Σήμερα για μένα είναι μια ζόρικη μέρα. Μου 'ρχονται μπόλικα στο νου. Θυμάμαι κάποια μοναχικά, κάποια δύσκολα, κάποια κρύα και μακρινά.
Το τραγούδι με συνόδευσε σε πολλές από τις φορές αυτές. Το πρωτοάκουσα 10 χρονών, λόγω του ακκορντεόν, μ'άρεσε και ο δρόμος του, ρουμάνικο μινόρε και το ψιλοδούλευα όντας μπέμπης στα μουσικά. Έλεγα και τα λόγια κι ανάθεμά μου αν τα καταλάβαινα. Όταν άρχισα να μπαίνω στο νόημα, έπαθα. Ο Σπανός έγραψε τέτοιο κομμάτι; Τον Ελευθερίου το θυμάμαι ως τον τύπο με την ρεπούμπλικα και κάτι δύσκολα λόγια.
Η πλάκα είναι ότι το δίσκο "Οι Μάηδες οι Ήλιοι μου" τον είχε ο πατέρας μου και μόνο την Αλάνα θυμόμουν. Αλλά στη γενικότερη Νταλαρολατρεία-Νταλαρομαχία ξεχάσαμε ότι πίσω του υπήρξαν δημιουργοί στέρεοι και νοήματα απλά με δυνατό συναίσθημα.
Φυσικά πολλά απ'τα τραγούδια εκείνου του δίσκου είχαν λογοκριθεί και απαγορευτεί. Όχι το '67-'74 όπως φαντάζεστε, αλλά το 1978. Οι ίδιοι μηχανισμοί δηλαδή είχαν παραμείνει και λειτουργούσαν και μετά. Προφανώς όχι μόνο της λογοκρισίας, γενικώς....
Τέλος πάντων, για την 1η Δεκέμβρη έλεγα. Ζόρικη μέρα, ζόρικο τραγούδι. Αρχή χειμώνα, αρχή των υποσχέσεων, αρχή των μεταθέσεων, αρχή των επιδημιών, αρχή των πτωχεύσεων.
Εδώ πλέον φυσάει αέρας αλλαγών (σίγουρα αντιλαμβάνεστε ότι δε μιλάω για το Γιωργάκη ή το Σαμαρά), φυσάει αέρας ζόρικος, αέρας που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Κι όταν θα σταματήσει και μας αφήσει, θα πέσουμε και θα σκάσουμε σαν τα κανόνια του Απριλίου-Μαϊου που 'ρχονται. Και θα μείνουν οι νοσταλγοί να θυμούνται τα παλιά τα αεράκια του Πειραιά, να λένε "Τι ωραία φυσούσε τότε!". Άσε μεγάλε, τώρα δε μένεις έξω ούτε για πλάκα.
Μέσα και γρήγορα!
Δεκέμβρης, Γενάρης, 2010, 2012, όλα Μεσάνυχτα είναι. Μαύρα μεσάνυχτα.
Άραγε προβλέπεται κανας Μάης, κανας Ήλιος στο κοντινό μέλλον;;;;;;;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου