Πολύ Πίκρα.....

Φεύγει κι ο 2008ος χρόνος μ.Χ, μες στη μαυρίλα. Τι κάθομαι και διαβάζω; Χειρότερα γίνομαι! Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι και οι μη έχοντες TV, ίντερνετ,εφημερίδες, ραδιόφωνο, βιβλία, γείτονες, κτλ κτλ..... Από δω και μπρος, σεξ και παύλα.
Λόγω διαφόρων συνθηκών, τις τελευταίες μέρες του έτους έχω ταράξει τα οικονομικά άρθρα των εφημερίδων, αναλύσεις από τραπεζίτες (εντός, εκτός και επί της Σελήνης: Βλέπε Αράπογλου και Σάλλας), από πολιτικάντηδες και άλλους ιθύνοντες και επαϊοντες, βλέπω Bloomberg Television, μ'έπιασε να διαβάσω και το τελευταίο βιβλίο του "προφήτη" Soros : "Η οικονομική κρίση του 2008", είδα και το Zeitgeist Addendum zeitgeist addendum - Google Video# , ήρθα και έγινα εμπριμέ.
Καπάκι τραβάω κι ένα δίωρο ενημέρωσης για τα τελευταία περί NeBiRu, 2012, Annunakis, αναστροφής των πόλων, φαινόμενα επιτάχυνσης της αντήχησης Schumann, η οποία μετρά τη συχνότητα της γης (Ορίστε???), με αφορμή μια συνέντευξη του Σταμάτη Κριμιζή, αστροφυσικού, νομίζω εν αποστρατεία, της ΝΑΣΑ.
Τα είδα όλα θολερουά, ήρθε η φαιά μου ουσία έβρασε και χύθηκε, σαν καμένο γάλα. Κι έτσι ξινισμένος, κάθομαι και σκέφτομαι:

"ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΩΡΑ;;;"
Αγόρασε καλού-κακού 4-5 έξτρα εσώρουχα, λέω στον εαυτό μου. Μη σε βρουν (Ποιοί;;;; Οι Νεφιλίμ;;;;;; Οι ΣΔΟΕ;;;; Οι οικονομικοί δολοφόνοι-hitmen;;;;;;) με τα βρακιά λερωμένα.

Άλαλος, χωρίς τρόπο επεξεργασίας των δεδομένων (Καθ ' ότι όπως προείπα η φαία έγινε καϊμάκι-πέτσα), σήμερα, Κυριακή, βγήκα κι έφτιαχνα χιονανθρώπους με τα πιτσιρίκια. Και μετά τους έβλεπα να λιώνουν. Μου 'ρθε να βάλω τα κλάματα, καθώς τους παρομοίασα με τις ζωές μας. Ντροπή, λέω, μας βλέπουν. Αφού ρίξαμε κανα δυό ακόμα χιονόμπαλες, μπήκα σπίτι και με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και τι μου λέει .....μώ το φελέκι μου!!!! Όλος αφέλεια με ρωτάει "Ρε συ, μήπως είδες το addendum του zeitgeist, τι λες γι'αυτό το Venus Project, τρελό έεε;;;" Μου 'ρθε να του το κλείσω μαζί με κάτι σχόλια για τη θεία του, αλλά συγκρατήθηκα. "Που τους βρίσκω και με βρίσκουν" σκέφτηκα. "Ναι" του λέω "το είδα και πολύ με εντυπωσίασε. Έτσι μου ήρθε να σηκωθώ από ντιβάνια, καναπέδες, καρέκλες, σαλόνια, κρεβάτια και να πάω να αυτοπυρποληθώ με προσάνναμα τα βιβλία του Λιακό. "
Η συζήτηση μετά πέρασε σε πιο σεξοφιλοσοφομπασκετοαναζητήσεις.

Το γεγονός είναι ένα. Με την απορία θα μείνω (στο αρχικό ερώτημα. Όχι για τα σώβρακα, το άλλο, πιο πριν). Όλα θα έρθουν, αν όχι τώρα-τώρα, σύντομα. Πως θα φύγουν, δεν ξέρω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ, είπα. ΔΕΕΕΕΕΝ ΞΕΕΕΕΕΡΩΩΩΩΩΩ !!! Το μόνο που ξέρω είναι ότι φεύγει κι ο 2008ος χρόνος μ.Χ, μες στη μαυρίλα. Τι κάθομαι και διαβάζω; Χειρότερα γίνομαι! Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...................κτλ, κτλ, κτλ, κτλ, κτλ

Μουσική.....που λέει ο λόγος

Μπιρ Αλλάχ. Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Μουσική: Γιάννης Σταμούλης

Πριν το χάραμα. Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου

Συγχώρεσέ με. Στίχοι: Στέλιος Καζαντζίδης, Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης

Πουλί σε δέντρο αρχοντικό. Στίχοι: Άλκης Αλκαίος, Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Προφανώς δεν είμαι επαγγελματίας, ένας μικροερασιτέχνης είμαι, της κακιάς ώρας. Αλλά είπα να εκτονωθώ κι εγώ χρονιάρες μέρες. Ζητώ συγνώμη για την ερμηνεία, αλλά στο κάτω-κάτω εσύ πατάς το play. Εγώ σε προειδοποίησα.

Καλές γιορτές σε όλους και Καλά Χριστούγενα. Φάτε, Φάτε, Φάτε και σκάστε!!!!!

Υ.Σ. Υγείας και Χαιρετίας σε ούλια τα παιδία, τα καλά τα χάταλα, ούϊ τα γουρζουλόσπαχτα.

Για τους Παναήδες.....

Ως Μικρασιάτης (Προύσαλης βέβαια, όχι Αϊβαλιώτης) εντυπωσιάστηκα από το συγκεκριμένο τραγούδι, με την περίεργη ιστορία. Καταρχήν, οι στίχοι-φοβεροί και τρομεροί-είναι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Πιθανόν βιωματικοί, στηριζόμενοι σε ημι-πραγματικά γεγονότα, θέλουν κι επεξήγηση. Τσαντιρμάδες, κατσιρμάδες ή καντιρμάδες, κοντραμπατζήδες, κιρχανάδες και τα ρέστα, ολοκληρωμένο ρεμπέτικο index. Ο ενδιαφερόμενος ας ψάξει. Έτσι έχει και γούστο. Η ίδια η Παπαγιαννοπούλου δεν τους δημοσίευσε ποτέ εν ζωή, αλλά τους είχε διαβάσει σε κάποια εκδήλωση προς τιμή της.

Τη μελοποίηση την έκανε ο Στεφανάκης, ένας κιμπορντίστας των Πελόμα Μποκιού, το συγκρότημα του Μπονάτσου. Η πρώτη εκτέλεση είναι λίγο ροκάδικη, με ηλεκτρικές κιθάρες, δε μου 'κατσε. Ο τραγουδιστής είναι ο Μιχάλης Ζαμπέτας, γιός του μέγιστου. (Παρεπιμπτόντως, ο Μιχάλης πέθανε φέτος στα 51 του, ακριβώς την ίδια μέρα που πέθανε κι ο πατέρας του, 10 Μαρτίου.)

Η δεύτερη εκτέλεση (που γνωρίζω εγώ) είναι αυτή που ακούτε. Αργυρώ Καπαρού, συγκλονιστική ερμηνεία, μένει στο μυαλό.

COMFORTABLY NUMB.....αιωνίως

pink floyd songs
free Music downloads | free Mp3 downloads

Κάτι (περισσότερο) έχει να πει.....για τη βία

Παραθέτω ατόφιο το κείμενο του Νίκου Δήμου, όχι από λογοκλοπή, αλλά από την υπόκλιση σε ένα πλήρες και συμπυκνωμένο κείμενο, ευθύ, ξεκάθαρο, απολιτικάντικο και ανθρώπινο.

"Το να αντιγράφεις τους μεγάλους είναι επίδραση, το να αντιγράφεις τους μέτριους είναι μίμηση"


