Michael Crichton. Επιφανειακός ;; Μπααα, δε νομίζω!

Οι περισσότεροι θα θυμούνται τον Κράιτον από το Jurassic Park ή το E.R.

Έτσι κι εγώ, δεν είχα ξαναδιαβάσει βιβλίο του. Ώσπου μου "έπεσαν" στα
χέρια, το Next, ευχάριστο και γρήγορο ανάγνωσμα. Μιλάει για την εξέλιξη της "ιδιοκτησίας των γονιδίων", που ως ευρεσιτεχνία κάποιων εργαστηρίων, ιδιωτικών ή Πανεπιστημιακών, θα θεωρούνται αντικείμενο εμπορίου, αποκόμισης τεράστιων ποσών, λόγω της μεγάλης γκάμας εφαρμογών. Για τον αμύητο στο θέμα, είναι προφανώς αλαμπουρνέζικα. Το ανθρώπινο γονιδίωμα, οι τεχνικές "πειράγματός" του, Γενετική Μηχανική όπως ονομάζεται, τα διαγονιδιακά είδη, οι κατοχυρώσεις μέσω νομικών τερτιπίων κυτταρικών σειρών, ενώ αυτές κυκλοφορούν σε ζώντες ανθρώπους (;;;!!!!) και άλλα πολλά που ΗΔΗ συμβαίνουν, σε συνδυασμό με αστυνομικό κυνηγητό και πάμπολλες ιστορίες ανθρώπων φτιάχνουν ένα ωραίο καλοκαιρινό μίγμα 2/4 διασκέδασης, 1/4 εκτόνωσης και 1/4 προβληματισμού. Σερβίρεται κρύο, σε δροσιά, όχι κάτω από ομπρέλες σε 42 βαθμούς, για να πιάσουν και τόπο τα επιστημονικά του σχόλια.
Κι όπως λέει κι ο συγγραφέας: "Το βιβλίο είναι φανταστικό, εκτός από μερικά σημεία που δεν είναι" (??????!!!!!!!)

Όσον αφορά τώρα το άλλο Bell που διάβασα, κι αυτό ενδιαφέρον. Αφορά ταξίδια στο χρόνο μέσω κβαντομηχανικής και μετατροπής της Ιστορίας, που υποτίθεται ότι δεν αλλάζει, δεν μπορεί να "πειραχτεί". Μερικοί ιστορικοί, αρχαιολόγοι, διαννοούμενοι, ομάδα μελέτης κάποιου Γαλλικού μεσαιωνικού κάστρου, μεταφέρονται στην αντίστοιχη εποχή (14ος αιώνας) για να επαναφέρουν τον καθηγητή τους που από λάθος "ξέμεινε" (!!) εκεί.
Ο ιπποτισμός στα ιστορικά βιβλία διαφέρει, εξηγεί ο συγγραφέας, από αυτό που πραγματικά ήταν. Και ο πιο κατάλληλος τρόπος να το διαπιστώσεις ήταν να πας να το δεις ο ίδιος, με τα μάτια σου!! Άλλα λεν τα ιστορικά βιβλία, αλλιώς (μάλλον) ήταν τα πράγματα. Ως γνωστόν οι περιγραφές που έχουν απομείνει ως Ιστορικό περίγραμμα μιας Εποχής, δεν μπορούν να καλύψουν άπειρα κενά, και δίνουν ερεθίσματα για παρόμοια βιβλία, που προσπαθούν να ανατρέψουν μύθους, νικητών και νικημένων, ηθικών και ανήθικων, ιπποτών και βαρβάρων. Ο χρόνος που μυθοποιεί, που στο πέρασμα απαλύνει τις τραχειές άκρες και εξωραϊζει εποχές, ανθρώπους και συνθήκες. Κάτι σαν τη δουλεία της αρχαιότητας ή το περίφημο Βυζάντιο. Εδώ μιλάμε για τη βαρβαρότητα του Αγγλογαλλικού Εκατονταετούς πολέμου και την επιτόπου ανατροπή των μύθων. Φοβερός είναι ο Κράιτον όταν προσπαθεί να συγκρίνει το πού βρίσκονταν οι διαννοούμενοι, με τα γραφεία και την κουλτουρομανία τους και ξαφνικά χέζονται πάνω τους, όταν βλέπουν τα σπαθιά των ιπποτών να κόβουν κεφάλια και να ξεκοιλιάζονται μπροστά γυναίκες και παιδιά. Βέβαια δεν κάνει και εξοργιστικές περιγραφές, αυτές τις αφήνει για την ταινία.....

Πάντως γενική ιδέα είναι ότι " Δεν ήταν και άσχημα". Κράιτον. Καλοκαίρι και βιβλιαράκι. Επιφανειακή απόλαυση;; Μπα;;; Λες;;;; Δε νομίζω!! Αλλά και πάλι τι σε χαλάει;;;

ΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑΜΠΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΛΙΓΗ ΜΠΑΛΛΑ

Είδαμε πολλή μπάλλα, αλλά μιλάμε για ΠΟΛΛΗΗΗΗΗΗ μπάλλα. Φχαριστηθήκαμε ποσότητα, όσο για ποιότητα, δε διαμαρτυρόμαστε. Το γεγονός ήταν ότι ήταν το πρώτο Μουντιάλ των παιδιών και φροντίσαμε να μη χάσουμε αγώνα για αγώνα. Τι μεσημέρι, τι απόγευμα, τι ήλιος, τι βροχή, εμείς εκεί. Φυσικά στα διαλλείμματα και στα ημίχρονα κατεβαίναμε κάτω και ρίχναμε τις μπαλλιές μας, τις κεφαλιές μας, τα μπλοζόν μας. Ανάλυση παιχνιδιού, φάσεων, προπονητικών σχεδιασμών, αποδόσεων των πρωταγωνιστών και διάφορα ποδοσφαιρολαγνικά, από εκείνα που κάναν τη μαμά μας να μας κοιτάει με ένα βλέμμα αποδοκιμασίας, (κρυφοζήλειας) αηδίας και μπαφιάσματος γενικά.
Και όσο και να εξηγώ ότι με το ποδόσφαιρο περνάνε πολλαπλά μηνύματα διαπαιδαγώγησης, εκτόνωσης, εκφόρτισης, αλλά και σεβασμού, αποδοχής ήττας, μη διακοπής της προσπάθειας μέχρι το 95΄, κτλ, κτλ, δεν νομίζω να γίνομαι αντιληπτός.
Διότι η μπάλλα κύριε είναι Ιδέα. Είναι ιδέα εκ γενετής και προ γεννήσεως. Μπάλλα κλωτσάει το έμβρυο μες στην κοιλιά, δεν κάνει μανσέτα, ούτε λέι-απ. Η Κλωτσιά βγαίνει εύκολα, συρτή, σκαστή, με το γόνατο, με το κου-ντε-πιέ, πλασαριστό, μπάλλα μπορεί να κλωτσήσει ένα δίχρονο, μέχρι ένας 85χρονος. Ούτε να σκάσει μπάλλα, ούτε να καρφώσει στο φιλέ. Παίζεται με δύο κουρέλια που τα δένεις μεταξύ τους και σουτάρεις σε έναν τοίχο με ζωγραφιστό τέρμα. Παίζεται με έναν, δύο , 32 παίχτες. Το τρέξιμο δεν είναι απαραίτητο, μπορείς και να περπατάς μέσα στο γήπεδο (βλέπε ΠΑΟΚ, με το περπάτημα βγήκε μέχρι Champions League).
Το ποδόσφαιρο μας αρέσει δε μας αρέσει είναι βασιλιάς. Πλανητάρχης, παγκόσμιος κυρίαρχος του κάθε πιτσιρικάδικου ονείρου για επιτυχία, δόξα και (εύκολα;;) λεφτά. Το ζελέ του Κ. Ρονάλντο, η ανέμελη μαλλούρα του Μέσι, τα φιλιά του Κασίγιας, η μουρόφατσα του Μπόατενγκ, τα συμβόλαια που περιμένουν Ντρογκμπάδες και Φορλάδες όλα αυτά δεν μπορούν να τα συναγωνιστούν 1000 καρφώματα ή 100 mundoτρόπαια basketball, volleyball, baseball, χέσεball. Και το λέω εγώ που είμαι μπασκετόφιλος, νομίζω ότι παίζω και μπάσκετ κάπως καλύτερα απ'ότι ποδόσφαιρο. Είναι όπως έλεγε η γιαγιά μου "άλλον έχω στην καρδιά μου μα αλλού παν τα λεφτά μου"....
