Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις.....

Υπάρχουν αυτοί που έχουν (ή νομίζουν ότι έχουν) κάτι να πουν και υπάρχουν κι αυτοί που συνήθως σιωπούν. Πάντα αναρωτιέσαι εάν δε μιλούν επειδή έχουν "προβατοποιηθεί" ή απλά επειδή δεν έχουν κουράγιο να μιλήσουν. Κάποιος λέει ότι στον κόσμο ελάχιστοι άνθρωποι είναι ξύπνιοι και αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς κατάπληξης, άλαλοι.

Ένα μικρό πρόβλημα είναι ότι η αγέλη περιμένει από κάποιους, τους λεγόμενους "πνευματικούς" ανθρώπους ή τους ταγούς, να του πουν, να δώσουν στίγμα εποχής, να καταθέσουν τη γνώμη τους από ένα καναπέ, με την υποτιθέμενη σοφία να βαρύνει στην άποψη. Και μετά εμείς θα "πράξουμε", θα κάνουμε σκέψη και έργο αυτό που μας άρεσε στη γνώμη του.

Δυστυχώς όταν αυτοί που περιμένεις να ακούσεις, σωπαίνουν, τότε ο ηχοχώρος είναι ελεύθερος για πάσης φύσης "φασαρία". Ένας διάλογος βέβαια προϋποθέτει αυτιά κι όχι μόνο στόμα, έχει κάποιο ρυθμό, συχνότητες που δε σε αγχώνουν, δε σε αναγκάζουν σε άμυνα, δε σε νευριάζουν. Όταν αυτά δεν πληρούνται, επικρατούν οι κραυγές. Κραυγές των αδαών, των κλεφτών (εξ ου και "φωνάζει ο κλέφτης"), των απελπισμένων, των κολασμένων.

Πάνω απ' όλα όμως οι κραυγές, τα ουρλιαχτά, τα κλάματα των παιδιών, ως το μόνο μέσο έκφρασης, αποδεικνύουν τελικά ότι : "Κόλαση υπάρχει μόνο για τους ζωντανούς". Κι αν πιστεύεις ότι κλαίνε και ουρλιάζουν επειδή είναι οι ανυπεράσπιστοι, οι "άμαχοι", τα γυναικόπαιδα, νομίζω ότι κάνεις λάθος. Ποιος δικαιούται να θεωρηθεί άμαχος, αμέτοχος, ακόμα χειρότερα ουδέτερος. Από τη στιγμή της γέννησης, με τα πρώτα φωναχτά, δηλώνεις "Παρών", "Εδώ είμαι". Είτε σε γέννησε Παλαιστίνιος είτε Ολλανδός βιομήχανος, είτε γεννιέσαι σε πολυτελές μαιευτήριο είτε στο δρόμο, μπαίνεις στη βίλα ή στο υπόγειο, στην παράγκα ή στο λουξ διαμέρισμα, φοράς κουρέλια ή μοντελάκια, τρως φρέσκο αγελαδινό γάλα ή "τίποτα", είσαι πάντα μια ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ. Ένα ΝΟΥΜΕΡΟ. Κάπου κατατάχθηκες, κάπου ανήκεις, κάτι περιμένουν από σένα. Να φορτωθείς τις βόμβες και να πας να ανατιναχθείς σε ένα μαγαζί, να πάρεις τη δουλειά του μπαμπάκα, να σκάβεις μια ζωή τη γή κι αυτή να σε φτύνει, να γίνεις ο grand καλλιτέχνης ή επιστήμονας, ή απλώς να βγάλεις την επόμενη δεκαετία ζωντανός.

Κι όλα αυτά μέσα στη σιωπή, αφού κανένας δε θα μάθει ποτέ για σένα, ένα μικρό νούμερο στον ωκεανό των αριθμών, αλλά μπορεί και μέσα στόν απόλυτο θόρυβο, των ρουκετών που πέφτουν σα βροχή, των κεραυνών που σε χτυπάνε επειδή η στέγη σου τρύπησε, αλλά ίσως και των εκκωφαντικών μουσικών απ'τα πάρτυ που γλεντάς τη ζωή σου.

Κανείς δεν είναι άμοιρος των ευθυνών και των συνεπειών της ένοχης σιωπής. Τα πρόβατα πάνε επί σφαγή μουγκά, ενώ οι κύκνοι τραγουδώντας το άσμα τους. Κι αυτοί στίγμα δίνουν.