Βία – μία αποτυχημένη μαμή
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

O Μαρξ έγραψε: «Η βία είναι η μαμή για κάθε παλιά κοινωνία που εγκυμονεί μία νέα». (Το τσιτάτο συνήθως αναφέρεται λανθασμένα: «η βία είναι η μαμή της ιστορίας»).
Είναι η βία μαμή; Και τι έχει ξεγεννήσει σε νέες κοινωνίες;
Πολύ λίγα πράγματα.
Η Γαλλική Επανάσταση γέννησε την «Τρομοκρατία» (Terreur), τον Ναπολέοντα και την Παλινόρθωση (με τους Βουρβόνους). Χρειάστηκαν εκατό χρόνια για να εφαρμοστούν στην πράξη ορισμένες αρχές της, στην ίδια την χώρα που τις γέννησε.
Η Ρωσική Επανάσταση έφερε τον Στάλιν, τους διαδόχους του, τα Γκούλαγκ και σαράντα εκατομμύρια θύματα. Χρειάστηκαν εβδομήντα χρόνια για να ξαναβρούν οι Ρώσοι την Δημοκρατία όπως είχε αρχίσει να την εφαρμόζει ο Κερένσκυ. Κι ακόμα την ψάχνουν.
Ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα με τις επαναστάσεις του Μάο ή του Πολ Ποτ.
Αντίθετα αν δούμε πως εξελίχθηκε πολιτικά η Αγγλία ή πως οργανώθηκε η πρώτη σύγχρονη δημοκρατία, δώδεκα χρόνια πριν την Βαστίλη – στις Ηνωμένες Πολιτείες – θα διαπιστώσουμε πως η βία έπαιξε μικρό ή καθόλου ρόλο.
Ως μαμή, η βία δεν τα πήγε πολύ καλά. Ο κόσμος εξελίσσεται, προχωράει και προοδεύει (παρά τις Κασσάνδρες) αλλά αυτό επιτυγχάνεται με συνεχείς μικρές διορθώσεις πορείας, με μεταρρυθμίσεις και αναθεωρήσεις. Η μόνη θεωρία που ισχύει στην πολιτική, όπως και στην επιστήμη, είναι η μέθοδος της δοκιμής και του λάθους. (Trial and error – αγγλοσαξονικά). Οι μεγάλες απότομες αναστατώσεις φέρνουν εξίσου μεγάλες αντιδράσεις – έτσι που οι επαναστάσεις να οδηγούν σε δικτατορίες και απολυταρχίες. Η βία γεννάει βία.
Η αρχική μεγάλη διαμάχη κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών αφορούσε το δίλημμα: «επανάσταση ή μεταρρύθμιση». Η ιστορία απάντησε. Η προοδευτική, κομμάτι-κομμάτι αλλαγή (αυτή που ο Karl Popper ονόμαζε piecemeal engineering) αποδείχθηκε ο μόνος τρόπος σταθερής και σίγουρης εξέλιξης.
Είναι τότε η βία εντελώς άχρηστη;
Καταρχήν είναι αναπόφευκτη γιατί φαίνεται ότι βρίσκεται μέσα στη φύση μας. Όλοι κάποιες στιγμές ασκούμε βία στον συνάνθρωπό μας, περισσότερη ή λιγότερη ανάλογα με την θέση και την ισχύ μας. Είναι συνηθισμένο μάλιστα αυτοί που υφίστανται βία (από τους ισχυρότερους) να ασκούν περισσότερη (προς τους αδύναμους). Η βία είναι το θηλυκό του βίος – έλεγαν οι παλιοί αναρχικοί.
Όταν η «νόμιμη βία» που ασκεί το εκάστοτε κράτος (o Max Weber όρισε το κράτος ως το μονοπώλιο της βίας) ξεπεράσει τα όρια της νομιμότητας – η αντίδραση της κοινωνίας είναι εύλογα βίαιη. Το ξέσπασμα που ζήσαμε αυτές τις μέρες ήταν αντι-βία, όχι μόνο για τη βία μίας δολοφονίας, αλλά για τις ποικιλότροπες εκφάνσεις βίας που ασκούνται επάνω μας. Αν κάποιος ξέρει να ερμηνεύσει σωστά αυτή την αντίδραση, τότε η βία μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για την πορεία της κοινωνίας μας. Αν και φοβάμαι πως οι ιθύνοντες δεν κατάλαβαν πολλά…
_____________________________________________________________
"Ελεύθερος Τύπος" 14.12.08

Οι στιγμές που πάντα βγαίνεις χαμένος....(part II)

Επανέρχομαι στο προηγούμενο θέμα (http://oudenoida.blogspot.com/2008/12/blog-post_15.html), με πιο ατομιστική προσέγγιση και λιγότερο κοινωνική.

Υπάρχουν φορές, που ολοένα αυξάνονται στη διάρκεια της ζωής σου, που ότι και να κάνεις, είσαι πάντα λάθος. Είναι εκείνες οι κοινωνικές περίοδοι, που σε σφίγγει ο ντορός (που λέει κι ένας φίλος μου). Για τους μη-κυνηγούς, ντορός είναι τα ίχνη των θηραμάτων, αλλά μεταφορικά, πάω με το ντορό, σημαίνει ακολουθώ τις κρατούσες συνήθειες.

Αυτό που σου συμβαίνει όταν μεγαλώνεις και μαζί σου μεγαλώνουν ευθύνες και υποχρεώσεις, είναι ότι αρχίζεις να μπερδεύεις την ομαλότητα με τη συμβατικότητα. Η θέληση για μια φυσιολογική (;) ζωή γίνεται κομφορμισμός. Η διατήρηση στα πάγια γίνεται έλλειψη φιλοδοξιών. Τότε είναι που γίνεται το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Και δεν πας ούτε μπρος ούτε πίσω. Αν τρέξεις, λαχανιάζεις. Αν σταματήσεις σκουριάζεις. Μιλάς, βραχνιάζεις. Δε μιλάς, ξεχνάς. Ποντάρεις, σε λένε τζογαδόρο. Πηγαίνεις πάσο, σε λένε άτολμο...

Βγαίνεις μπροστά για τη αντεπίθεση, η άμυνά σου μπάζει. Ταμπουρώνεσαι πίσω, σε βρίζει η κερκίδα.

Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτές οι συνθήκες δεν αυξάνονται μόνο με την ηλικία, αλλά και με τη θέση στην πυραμίδα. Όσο πιο ψηλά είσαι (και άρα σε βλέπουν και σε κρίνουν όλοι), τόσο λιγότερες οι επιλογές. Ποιος θα σε αναγνωρίσει προφήτη στον τόπο, αλλά και στον καιρό σου;

Βγάζεις τα ΜΑΤ, είσαι φασίστας. Δεν τα βγάζεις, δεν προστατεύεις τον πολίτη. Κάνεις διαδηλώσεις, είσαι κουκουλοφόρος. Κάθεσαι σπίτι σου, καθότι δεν έχει νόημα, είσαι ο κριτικός του σαλονιού και του καναπέ. Μιλάς στο δρόμο με παιδιά, ή παιδεραστής θα'σαι ή καθοδηγητής. Βρίζεις τη νεολαία, είσαι παρωχημένος γέροντας "εμείς στην εποχή μας".

Άσε ρε θείο....

Προτείνω για κουλτουροαυνανιστικές βραδιές με γκόμενες της Φιλοσοφικής, την ταινία του Μπερτολούτσι: "Il Conformista". Όταν την έκανε, ο σκηνοθέτης ήταν 30 χρονών. Ήρωας ο μέσος άνθρωπος (που οι διαφημίσεις λένε ότι δεν υπάρχει. Ρε υπάρχει και παραϋπάρχει), τέλος δεκαετίας '30 στην Ιταλία, με τους συμβιβασμένους του Μουσολίνι. Για όσους (ψευδώς) πιστεύουν ότι οι κοινωνίες προχωρούν με τους επαναστάτες. Θυμίζει-καθώς είναι και κοντοχωριανοί-την "Ιστορία έρωτα και αναρχίας" της Βέρτμυλερ.

Τα βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό, κρατούν όμως λίγο.

Αν το 'χεις, γίνεσαι πυροτέχνημα και σε θυμούνται.

Αν δε το 'χεις, μένεις να είσαι το σκηνικό, το background, η βάση (το θεμέλιο). Και σε βαριέται ακόμα και το εγώ σου.

Βαριέσαι, δε βαριέσαι, χαμένος είσαι...

Οπότε δε βαριέσαι!!!!!

Πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ τώρα....Το ζητά ο λαός!

Προχωράω σε κεντρική οδό. Μπροστά μου, παρέα πιτσιρικάδων, 12-13άρηδες, με τάπες στα παπούτσια και τσάντες προπόνησης στους ώμους. Ο πιο ψηλός ακούγεται "....Μόνο μια ομάδα μπορεί να φέρει κύπελλα στη Σαλονίκη". Ένας κοντούλης λέει "Γιατί ρε κι ο Άρης δεν πάει στο Ουέφα;;". Απαντάει ο ψηλός " Τι λε ρε! Το λέει και το σταυρόλεξο. -Ντροπή της Μακεδονίας με τέσσερα γράμματα. Α-Ρ-Η-Σ.". Ο κοντούλης άμεσα ρωτάει " Κι ο ΠΑΟΚ με τέσσερα γράμματα δεν είναι;;;". Ο ψηλός το σκέφτεται, δεν το περίμενε, με το IQ γνήσιου Παοκτσή ψάχνει απάντηση. Πετάγομαι όμως εγώ και τον προλαβαίνω "Ναι όμως το Μ-Π-Α-Ο-Κ γράφεται με πέντε" και φεύγω.

Ο Σολομώντας μίλησε, η παρεξήγηση λύθηκε.

Έτσι γράφονται τα ανέκδοτα.

Αγώνες χωρίς προοπτική.....

Μετά από μια βδομάδα σιωπής, είπα να ξαναασχοληθώ με τα "αγωνιστικά" στο χρόνο.

Στη δουλειά μου το πρωϊ, είδα ένα συνάδελφο, με κουβέρτα πικέ ριγμένη στην πλάτη, να διαβάζει για την Υπεραξία. "Τώρα με την κρίση" μου είπε, "μπορεί να μου ξαναφανούν χρήσιμα". Βέβαια, έτσι που τον έβλεπα, μόνο η κουνιστή καρέκλα και η γάτα στα πόδια του έλειπε. "Εγώ" του λέω, "τώρα διαβάζω για το ΕΑΜ". "Για κουκουλοφόρο σε βλέπω κι εσένα" μου απαντάει.

Η Ιστορία, όπως γράφεται όχι μόνο από νικητές, αλλά συγκεκριμένα από τους ζωντανούς, δε διδάσκει σε κανέναν τίποτα. Προσωπικά δεν έχω ζήσει πόλεμο (ούτε και θέλω), ότι μυρίζομαι είναι από τα διαβάσματα και τις αφηγήσεις. Ο ένας παππούς μου (για τον οποίον έχω ξαναγράψει http://oudenoida.blogspot.com/2008/07/1908-1994.html και μου έχουν ζητήσει να πω περισσότερα) έζησε αυτήν τη μεταμόρφωση του Επαναστατικού Αγώνα. Δηλαδή αυτήν τη μετάλλαξη από το λαϊκό έρεισμα στην κατευθυνόμενη κομματική διεκδίκηση. Οι άνθρωποι που πολεμούσαν τον κατακτητή στα βουνά και τους κάμπους, με Μ1, με αγγλικές σφαίρες, με τις ξεχασμένες ιταλικές χειροβομβίδες, βρέθηκαν μετά από 3-4 μήνες να πρέπει να οργανωθούν σ'ένα αντάρτικο πόλης, με τους όλμους να ρίχνουν από μπαλκόνια και τους απλούς πολίτες να βρίσκονται σε διασταυρούμενα πυρά, από ακροβολισμένους στα πεζοδρόμια και τα βρεττανικά άρματα μάχης. Ο δικαιολογημένος θυμός για το Γερμανό, για την πείνα του, για το θάνατο των παιδιών του μετατρέπεται σε προσπάθεια ουσιαστικά αντιεξουσίας, καθώς οι ανώτεροι γνώριζαν για τη ματαιότητα του Εαμικού επιχειρήματος (Η Γιάλτα είχε προηγηθεί). Ουσιαστικά, σπάζαν το τσαμπουκά των βρετανο-ταγματασφαλιτο-βασιλοφρονούντων, ότι θα πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Σήμερα, παρόμοια "ουτοπική" αντίληψη έχουν αρκετοί, αναρχικοί να τους πεις, κουκουλοτρομοκράτες να τους πεις, πιστεύοντας πως από το χύμα του λαϊκού εκνευρισμού για τα οικονομικά, τα α-πολιτικά, τα σκάνδαλα, παγκόσμια και τοπικά, μπορούν έτσι απλά να εκφράσουν το πνεύμα του Μπακούνιν (Η ιδιοκτησία είναι κλοπή) μέσα στα τυφλά (;;;;) χτυπήματα των βιτρινών και των Μολότωφ. Το ότι τσιμπήσαν ευκολότερα οι -κακά τα ψέμματα χορτασμένοι και μαλθακοί ιντερνετοκινούμενοι μαθητές, εξηγείται απ' το ότι αισθάνονται ότι "δεν έχουν να χάσουν τίποτε". Σαφώς έχουν να χάσουν, αλλά μάλλον το ρισκάρουν.

Ο άλλος παππούς (που τον αγάπησα προς το τέλος) ανήκε στον Εθνικό Στρατό, είχε τραυματιστεί στην 1η επιχείρηση Πυρσός στο Βίτσι, είχε μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη-424 και πάντα πίστευε ότι ο Εμφύλιος ήταν "στοχευμένο" λάθος για τη γενοκτονία μας, χωρίς να μπορεί να κατηγορηθεί κανένας. Μου 'πε ότι όταν είδε πρώτη φορά τις Ναπάλμ να κατακαίνε δάση και ανθρώπους, με τα ουρλιαχτά και τις δαιμονικές φλόγες, πίστεψε ότι ήρθε η Αποκάλυψη (ήταν και πολύ θρήσκος από μικρός). Τα "συντηρητικά αντανακλαστικά του" ήταν τα ίδια με των σημερινών νοικοκυραίων, τους οποίους ειρωνευόμαστε για τον κομφορμισμό τους, αλλά στο κάτω-κάτω αυτοί θα πληρώσουν και τους φόρους, τα πετρέλαια, τις πληθωριστικές πιέσεις, τα τραπεζικά υπερκέρδη από τον υπερδανεισμό και γενικά τα κοινωνικά κόστη κάθε μαλακισμένου αυθορμητισμού.

Πάνω απ'όλα όμως, νομίζω ότι τις μαριονέτες τις κουνάει αυτός που δε φαίνεται. Τότε ήταν αρχικά οι Άγγλοι, ο Τσώρτσιλ, μετά οι Αμερικανοί με τον Τρούμαν. Σήμερα πιθανόν να πληρώνουμε το " Όχι" στο Βουκουρέστι και στο Σχέδιο Ανάν.

Αν καθήσω και πιστέψω τα σενάρια για τα SMS, για τις πληρωμές των μισθοφόρων κουκουλοφόρων και τα ραντεβού μέσω Δικτύου, τότε το μόνο που βγαίνει -εκτός απ'το Ήταν στραβό το (οικονομικό) κλή(ί)μα, το 'φαγε κι ο (ξένος) δάκτυλος-γάϊδαρος- είναι εκείνη η ατάκα απ'το "Ταξίδι στα Κύθηρα" μεταξύ των παλιών αντιπάλων Παπαγιαννόπουλου-Κατράκη (σαν τους παππούδες μου): "Μας έβαλαν και σκοτωθήκαμε. Χάσαμε και οι δύο"

Όπως και τώρα, όπως και πάντα, όπως πάει. Νυν και αεί..

Χαμένοι πάντα στη μετάφραση των Ελληνικών μας. Ανάδελφοι και αδελφοκτόνοι, παιδοκτόνοι, πατροκτόνοι.

Υ.Σ. Ένα παιδί 18 χρονών ακρωτηριασμένο στους μηρούς, παλεύει για τη ζωή του, επειδή έφυγε από το γλυστερό οδόστρωμα με ένα Mazda Rx κάτι, με 170 km/h, ξημέρωμα Σαββάτου.

Εδώ ποιός είναι ο δολοφόνος;;;;;; Θα βγει κανείς να σπάσει βιτρίνα γι' αυτόν;;;;; Αμφιβάλλω.

........................................................................

Απ' το Σάββατο έως πάντα.....................................................................................................................................................
................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................................
.......................................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................................
.....................................................................................................................................................................
.........................................................................................................................................................................


ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ........................................................................................................................

Καθαρά και ξάστερα, όχι πλαγίως...

η θεούσα : (μειωτ.) για γυναίκα που ασχολείται υπερβολικά με τη θρησκεία και που συνήθως έχει πολύ συντηρητική εμφάνιση και συμπεριφορά: "O κότσος στα μαλλιά είναι βασικό χαρακτηριστικό μιας θεούσας." (Ηλεκτρονικό Λεξικό Κοινής Νεοελληνικής Τριανταφυλλίδης on-line)

Πόσοι από μας βλέπουν καθημερινά δεκάδες θρησκόληπτους ανθρώπους, με τους μεγαλόσχημους σταυρούς τις Κυριακές, τις υστερίες στυλ "τον παπά μας θέλουμε", τους εξορκισμούς και τα αναθέματα σε οτιδήποτε διαφορετικό. Όλα αυτά τα μυξοπαρθενιάσματα από μπρος κι από πίσω τρένα.
Εξ' ορισμού ο θρησκόληπτος είναι υποκριτής. Ο φονταμενταλισμός του λειτουργεί μόνο για τη βιτρίνα, για τη στάχτη στα μάτια. Η πορτοφόλα και ο τραπεζικός λογαριασμός $$$$$€ δεν ξέρει από αργύρια, εάν μπορεί να αρπάξει, θ' αρπάξει. Είτε είναι για τον Εφραίμ, τον Παπαθεμελή, ή τη θεούσα της γειτονιάς, όλοι δουλεύουν για την πάρτη-party. Κάποιοι σίγουρα κρυφοκοιτάζουν από την παρωπίδα, ενώ άλλοι θέλουν αλλά φοβούνται.

Σίγουρα το να χειρίζεσαι θρήσκους-άπιστους, σε πρακτικά θέματα, είναι δυσκολότερο απ' ότι με τους άθρησκους-αλλά με τσίπα.
Στο δεύτερο πας στα ίσια, καθαρά, ντόμπρα, άντε γ..σου.
Ο πρώτος θέλει θεωρία, πλαγιοκόπηση, πληθυντικό, ενώ έχει την π...στιά και τη λιγούρα στο β$λέμμα. Κι εγώ γιός ταχυδρόμου είμαι ρε φίλε, δεν κάνω κι έτσι.

Πάρε τους θεούσους, πέτα τους 2 πεντακοσάευρα, δες τους να γλείφουν τα πατώματα και μετά αγόρασε τη μάνα τους. Στο τέλος όμως, πάντα να λες ..."Δόξα τω Παντοδύναμω Θεώ".
Θα ανεβείς πολύ στα μάτια τους!!!

Κι όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.....

Μανώλης Αναγνωστάκης. Ωραίος τύπος. Γεννήθηκε το 1925, στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ιατρική στην Θεσσαλονίκη. Ήδη κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Είχε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, για την οποία φυλακίστηκε το 1948 ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Βγήκε από τη φυλακή με την γενική αμνηστία το 1951. Έφυγε στην Βιέννη για να ειδικευθεί στην Ακτινολογία (1955-56). Άσκησε το επάγγελμα του γιατρού στην Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1978 στην Αθήνα.
Πέθανε το 2005. (el.wikipedia.org)

Έχει γράψει διάφορες συλλογές, γενικώς δεν είναι ο γκραντ γνωστός Έλληνας ποιητής, αναγνωρίστηκε πολύ αργά, τον είχαν κατατάξει στους παρωχημένους στρατευμένους της Αριστεράς. Δε λέω, διατηρεί όλο τον κομμουνιστικό ουτοπισμό και την άρνηση, αλλά πάντα στη σφαίρα των ιδεολογιών κερδίζουν οι αιθεροβάμονες κι όχι οι κομφορμιστές, σαν και του λόγου μου. Έχει γράψει έναν από τους πιο αγαπημένους στίχους.

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἥττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφὴ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ’ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος, καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Ποιός θυμάται το Μποπάλ;;;;

Πολύ αμυδρά θυμάμαι όταν συνέβη το φοβερό εκείνο δυστύχημα. Η κρατική τηλεόραση έδειχνε λίγες εικόνες από κλαμμένες φυσιογνωμίες, τεράστια σύννεφα σκόνης και φτωχικές συνοικίες. Ούτε που καταλάβαινα περί τίνος πρόκειται. Σίγουρα το είδα σαν κάτι κακό, αλλά πολύ-πολύ-πολύ μακρινό. Σαν το Τσερνομπίλ περίπου, αλλά λιγότερο σοβαρό.

Αυτό που μ'εντυπωσιάζει είναι ότι η Εταιρεία Union Carbide (μετέπειτα εξαγοράστηκε από τη Dow) δεν πέρασε ποτέ από δίκη για τα 22.οοο περίπου θύματα, που σκοτώθηκαν άμεσα, αλλά και για τα 100.000 που νόσησαν εξ'αιτίας του δηλητηριώδους αερίου.

Το Μποπάλ, κλασική Ινδική φτωχόπολη, γίνεται έδρα μιας βιομηχανικής εγκατάστασης της Carbide, πολυεθνικού κολοσσού, εξειδικευμένου στην κατασκευή χημικών ουσιών κάθε φύσης. Το συγκεκριμένο "παράρτημα" έφτιαχνε φυτοφάρμακα, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν όχι μόνο στις τοπικές καλλιέργειες αλλά εξήγαγαν και σ' όλη την Ασία (Κίνα κτλ). Η ουσία ήταν ισοκυανικό μεθύλιο. Τα κυανιούχα προξενούν ασφυξία-υποξία στα κύτταρα, καθώς τους στερούν τη δυνατότητα να παράγουν αερόβιο μεταβολισμό, άρα κι ενέργεια. Ο θάνατος όπως και στις ταινίες, όταν ο κατάσκοπος καταπίνει κυάνιο για να μην παραδοθεί, ήταν ακαραίος με τις πρώτες εισπνοές.

Επανέρχομαι στην Εταιρεία, για να πω ότι τότε ο μέσος μισθός του πιο υψηλόμισθου Ινδού εργάτη στο εργοστάσιο ήταν περίπου 3 δολάρια το μήνα (όταν το δολλάριο, αν δεν κάνω λάθος, ήταν περίπου 40-45 δραχμές). Δηλαδή κατασκεύαζε τα δηλητήρια της Γης τους, δίνοντάς τους λιγότερα από ψίχουλα και όταν από ατύχημα σκότωσε χιλιάδες, δε βρέθηκε ΈΝΑΣ διεθνής Οργανισμός Δικαίου να ζητήσει ευθύνες από κάποιους, έστω μια τυπική απόλυση διευθυντή. Καμμία παραπομπή, κανένα ηθικό-δικαστικό-κοινωνικό-ιατρονομικό ζήτημα. Μία αναφορά στα διεθνή δίκτυα και τέλος.

Και τι κάνει η περιβοήτη U.C. Δίνει κατόπιν συμφωνιών 470.000.000 $ στην Κυβέρνηση της Ινδίας για να "ρυθμίσει" το θέμα. Όχι στις οικογένειες των θυμάτων, διότι έτσι θα παραδεχόταν το λάθος, αλλά στους πολιτικούς. Μία πολιτική ζωή που ακόμα δεν είχε συνέλθει από τη δολοφονία της Γκάντι, τον Οκτώβρη. Άρα ένα πολύ γερό λάδωμα, σε ανθρώπους που μέσα στο χάος και την αναμπουμπούλα έφαγαν πολύ καλά. Ποτέ δεν έγινε γνωστό ποιοί από αυτούς τους αποδέκτες των χρημάτων ανήκουν στους σημερινούς Κροίσους της Ινδίας ως Νέα Υπερδύναμη, Μεγαλοβιομήχανους και ΜεγαλοΕπενδυτές blueChips, που τώρα φέρονται να κλαίγονται σε αμερικανικά Οικονομικά κανάλια για την υποτίμηση στέρεων ως τώρα, χρηματοοικονομικών προϊόντων.