Εγώ, το ποδόσφαιρο, όσο και αυτοί οι αλήτες (οι Μπαοκ, οι Άρης, οι γαυροβαζελοχανουμοΚοκκαλοΒγενοπουλοΒαρδινοΠιλάβιοι) να προσπαθούν να με κάνουν να το μισήσω, δε γίνεται, υπάρχει μέσα μου. Από τότε που έτρεχε ο πατέρας μου στα γηπεδάκια για προπόνηση, τρέξιμο κι έτσι, διαιτητής γαρ που διατηρούσε φόρμα, όχι σαν σήμερα που διατηρούν σουβλατζίδικο στα Σεπόλια, και με έπαιρνε μαζί του και κάναμε κεφαλιές, και φάλτσα, αλλά εγώ δεν "τα 'παιρνα", δεν "το'χα". Έχανα κανα εύκολο γκολ και κείνος εκνευριζόταν αλλά έλεγε "Δεν πειράζει, την άλλη φορά, γιατί πάντα υπάρχει κι άλλη φορά για το γκολ, εκτός από τότε που δεν θα υπάρχει και πρέπει να το βάλεις οπωσδήποτε, εσύ και μόνον εσύ". Το γκολ, goal, ο στόχος μπορεί να έχει πολλούς δημιουργούς, να περάσει από πολλά πόδια πριν, έχει έναν όμως σκόρερ. Αυτός που βρέθηκε εκεί που έπρεπε και άπλωσε το σώμα, το πόδι, το κεφάλι. Η μπάλλα σέρνεται, σαν τη σκατοζωή, αλλά μπορεί να πάει και στα ουράνια. Δεν χοροπηδάει σαν χαζή, να βαράει στα σίδερα και στα πλαστικά ταμπλό. Πολλοί μπορούν να την στέλνουν από αποστάσεις 30-40 μέτρων με ακρίβεια χιλιοστού σε "παραθυράκια". Ή να κατεβαίνουν από ύψη 20 μέτρων και να προσγειώνονται με τέτοιο κοντρόλ που να είχαν κόλλα. Μόνο ένας την ακουμπάει, την πιάνει με τα χέρια, την αγκαλιάζει, την προστατεύει με την κεφάλα του, που επειδή είναι κι αυτή στρογγυλή, συχνά μπερδεύεται ο επιθετικός(δε θυμάσαι τι έπαθε ο Cech;;;). Μπάλλα παίζαν κι οι Θεοί και τους κάναν στρογγυλούς τους πλανήτες και επειδή δεν έβγαιναν τα φαλτσαριστά, τους έδωσαν και ένα ελλειψοειδές σχήμα, ώστε να κάνουν αυτό το περιβόητο bend it like Beckham, όταν την κλωτσούσαν να φύγει πλάι από τον Ήλιο και να την "τρώει" την γκολάρα, δύο φορές το χρόνο.
Και μετά την Κοσμολογία και το Big Bang Ball, γεγονότα:
Η Ισπανία πρώτη φορά σε τελικό, πρώτη φορά Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Την πίστευαν δεν την πίστευαν, Αργεντινοβραζιλιάνοι πήραν τις σάμπες τους και σε άλλη παραλία, Ολλανδογερμανοί κάπως στάθηκαν αλλά πολύ Τευτονικό ποδόσφαιρο μωρ'αδερφέ! Για να μην μιλήσω για τα σούργελα, κάτι αγγλογαλλοιταλάκια που αποτελούν τις "παραδοσιακές δυνάμεις του Ποδοσφαίρου". Και η θεια μου κάνει κάτι παραδοσιακές χορτοτυρόπιτες, αλλά άμα βρούμε καμμιά μπουγάτσα μοντέρνας γεύσης δε λέμε κι όχι. Δηλαδή καλός ο παλιός, αλλά κι ο νέος φιλάει και on camera, άμα λάχει! Εσπάνια, με το ταμπεραμέντο σου.........





Υ.Σ.
Καλά αυτά, αλλά το Μουντιάλ τελείωσε και πρέπει να αποποδοσφαιροποιηθούμε λιγουλάκι, διότι τα παιδιά ζουρλάθηκαν και πρέπει να επανέρθουν σε ρυθμούς μπάσκετ. Να κρατάμε και ισορροπίες. Το Μundobasket ξεκινά 28/8, πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα συστήματά μας.....
Θα επανέλθω με περισσότερα.

