Ο Ισίδωρος είναι φίλος

Ξέρω έναν οινοποιό, που γνώρισε τον Ισίδωρο Ζουργό.
Ε και; Kim bu yabancı nedir? θα μου πεις.

Ρε συ, μη μιλάς έτσι, ο Ισίδωρος Ζουργός είναι φίλος.

Φαίνεται με τον τρόπο που μου τα λέει. Την πρώτη φορά μου μίλησε για δύο παράλληλες ιστορίες. Ξεκίνησε από ένα ασανσέρ, που κλείστηκαν δυο άνθρωποι, γύρισε πίσω εκατό χρόνια και ξετύλιξε το νήμα, δύο οικογενειών, από άλλα μέρη, με παρόμοια βάσανα. Το νήμα έγινε ιστός, που μέσα του πιάστηκε μια χώρα, παγιδεύτηκε και εκεί ξεψυχάει. Σαν τους τελευταίους απογόνους του ασανσέρ.

Η ροή της ιστορίας δεν μπορεί να περιγραφεί, είναι απλά αποστομωτική. Ο άνθρωπος γράφει και εσύ τα ζεις, τα βλέπεις στον ύπνο σου, πιστεύεις ότι είσαι ο Χατζίδης, ο Διομήδης ή ο Μάρκος, ο πατέρας του. Ακούς στα αυτιά σου τη φωνή της μάικας ή του τάτκο του Γιάννη.

Δεν μπορεί, λες, μουρλάθηκα. Και ξεπερνάς το θαυμασμό για τη γραφή και τη ζωντάνια της πένας (της πενιάς, θα λεγα καλύτερα), με έναν άλλο θαυμασμό, αυτόν της περιγραφής των χώρων. Το περιβάλλον, το ιστορικό πλαίσιο, που λεν και οι γραμματιζούμενοι, κάθεται πάνω στο σβέρκο σου, το νιώθεις βαρύ, όχι βέβαια όπως το έζησαν οι ήρωες της ιστορίας, αλλά αισθάνεσαι το μπούκωμα των ανθρώπων από τις συγκυρίες, τσιτώνεται το μέσα σου από την πίεση, τα μιλίγγια προσπαθούν να σε συνεφέρουν, για να μην τα τινάξουν. "Έλα ρε κεφάλα, μυθοπλασία είναι, μην τρελαίνεσαι". Μύθος, ξεμύθος, ποια έγιναν ακριβώς και ποια στο περίπου, μήπως η Ζώικα λεγόταν θειά-Μαρίτσα, η Αννίκα ήταν η προγιαγιά μου η Μαρία, τι σημασία να ΄χει.

Όλες οι ιστορίες αυτές κάτι μας θυμίζουν, είναι ακόμα φρέσκες, το αίμα ακόμα μυρίζει, δε στέγνωσαν οι κηλίδες του φτωχοϊδρώτα, τις ζάρες στα μέτωπα των δικών μας ακόμα τις βλέπουμε, ίσως για πολύ λίγο ακόμα, καθώς ο 21ος περνάει σαν τον τυφώνα Μάρτζι και σβήνει και ισιώνει και παραποιεί όλα αυτά που έγιναν. Καλά που γράφονται βιβλία και όχι μόνο ιστορικές αναλύσεις. Τι είναι η Ιστορία;; Τσελεμεντές των ιδεολογιών και των μεγάλων οραμάτων; Μισή μεζούρα εθνοκρατία, δύο λίτρα πολιτική, απλώνεις στον χάρτη και μετά αφήνεις να μουλιάσουν σύνορα και λαοί;; Όχι ρε μάγκα, ιστορία είναι αυτή που γράφεται στο πετσί του καθενός, αυτό που στάζει από τις παλάμες των σκαφτιάδων και των προσφύγων, δεν είναι αυτή που θα σου υποδείξουν οι λακέδες των στρατηγών και των κυβερνητών.......

Τέλος πάντων, ξεφεύγω από το θέμα και μου τη δίνει όταν γίνεται αυτό.....Αφού σας είπα, μη μ'αφήνετε και πλατειάζω.....Άλλα έλεγα......

Λοιπόν, ριτόρνο α κόντα. Ο Ισίδωρος είναι φίλος. Δεν μπορεί. Κάπου μιλήσαμε, κάπου τα 'πιαμε, κάτι μου 'πε και συγκινήθηκα, κάτι ψέλλισε και δεν μπορώ να το ξεχάσω. Μετά χαθήκαμε γαι λίγο. Τον ξαναβρήκα μέσα σε μια Αηδονόπιτα.

Πώς μας βλέπαν οι ξένοι;;; Ακριβώς όπως σήμερα! Κάποιοι μας λυπούνται, κάποιοι προσπαθούν να μας βοηθήσουν να οργανωθούμε, κάποιοι παλεύουν να μας κλέψουν κάτω από τη μύτη μας. Ο Αμερικανός Φιλέλληνας (για την ακρίβεια, όπως οι περισσότεροι, Φιλ-Αρχαιοέλληνας), βλέπει τους φουστανελάδες, τους μουστακαλήδες, τους κλεφταραίους, τους κοτζαμπάσηδες και αδυνατεί αρχικά να δει τη σύνδεση με την ιντελλιγκέντσια της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Αργότερα, συμπονεί και συμπάσχει με το αγνό-αρχικά-συναίσθημα και τη βούληση για αυτοδιάθεση. Οι εμφύλιοι που ξεσπάνε νωρίς, οι διαφορετικές προσεγγίσεις στο ίδιο θέμα της χρήσης της εξουσίας, εννοείται ο έρωτας, οι σκόρπιες οικογένειες, τα χαμένα παιδιά, τα κερδισμένα παιδιά, η μετεξέλιξη της (μισής) χώρας--η άλλη άργησε στη στροφή--και φυσικά τα διαχρονικά ερωτήματα:

"...Ποιος δικαιούται να λέγεται Έλληνας, τι σημαίνει να διεκδικείς την εθνικότητά σου με το καριοφίλι ή με την πένα και τελικά, πού βρίσκεται η μνήμη, στους τάφους ή στη όχι και πολύ αμιγή διαδοχή;;; "

Ο Ισίδωρος τα λέει με τρόπο γνώριμο, γειωμένο στις τύψεις μας και στις επιθυμίες μας. Θα θέλαμε να αξίζαμε τη χώρα μας, θα θέλαμε να την ανεβάζαμε στα παλαιά βάθρα. Δυστυχώς επτωχεύσαμεν..........για ακόμη μία φορά.

Τι να κάνουμε;; Θα μας μείνουν οι λέξεις των βιβλίων και τα λόγια, τα ψεύτικα και τα μεγάλα

Υ.Σ. Διαβάστε Ζουργό. Δεν έχει πολλούς τέτοιους !!!!!!