Αποφάσεις για το τέλος....

Ενδιαφέρον θέμα. Παρελθόν, παρόν ή μέλλον, κάποια στιγμή μας επηρεάζει όλους, είτε αφορά μεγαλύτερους (παππούδες, γονείς) ή (Ούτε στον εχθρό μου) μικρότερους. Βέβαια, μιλάνε γιατροί. Ποιός την έχασε την Ηθική για να τη βρουν οι γιατροί! Δεν πειράζει, έστω....



Στις νότιες χώρες της Ευρώπης, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, οι αποφάσεις περιορισμού ή απόσυρσης της θεραπείας είναι γενικά λιγότερο συχνές από ότι στις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες, και οι αποφάσεις περιορισμού της θεραπείας είναι συχνότερες από τις αποφάσεις απόσυρσης. Για την Ελλάδα δεν υπάρχουν δεδομένα (Τι περίεργο, δε δουλεύουν οι στατιστικές υπηρεσίες;;;;;;;;;) και δεν υπάρχουν οδηγίες που αφορούν ιατρικές αποφάσεις στο τέλος της ζωής, πλην του άρθρου 29 του νόμου 3418, ο οποίος είναι εξαιρετικά ασαφής και δέχεται τόσες ερμηνείες που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καθοδηγήσει το γιατρό στη λήψη αποφάσεων.
Άσ'τα να πάνε, άσ'τα να έρθουν κι όταν έρθουν άσ'τα να φύγουν......

Γνώμη μου. Το θέμα του τέλους της ζωής είναι τόσο ελαφρύ που πρέπει να το σκεφτόμαστε με μεγάλη σοβαρότητα (Hagakure). Θα πεις "Ζήσε πρώτα και άσε τα φέρετρα για μετά". Όλοι θεωρούν ότι τα χρόνια είναι μπροστά τους, αιώνια. Όμως το δρομολόϊ καθενός το ξέρει μόνο ο Θεός. Έρχεται η ώρα για πλήρη και 100% αντρίκια αντιμετώπιση ζητημάτων, που οι περισσότεροι ούτε να τα ξεστομίσουν δεν μπορούν.

Μιλάμε για τις βορειοευρωπαϊκές χώρες και το θάρρος τους ή την ψυχρότητά τους, αν θέλετε, να συζητούν για θέματα "ευθανασίας", "παύσης υποστηρικτικών μέτρων", "απόσυρσης θεραπείας" κτλ, κτλ. Όταν οι Έλληνες μένουμε με τους γονείς μας μέχρι τα 40, πως να μιλήσουμε για τα μηχανήματα που τους συντηρούν στη ζωή, αφού μέχρι τώρα μας συντηρούσαν αυτοί, αυτοί ήταν τα μηχανήματά μας ;;;; Όταν θεωρούμε τα παιδιά μας "κτήμα μας", ότι μας "ανήκουν", πως να τα αφήσουν να "πετάξουν";; Πόσο δύσκολο είναι να εμπλακούμε με νηφαλιότητα σε τέτοια θέματα;; Είμαστε και -τάχαμου-αισθηματίες και τα αντιμετωπίζουμε με ψεύτικα κλάματα, υστερικές αντιδράσεις και δήθεν κλαψουρίσματα!

Η ουσία είναι ότι είμαστε τόσο εγωϊστές, που θεωρούμε ότι είμαστε αθάνατοι, εμείς και οι γύρω μας. Δεν αναγνωρίζουμε ότι είναι η τεχνολογία που παρατείνει τη βιολογική ζωή μας, κι όχι μια "ευλογία", αλλά "κατάρα", που μας βασανίζει ακόμα και σε ώρες που θα 'πρεπε να ησυχάζαμε.
Νυν απολύεις....
Άσε με ρε φίλε, ...μώ τον αναπνευστήρα μου μέσα!!

Δεν ξέρω (ως γνωστόν), δεν τα 'χω βρει τελείως μέσα μου, αλλά πιστεύω στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού. Προφανώς σε κάποιους αγώνες, υπάρχει και η παράταση. Αλλά ρε μεγάλε, αν δεν μπόρεσες να βάλεις κανα γκολ σε 90' ή 40-50-60-70 χρόνια, ΤΩΡΑ σου ΄ρθε να το κάνεις;;;;

Υ.Σ. Βεβαίως έχει και τα πέναλτυ ή την επανάληψη του παιχνιδιού (μετενσάρκωση, μετεμψύχωση, μεταμοσχεύσεις, κλωνοποίηση), αλλά αυτά είναι μια άλλη συζήτηση.

Χους ην και εις χουν απελεύσητω....
Άιντε για κανα τόπο χλοερό, τόπο αναψύξεως....Φτου-φτου (είδες που στα 'λεγα;;)