά στο Φράγμα

Νύχτα με φλούδα φεγγαριού, ο Δίας ντροπαλός, εμείς κοιτάμε. Τα αυτιά συνεπαρμένα δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις γραμμές μιας μελωδίας. Η οποία έχει στόχο μεν, αλλά περνάει από μονοπάτια για λίγους. Πιθανόν ούτε το 5% (με μένα απ'έξω) να κατάλαβε τι παίχτηκε εκεί, μπροστά από την τεχνητή λιμνούλα. Τι πραγματικά ήθελαν να δώσουν τα παιδιά με τα βιολιά, τα κλαρίνα, τις τρομπέτες και τις μπουζουκομάνες. Ίσως υπάρχει μια αναδρομική δράση, ετεροχρονική, που να μπορέσει να μας ξυπνήσει μετά από μήνες. Να μας ξυπνήσει μες στο χειμώνα των χρόνων που μας πλησιάζουν, κι έτσι ιδρωμένοι κι αγχωμένοι, να αναλογιστούμε: "Ω ρε μεγάλε, τι ακούσαμε εκείνο το βράδυ!!!". Οι επιστήμονες το ονομάζουν καθυστερημένη κατάπληξη.

Εκεί βαράει ο Θανάσης. Όχι μόνο στους καθυστερημένους εμάς, αλλά στο χρόνο που δουλεύει ακόμα κι όταν έχει φύγει, έχει πετάξει.

Πάντα αυτιά ανοιχτά. Η σκέψη μπορεί αργότερα.....