Η σκλαβιά των βιβλίων και οι Σπάρτακοι του bookcrossiing

Εδώ και χρόνια υπάρχει μια ιστορία απελευθέρωσης βιβλίων. Τα βιβλία διαβάζονται από το νόμιμο κάτοχο, αυτόν που τα αγόρασε δηλαδή και μετά αφήνονται κάπου, στην τύχη τους, ώστε να μαζευτούν από όποιον ενδιαφερθεί και να διαβαστούν. Και μετά πάλι να αφεθούν κάπου, για να ξαναπερισυλλεγούν από κάποιον άλλο ενδιαφερόμενο.
Και ούτω καθεξής. Το βιβλίο πλέον δεν είναι απόκτημα, asset ανγκλιστί, αλλά μια προσωρινή διασκέδαση και ψυχαγωγία, που πρέπει να "αφεθεί" ελεύθερο να χαροποιήσει κι άλλους ανθρώπους κι όχι να κλείνεται σε μια βιβλιοθήκη, στριγμωμένο μαζί με άλλα, σφηνωμένο για την ακρίβεια, χωρίς ποτέ να ξαναδιαβαστεί, απλά να ικανοποιεί την ματαιοδοξία μας (ω ρε δες τι βιβλία έχω διαβάσει, είμαι σπουδαγμένος εγώ ξέρεις...)
Και φυσικά με το κόστος ενός βιβλίου, μπορούν να το διαβάσουν μπορεί και εκατό άνθρωποι. Θα μου πεις κακό για τους συγγραφείς και τους εκδοτικούς οίκους. Όντως, αλλά τι να κάνουμε;; Κρίση έχουμε, τα βιβλία δεν τρώγονται, άρα είναι τα πρώτα που "κόβονται" από τον προϋπολογισμό. Έτσι κάνεις οικονομία, δίνοντας (και παίρνοντας) βιβλία ο ένας με τον άλλον.

ΟΚ, λες. Και σε τι διαφέρει η φάση αυτή από τη δανειστική βιβλιοθήκη ή από το δανεισμό σε φίλους και γνωστούς;;;;

Το να πας τα βιβλία σε μια δανειστική βιβλιοθήκη, προϋποθέτει ότι ξέρεις πού είναι κάποιες από αυτές και ότι κάποιοι θα πηγαίνουν εκεί. Από μικρή (πικρή) εμπειρία, λέω ότι πιο εύκολα μπαίνεις σε κατάστημα sex-shop με τριχωτούς δονητές στη βιτρίνα, παρά να μπεις σε κάποια δημοτική δανειστική. Εξάλλου η περίπτωση να συναντηθείς τυχαία με ένα βιβλίο σε ένα παγκάκι διαθέτει και μια παιχνιδιάρικη φάση, ένα απροσδόκητο τέλος πάντων, που σε βάζει σε μια σκέψη.

Οι άνθρωποι, που στην Ελλάδα κουβαλούν τη σκυτάλη του BC, είναι ολοφάνερο ότι έχουν μεράκι, κέφι γι'αυτό που κάνουν και θέλουν να το διατηρούν με μηνιαίες συναντήσεις, συνέδρια, θεματικές απελευθερώσεις-τα λεγόμενα challenges. Γνώρισα, αρκετά επιφανειακά η αλήθεια, κάμποσους BCers με 5-6-7 χρόνια στο αντικείμενο και αποκόμισα παρα πολύ καλή εντύπωση. Μια μεγάλη παρέα με ανομοιογενές περιεχόμενο και σύσταση, διαφόρων ηλικιών, ως επί το πλείστον θηλυκού φύλου, αλλά και με αρκετούς άρρενες, από όλα τα μέρη της Ελλάδος, ίσως περισσότερο στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα, που ψιλοακομπλεξάριστα μαζεύονται, ανταλλάσουν γνώμες και γενικά, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ, πράγμα δύσκολο στις μέρες μας. Σίγουρα τα ενεργά μέλη είτε στο site, στα fora είτε στις απελευθερώσεις είναι πολύ λιγότερα από το συνολικό αριθμό μελών, αλλά και πάλι υπάρχει συνεχής κίνηση, νέα μέλη, κτλ. Βέβαια η ανάγκη για επικοινωνία συχνά ξεπερνά την ίδια τη διαδικασία. Για παράδειγμα, υπάρχουν άτομα που βρίσκονται στο BC 5 χρόνια, με 1000+ αναρτήσεις στα fora και δεν έχουν απελευθερώσει ούτε τα μισά βιβλία από όσα έχω απελευθερώσει εγώ σε 4 μήνες. Αλλά υπάρχουν και πρακτικά ζητήματα. Έχει ο άλλος βιβλία στην βιβλιοθήκη του;; Αγοράζει 5-10 το χρόνο; Θέλει να τα δώσει ή τα κρατάει ως κόρη οφθαλμού, μην τυχόν του κλέψει κανείς τη γνώση; Ποιός ξέρει;;

