Charlie Parker. Μιλάμε για μεγάλο καλλιτέχνη (όχι ότι και ο Dizzy πάει πίσω). Αλλά το κατιτίς παραπάνω το έχει. Πήρε ένα άλτο σαξόφωνο ως συνοδευτικό όργανο στις big bands του Duke ή του Count Basie και το πήγε στα ουράνια. Ενώ για την τρομπέτα που ηγεμόνευε, υπήρξαν κι άλλοι δεξιοτέχνες. Σαν τη σφραγίδα όμως του Yardbird, δεν νομίζω (χωρίς να είμαι τρελός γνώστης) ότι άφησε άλλος σε όργανο πνευστό.
Η υψηλή Τέχνη είναι από λίγους για λίγους. Πόσοι έχουν πλέον υπομονή να ακούσουν αυτοσχεδιαστική μουσική που γράφτηκε προ 50 χρόνων; Ο κύριος λόγος είναι ότι χάθηκε η φαντασία. Η φαντασία στη ζωή μας, στη μουσική, στις ενστικτώδεις αποδόσεις. Πήγαν στράφι, βορά του προγράμματος, της σφαγιαστικής ταξινόμησης χώρου/χρόνου, πενταγράμμου και τονισμών.
Η φαντασία στον αυτοσχεδιασμό απογειώνεται όταν δεν υπάρχουν οι φραγμοί της τονικότητας. Έτσι σε μια ατονική (ή σχεδόν ατονική) μουσική ένας beboper, σαν την ιδιοφυϊα του Parker, μπορεί να χαθεί, να ξαναβρεθεί, να ξαναχαθεί, με ταχύτητες που πλησιάζουν αυτή του φωτός. Ακούστε τα εξηκοστά τέταρτά του και αν έχετε τη ακουστική διακριτικότητα θα δείτε πώς μια πολυπλοκότητα και μια φαινομενικά κουβαριασμένη σειρά από νότες στην ουσία αντανακλούν μια διαγή εικόνα και θέση περί εκφραστικότητας.
Αν πάλι δεν μπορέσετε, δεν πειράζει...Καλή καρδιά και μπόλικη φαντασία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου