Αλλιώς ξεκινήσαμε και άλλου βρεθήκαμε. Πιστέψαμε στα κοινωνικά και στα ομαδικά συνθήματα. Σε πορείες και σε αλληλεγγύη. Σε μαζικά κινήματα και σε "παγκόσμιες σκέψει/τοπικές δράσεις".
Και μας έμεινε το τομάρι μας, άντε και για τους πιο ηθικούς και το τομάρι της οικογένειάς τους. Εγώ κι ο δίπλα, τέλος. Ο παραδίπλα; Ας πάει να κόψει το κεφάλι του! Όλοι για τον εαυτούλη τους. Όλοι. ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως. Αλλά ......δεν το λέμε, δεν το παραδεχόμαστε. Το κρύβουμε κάτω από το χαλάκι.
Ναι, ρε, φωνάξτε το. Δε μου καίγεται καρφί για σένα. Μόνο για το τομάρι μου θα νοιαστώ. Και θα το πουλήσω κι ακριβά. Είμαι εαυτούλης, είμαι εγωϊσταρος, παρτάκιας.
Όταν ο Δήμου είχε γράψει το περιβόητο "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας" ήμουν πιο ανώριμος (Τώρα που παραωρίμασα, αρχίζει και η σήψη). Έλεγε, που λες τότε ο κυρ-Νίκος, "......Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση.
Ποτέ τον Καραγκιόζη..."
Εγώ που δε φοβάμαι να πω ότι αισθάνομαι καθημερινά Καραγκιόζης, ήτοι ψεύτης, μικροαπατεωνάκος, θρασύδειλος, καταφερτζής, αρπακόλλας, πονηρός κτλ κτλ, βλέπω όντως να απέχω πολύ από τα πρότυπα που θα με φέρναν πιο κοντά στην ανθρώπινη, υπεράνθρωπη αν θες, κατάσταση της "μπορούμε-όλοι-μαζί-να-ζήσουμε-στον πλανήτη-ευτυχισμένοι" Ουτοπίας.
Οι ψευδαισθήσεις τέλειωσαν . Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και φτύστε όσο πιο αηδιασμένα μπορείτε. Και μετά πηγαίνετε και ξαναψηφίστε, κλέψτε το κράτος, μουτζώστε το δίπλα οδηγό, βρωμίστε τον Πηνειό με τα σκουπιδαριά σας, ρίξτε το φταίξιμο πάντα στον άλλον, κάψτε και κανα δυο δάση ακόμα, (έχει αρκετά, μη φοβάστε), ξενοπηδηχτείτε, χτυπήστε παιδιά, γυναίκες και ανήμπορους, πατήστε τον άλλον στο λαρύγγι και στην ανάγκη του, κλωτσήστε όποιον βρείτε πεσμένο, μόνο για τους γύρω μη νοιαστείτε, ούτε και για τη χώρα σας που ζείτε, ούτε και για καμμιά άλλη χώρα. Παρένθεση (Και για το τσουνάμι είχα δώσει λεφτά και τώρα για την Αϊτή. Κι αναρωτιέμαι: τι μας πιάνει για τον ξένο καϋμό, όταν δεν έχουμε βρακί στο δικό μας κώλο;; Τα λεφτά δηλαδή για την Αίτή θα πιάσουν καλύτερο τόπο απ'ότι αν τα δίναμε για να φτιαχτεί ένα παιδιατρικό Νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη;; Δεν ξέρω)
Η απογοήτευσή μου έχει πολλαπλές παραμέτρους. Πάω στη δουλειά μου, όντας φρικαρισμένος με αυτά που βλέπω τριγύρω, κι αντιμετωπίζω βλέμματα φίλων και συνεργατών, σαν να είμαι εγώ ο ένοχος, το κύριο μέρος του προβλήματος, ο αποδιοπομπαίος, "εσύ βρέθηκες μπροστά μου, εσένα θα βρίσω". Και φυσικά γνωρίζοντας ότι οποιοσδήποτε, μα οποιοσδήποτε να ήταν στη θέση μου, θα έκανε αν όχι χειρότερα, ακριβώς τα ίδια με μένα. Θα κρυβόταν όποτε μπορούσε, θα μεμψιμοιρούσε όποτε τον βόλευε, θα έκανε τον καμπόσο όταν δεν τον έβλεπαν, θα επαίρονταν άμα ήξερε ότι τον έβλεπε κάποιος, τα γνωστά δηλαδή Ελληνικά σύνδρομα. Το να μην κάνεις κάτι για να αλλάξει οτιδήποτε, λέγεται απραξία ή αδράνεια=διατήρηση της προηγούμενης δράσης, του χάλια. Και δεν είναι απαραίτητα κακό. Μάλλον σε βολεύει αυτό το χάλια, τη βρίσκεις μαζί του, το συνήθισες και σε συνήθισε.
Το να γκρινιάζεις όμως συνέχεια (όπως κάνω εγώ στο μπλογκ μου) για το ότι δε γίνεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα, δεν έχω συνοδοιπόρους στον αγώνα, δεν υπάρχει αλληλεγγύη, κτλ κτλ, αυτό κι αν είναι κακομοιριά και ξεφτίλα. Κι εκεί έρχεται η απογοήτευση! Τι ρεζιλίκι, τι χάλι. Και το κοιτάς αυτό το χάλι κάθε μέρα και σε κοιτάει κι αυτό και σε βρίζει κιόλας: "Τι κοιτά ρε μαλ..., Θα κάνεις τίποτα για θα την παίζεις μ'αυτήν τη δήθεν απογοήτευση;;;;;"
Σιγά-σιγά ρε μάγκα, λάου-λάου. Πάμε βήμα-βήμα προς την αποενοχοποίηση και το βγάλσιμο της ντροπής από πάνω μας και μετά θα ρυθμίσουμε και το διακόπτη της αντι-απογοητευτικής δράσης. Αρχικά φτύνουμε κόμματα, ομάδες, πολιτικές, τοπικές αυτοδιοικήσεις, δήθεν ανθρωπιστικές οργανώσεις που θα ξεπλύνουν τον οβολό μας με το μαύρο ναρκο-χρήμα...............
Μια που μίλησα για μαύρο. Έξω από το μπαρμπουτάδικο της γειτονιάς μου έπεσαν, λέει, κάτι πυροβολισμοί. Αστυνομία ούτε για πλάκα. Οι ναρκέμποροι που αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν, τετραπλασιάστηκαν τα τελευταία 10 χρόνια. Και μένουν εδώ απ'έξω. Η φημολογία της γειτονιάς λέει ότι οι πυροβολισμοί ρίχτηκαν για εκφοβισμό, αφού ο ένας χαμένος που έδωσε για κάβα δύο κορίτσια της προσφάτης εσοδείας (το 1995 ήταν καλή χρονιά για τις μασέζ) δεν ικανοποιήθηκε με τα πονταρίσματα και απείλησε με θορυβώδη αποχώρηση. Ψιλοάναψαν και τα αίματα, οι σκόνες βρέθηκαν στον αέρα, υπήρξε και παράπλευρη χασούρα δηλαδή, collateral losses,που λένε και στο χωριό μου. Αυτά. Σήμερα όλα μέλι γάλα. Σαν να είναι σενάριο ταινίας. Το avatar. Με τα avatar και τα μαύρα-ταρ κινείται ένα σύμπαν δίπλα σου και εσύ με την απογοήτευσή σου φτιάχνεις τραγουδάκια και παίζεις μπαγλαμαδάκι. Άιντε αγόρι μου, παίξε παραπέρα, γιατί έχει δουλειά ο κυρ-............... και ο φίλος του ο ..............
Κρίμα που γεννηθήκαμε εδώ, κρίμα που γεννηθήκαμε τώρα, κρίμα που δεν είμασταν άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου