Σκαμπαρδουά σ'ιλ βου πλε....

Ωραίες ιστορίες, φανταστικές (;;), διηγήματα της μπουκιάς, σύντομες, σαν τη ζωή, ανάσες, πότε αστείες, πότε ουδέτερες, οι περισσότερες όμως ενδιαφέρουσες, κάτι λένε, κάτι προσπαθούν να βγάλουν.....

Αυτή εν συντομία θα ήταν μια περιγραφή του βιβλίου "Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος".

Τώρα για όσους παραμείνουν στην ανάρτηση, καλά να πάθουν !!!

Συγγραφέας : Σκαμπαρδώνης Γεώργιος, γραφικός (μπορεί και όχι), χρονογράφος, ευθυμογράφος, στη Μακεδονία γράφει, με καλή προϊστορία.

Καταρχήν έχει γράψει το σενάριο μιας από τις αγαπημένες ταινίες "Όλα είναι δρόμος" του Βούλγαρη. "Βιετνάμ", ο Βέγγος με την "τελευταία νανόχηνα", τι να λέμε!!! Έχει γράψει το (απ'ότι λένε φοβερό) "πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου", το οποίο και σκοπέυω να αγοράσω μετά.

Όσον αφορά τώρα, τη συλλογή διηγημάτων, περιλαμβάνονται 27 μικρές ιστοριούλες, όλες διαδραματίζονται με προφανώς γνωστά πρόσωπα στο συγγραφέα, και αφιερώνονται σε επίσης γνωστούς ανθρώπους (και μερικούς μάλιστα παλιούς φίλους). Όλες συμβαίνουν σε ωρινό χρόνο, σε υπαρκτά μέρη της Βορείου Ελλάδος, στη λίμνη Βόλβη, στο δρόμο προς Κατάρα, στον Τορωναίο Κόλπο, στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, στην αντιπροσωπεία Sinis της Opel. Επίσης πολλοί από τους ήρωες αναφέρονται με τα πραγματικά (δεν είμαι απόλυτα σίγουρος) ονόματα και αυτό ίσως ενοχλεί κάποιους, σαν διαφήμιση, σαν κολακεία, δεν ξέρω. Εμένα πάντως δε με πείραξε ποσώς.

Σαφώς ξεχώρισα το "γουλιανό στην ακτή", πατέρας και γιός, τα γατόψαρα των λιμνών, οι χαμένες πόλεις του βυθού, και κάτι δύσμοιρα σκυλάκια. Επίσης με άρεσε η "άπνοια στην Τριστινίκα", οι ιστορίες με τον Μάικλ Ριντ, το γνωστό (σε όσους ασχολούνται με μαραθώνια κολύμβηση στην Ελλάδα) Βρεττανό, Σκωτσέζο, θα σε γελάσω, και τα σχετικά με το διάπλου του Τορωναίου. Τόσο με άρεσαν που με μπήκαν ιδέες, αλλά δεν έχω φυσική κατάσταση ακόμα και το σκέφτομαι. Για να δούμε!

Η "φωτογραφία με τον Άρη" δεόντως συγκλονιστική. Η εξέλιξη ανθρώπων, που ήταν κάποτε παιδιά, έζησαν σαν παιδιά τη φρίκη του Εμφυλίου, και την μετουσίωσαν αυτή τη φρίκη ως ενήλικες, άλλος προς τα δεξά, άλλος προς τα ζερβά, άλλος ως θύτης κι άλλος ως θύμα.

Τα σιμιγδάλια πάλι, με κάτι από Επταετία, και το λιμάνι ως λύση διαφορών, οικονομικών εκμεταλλεύσεων και πολιτικών ιδεολογιών. Υπολλείμματα που ακόμα σαρώνουν την κοινή λογική και θολώνουν κάθε διάθεση συμφιλίωσης με το παρελθόν του καθενός από μας.

Διαβάστε το! Είναι σύντομο κι απολαυστικό. Δύσκολα ξαναδιαβάζεται, αλλά το αξίζει!

Σαν το (παράνομο ;;) σεξ στα όρθια! Μετά δε σου κάνει διάθεση να ξαναπροσπαθήσεις, αλλά τουλάχιστον ξες ότι μπορείς ακόμα.......