Δουλειά.......Πολλή δουλειά....

Μια μέρα ένας Δανός πολιτικός, υπουργός κυβέρνησης, προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον ομόλογό του εδώ στην Ελλάδα. Παίρνει μία, παίρνει δύο, παίρνει τρεις φορές τηλέφωνο, πρωϊ, πολύ πρωϊ, λίγο αργότερα, προς το μεσημέρι,....τίποτα. Το τηλέφωνο δεν το σηκώνει κανείς. Δοκιμάζει μία, δύο, τρεις γραμμές, άλλα νούμερα που του δίνει το τηλεφωνικό κέντρο του Υπουργείου, πάλι τίποτα. Κανείς δε σηκώνει το τηλέφωνο. Ούτε γραμματέας, ούτε κάποιος άλλος υπάλληλος. Αναρωτιέται ο άνθρωπος, σου λέει μήπως έχουν κάποια άλλα ωράρια, μήπως δουλεύουν απογευματινές ώρες, να πάρω απογευματάκι. Παίρνει 4μμ, παίρνει 5μμ, παίρνει 6μμ, παίρνει 7μμ, τζίφος. Χωρίς αποτέλεσμα. Απογοητεύτηκε ο υπουργός, τα παράτησε.
Μετά από κανα δίμηνο περίπου, συναντά τον Έλληνα υπουργό που έψαχνε, σε Ευρωπαϊκή συνάντηση για το Περιβάλλον. Του διηγείται για τα συμβάντα, του περιγράφει όλες τις προσπάθειες επικοινωνίας, τα τηλέφωνα, τις απορίες για το αν δουλεύουν κυρίως πρωϊ ή κυρίως απόγευμα, ποιες ώρες τελοσπάντων είναι στα γραφεία τους, και παίρνει την εξής αποστομωτική απάντηση, χαρακτηριστική όλου του μεγαλείου της Ελληνικής Πολιτικής Σκηνής: ........."Τα πρωϊνά είναι που ΔΕΝ δουλεύουμε, το απόγευμα απλώς δεν πάμε !!!!!!"
Και γέλασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.............

Αυτό όμως που είναι το πραγματικό ανέκδοτο είναι ότι ο Έλληνας πραγματικά το εννοούσε και δεν χαριτολογούσε απλώς.
Για δοκίμασε να βρεις άνθρωπο σε υπεύθυνη θέση, να ρωτήσεις, να ενημερωθείς. Για τόλμα να ψάξεις ποιοι είναι παρόντες και ποιοι είναι οι κατ'εξακολούθηση κοπανατζήδες υπάλληλοι με τα ωραία τα επιδόματα. Εδώ υπουργός δεν κάθεται, θα καθήσει ο υφιστάμενος;; Χαζός είναι; Αφού το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, ώσπου να φτάσει η βρώμα στα πόδια, ζήσε Μάη μου.......Αλλά εδώ τα πράγματα είναι απλά. Ο πολιτικός και οι παρατρεχάμενοί του, διευθυντές πολιτικών γραφείων, κομματάρχηδες, παρακομματάρχηδες, γραμματείς, σύμβουλοι, παρασύμβουλοι έχουν δουλειά, πολλή δουλειά, πρέπει να σκεφθούν, να συσκεφθούν, να αναλύσουν (πως θα τα γ...ήσουν) κτλ κτλ κτλ.
Κατά τα άλλα, ζητάν να σηκώσουμε μανίκια, ζητούν δουλειά, θυσίες, αγώνες για να τα καταφέρουμε. Στην επιχείρηση πρώτος δίνει το παράδειγμα ο επικεφαλής, ο προϊστάμενος, με αναλογική ανάληψη ευθύνης, μετά το αυτό ζητά από τους τμηματάρχες (ας πούμε τους υπουργούς-υφυπουργούς κοκ), οι οποίοι θα έχουν τα μούτρα και την τσίπα να το ζητήσουν ή και να το απαιτήσουν από τους εργάτες.

Διότι αλλιώς, κι εμείς τα πρωϊνά δε θα δουλεύουμε, ενώ το απόγευμα δε θα πηγαίνουμε........