Το ζήτημα είναι ότι πρόκειται πράγματι για μια κοινωνικού περιεχόμενου δράση, λογοτεχνικής πρόφασης αλλά με συνέπεια ανθρώπινους δεσμούς και συνομιλίες σε επίπεδο φιλοαναγνωστικό. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Τα βιβλία είναι θησαυροί, που δεν αβγατίζουν σαν καταθέσεις σε τράπεζες, ούτε μπορούν να σου δώσουν πολλά περισσότερα από όταν πρωτοδιαβαστούν. Το διάβασες;;; Δώσ'το ρε Χριστιανέ και σε καναν άλλο τηλεορασόπληκτο, μπας και την κλείσει τη ρημάδα. Τώρα αν το συγκεκριμένο βιβλίο πρέπει να το κρατήσεις καλά και σώνει, για τον α, β λόγο, κράτα το, δε θα στο πάρουμε με το ζόρι!
Μπες και ενημερώσου για περισσότερα
http://www.bookcrossing.com/
http://www.bookcrossers.gr/

ΧΑΡΤΕΣ

Από μικρός πάντα μ'άρεσε να διαβάζω χάρτες. Όχι απλώς να χαζεύω, αλλά να τους παρατηρώ, να κοιτάζω λεπτομέρειες, ονόματα, εκτάσεις. Σαν τον αδερφό μου, που είχε στο μαγαζί έναν Παγκόσμιο Χάρτη και μου το 'παιζε έξυπνος, με ρωτούσε πρωτεύουσες και τέτοια, όταν βαριόμασταν κάτι απογεύματα. Εγώ με το που πήγαν νήπια τα πιτσιρίκια τους πήρα έναν μεγάλο Χάρτη της Ελλάδος (Εκδ. Ρέκος) 2μ Χ 1μ και συχνά πυκνά ανατρέχουμε σε αυτόν. Μα πού θα πάμε διακοπές, εκδρομές, μα σε κανα σταυρόλεξο, όλο και μαθαίνουμε (;;) τη γεωγραφία μας. Κόλλημα θα πεις, ΟΚ, το δέχομαι. Κόλλημα!

Πάντως οι μεγάλοι γεωγράφοι ιστορικά ήταν άνθρωποι που αναζητούσαν με πολύ κόπο, σύνορα, μήκη και πλάτη, τοπογραφικά και αποστάσεις. Έξυπνοι, διορατικοί άνθρωποι, είτε ήταν πληρωμένοι από κράτη είτε σε εθελοντική βάση. Όχι σαν σήμερα που έχεις τους δορυφόρους και τα GPS και ο κάθε κεφάλας νομίζει ότι ξέρει Γεωγραφία. Η Εθνική Εταιρεία Γεωγραφίας λοιπόν, ή αλλιώς National Geographic Society, πληρωμένη από τις ΗΠΑ αναλάμβανε τη συνοριοδότηση σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο και οι Χάρτες της θεωρούνταν κάτι σαν Ιστορικό Γεγονός. Το βιντεάκι δείχνει πώς όχι μόνο scripta manent , αλλά και η Ιστορία, μαζί με τους χάρτες και τα ονόματά τους πλαστογραφούνται με τον πιο προφανή τρόπο, τον πιο εξευτελιστικό (κυρίως για τους ηττημένους), χωρίς να αντιδρά κανείς. Άλλο γεωγραφία άλλο διπλωματία. Ένα όνομα είναι μικρό πράγμα για κάποιον που δεν έχει αντιληφθεί την αξία των λέξεων και τη θέση τους στους χάρτες.

Κάντε και σεις καμμιά άσκηση επί χάρτου και δείτε το μέλλον προκαταβολικά. Α επίσης, αν πέσει στα χέρια σας ένα βιβλίο για μια "παλιά" χώρα, (την έλεγαν Γιουγκοσλαβία), "Από το Μιλόσεβιτς ως στον Κουστούνιτσα", διαβάστε το. Είναι μελέτη του φαινομένου "πώς αποσυνθέτουμε μια χώρα με κίνητρο ονόματα και θρησκείες". Η γειτονιά μας προσφέρεται για αναλύσεις και πειραματισμούς. Ειδικά όταν το πειραματόζωο χρωστάει περί τα 900 δις στον πειραματιζόμενο............Αλί, αλί και τριςαλί!!!!!

Μάγκες μου μάγκωσα...

Η αλήθεια είναι ότι είχα μαγκώσει. Όχι ότι δεν το 'χα ξαναπάθει ( http://oudenoida.blogspot.com/2009/01/blog-post_22.html ), αλλά τώρα φαίνεται με ξεγέλασε λίγο παραπάνω. Πάντως τώρα μάλλον μου περνάει, ξαναβρίσκω τη φόρμα και το γνωστό (;;!!) κέφι. Έκανα και την απαραίτητη ανάπαυλα, προνομιούχος ον, που με ξεμάγκωσε και θα συνεχίσω τη διαθήκη (http://oudenoida.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html ).
Προσεχώς καλύτερα!
Ανοίξαμε και (δε) σας περιμένουμε
Οπότε ανοίξαμε, ναι, ναι, ανοίξαμε ξανά το μαγαζάκι. Αλλά δε σας περιμένουμε, γιατί να σας περιμένουμε; Διακοπές δεν είστε;; Μπανάκια και ουζάκια, κι ας αλωνίζει η τρόικα. Εμείς απογραφήκαμε, θα πεις. Τώρα αν προσφάτως απολύθηκες ή αν οι επιταγές σου δεν καλύπτονται ούτε με μπετόν αρμέ, μάλλον τα μπάνια είναι στον ιδρώτα σου και κρίμα κιόλας, διότι ο Γιωργάκης είπε ότι θα φροντίσει ώστε το πρόγραμμά του (το ποιό;;;!!!) θα αποζημιώσει αυτούς που πιθανόν να αδικήθηκαν από τα μέτρα. Τη λέξη Ουγγαρία του τη σφύριξε κανείς;;;;; Εκεί οι Σοσιαλδημοκράτες (ναι, ναι, υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) πήγαν σπίτι τους και μόλις ψήφισε ο κόσμος τους ακροδεξιούς, αρνήθηκε το ΔΝΤ την εκταμίευση της τελευταίας δόσης.
Περίπου έτσι, δεν πλατειάζω, γιατί καλοκαίρι είναι, πρώτη ανάρτηση μετά από καιρό, οπότε λέω να μην το τραβήξω. Σίγουρα υπάρχει κόσμος σαν και με, που μάγκωσε, μάγκωσε ΓΕΡΑ όμως και δεν προβλέπεται να ξεμαγκώνει ούτε με διακοπές ούτε με αδιάκοπες. Οπότε άλλη μια φορά λέμε Δόξα τω Γιαραμπή και όλους αυτούς τους καλούς αγίους, καταλάβατε, τον Οντίν, την Αστάρτη, το Σάραπη, τον προφήτη Ηλία, τον Αμπού Μπεκρ, την Κάλι και όλα τα μπατζανάκια τους, που μας αφήνουν να αναπνέουμε σ'αυτόν τον ψεύτη τον ντουνιά, που μόνο το άδικο θριαμβεύει και μάταια περιμένουμε δικαίωση (σε αυτήν τη ζωή τουλάχιστον).
Υγεία λοιπόν μάγκες μου, μαγκωμένοι ή αμάγκωτοι, πορτοφολάδες ή διευρωτσεπάδες.
Η μέγγενη, η καλή η μέγγενη, δεν έχει ακόμα εμφανιστεί........Στο δρόμο είναι, στα αμόνια, την ετοιμάζουν.......