Τα πτώματα των "υπανθρώπων" ήταν, είναι και πάντα θα είναι το ιδανικό σκαλί για τη άνοδο στις Υπερεξουσίες όλων, μα όλων, των απανταχού Ισχυρών. Κι όσο δε θα μιλάει κανείς χορτάτος, αφού το στόμα των πεινασμένων είναι στεγνό, τόσο θα γιγαντώνεται η απόσταση μεταξύ αυτών που παριστάνουν τους ανθρώπους και αυτών που ξέχασαν ότι είναι άνθρωποι.

Σήμερα, οι ίδιες Εταιρείες προκαλούν παρόμοια ατυχήματα, πιο "υπόγεια" (Lockheed-Martin υποθαλάσσιες δοκιμές όπλων στην Πολυνησία), πιο "βιολογικά" (Monsanto και δοκιμές μεταλλαγμένων στην Γκάνα), πιο "ανθρωπιστικά" (Pfizer-κλινικές δοκιμές πειραματικών αντικαρκινικών φαρμάκων σε "εθελοντές" της Ζιμπάμπουε). Όλοι κοιτάζουν αλλού.

Τα υπερ-κέρδη να ρέουν κι όσο για τους υπο-....

Η οικονομική αποικιοκρατία αυτή όμως δεν πρέπει να αντέξει πολύ. Ήδη οι πυλώνες της (Παγκόσμιο Τραπεζικό Δίκτυο) λόγω απληστίας, φαίνεται να ακροβατεί. Όταν και εάν ξαναβρεί τις ισορροπίες, θα ξαναβάλει μια μάσκα με ενδιαφέρον για το διεθνές κοινωνικό συμφέρον και θα ξανασυνεχίσει μια παρόμοια πολιτική.

Κάντε αυτό που λέγεται συνέχεια στο Διαδίκτυο: Πάρτε τα λεφτά σας από τις Τράπεζες, κάντε τα μασούρια στα στρώματα, βάλτε τα στα σακούλια, κανένα ρευστό σε χρηματαποθήκη. Εύκολα το λες, όμως είναι δύσκολο για τους χρεωμένους και ελεύθερους μικροεπαγγελματίες.

Άρα η θηλιά είναι καλά δεμένη......Κι όσο σφίγγεσαι, σε αποτελειώνει......

Περισσότερες πληροφορίες για το "Θρύλο" της Μποπάλ,

www.thenation.com/doc/20040524/hertsgaard

1 χρόνος blogger.... Ε και;;

Να ζήσεις oudenoida και χρόνια πολλά, site να γίνεις, να βγάλεις λεφτά.
Παντού να σκορπίσεις της γνώσης το RSS και όλοι να λένε να ένας βερεσές.

1 χρόνος λοιπόν βερεσέ επικοινωνία. Ενημερώνεις (;;) και δεν πληρώνεις. Προφανώς τα τεφτέρια (Echelon) "γράφουν". Άρα κάποτε θα τα πληρώσεις, πως ακριβώς δεν ξέρω κι ούτε θέλω να φανταστώ.

Αλλά τι ενημέρωση, ρε φίλε, σε ποιόν και πάνω απ' όλα από ποιόν;;;;;
Συμμετείχα σε ένα ερωτηματολόγιο του Sync για το ελληνικό blogging, που ρωτούσε για τους λόγους που μπλογκάρεις, τι περιμένεις ως ανταπόκριση, αν ζητάς άδειες για υλικό που αναδημοσιεύεις κτλ κτλ. Διαπίστωσα ότι το μπλόγκινγκ σε μένα λειτουργεί περισσότερο ως τεχνολογικοπνευματικός αυνανισμός κι εκτόνωση, παρά ως διάθεση να "συμμετέχω" στο ενημερωτικό κοινό. Σίγουρα καταθέτω προσωπικές απόψεις για τα κοινά και για τα όχι-και-τόσο κοινά, αλλά αυτό γίνεται γιατί αν αρχίσω και τα λέω live, οι περισσότεροι χασμουριούνται (Πάνω απ' όλα αυτογνωσία), κι όχι επειδή με νοιάζει να μ' ακούσουν πολλοί.

Καλό είναι πάντως που ακούγονται όλες οι φωνές......Μεγάλη μπούρδα είπα, έτσι!
Τώρα είναι που νύσταξα εγώ.
Καληνύχτα και Καλή Τύχη.