Θα γινόσουν κι ο πρώτος.....

Χθες έβλεπα τις τελευταίες στιγμές ενός ριψοκίνδυνου τύπου. Του Steve Irwin, γνωστού ως κυνηγού κροκοδείλων (Croq hunter), που ενέπνευσε διάφορες ταινίες, σειρές, ντοκυμαντέρ, και γενικώς συγκινούσε τον κόσμο με τις παράτολμες προσεγγίσεις των πιο επικίνδυνων ζώων στη γη. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, που τα'βαζε με τους αλλιγάτορες του Αμαζονίου, τις τίγρεις της Βεγγάλης και τους πάνθηρες της Κένυας, πέθανε από θανατηφόρο χτύπημα....σαλαχιού. Ναι, από ένα σαλάχι γλυκού νερού και μάλιστα σε ενυδρείο. Θεός σχωρέστον άνθρωπο, μάλλον δεν κατάλαβε από που του΄ρθε.

Και αυτή είναι η ιστορία πολλών από μας.

Σαν απόλυτος συνειρμός, μου έφερε στο μυαλό το φοβερό τραγούδι του Χ. Παπαδόπουλου σε στίχους του ανεπανάληπτου Μανώλη Ρασούλη "Θα γινόσουν ο πρώτος". Το έχω ανεβάσει στο podcast, για όποιον ενδιαφέρεται να το ακούσει. Οι στίχοι είναι παρακάτω.

Μ' αλεξίπτωτο βλέμμα κι αλεξίσφαιρο δέρμα
φαντεζί στις ιδέες προσδοκίες ακραίες.

Στο μυαλό σου μια χάβρα μες στο αίμα σου λάβρα.

Αν δεν ήσουν γαμώτος, θα γινόσουν ο πρώτος.

Νίκησες όλα τα θηρία στη γη,

τίγρεις, σειρήνες, λιοντάρια και φίδια

κι άφησες να σε φαν' οι κοριοί,

δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να 'σαι εσύ.

Αλαβάστρινο ύφος κι απροσπέλαστο ήθος,

φωσφορίζουσα ελπίδα ενός θρύλου θρυαλλίδα

απ' το μέλλον μας ήλθες είδες φιν και απήλθες

κι αν δεν ήσουν γαμώτος, θα γινόσουν ο πρώτος.

Δε θυμάμαι άλλο πιο στοχευμένο τραγούδι γι' αυτό το θέμα. Υπάρχουν λαοί και λαοί, άνθρωποι κι άνθρωποι, που ξοδεύουν όλες τους τις ζωές σ'αυτό το θυμικό "ΓΑΜΩΤΟ". Γαμώτο μου ο ένας, γαμώτο μου ο άλλος, συνέχεια μας φταιν οι άλλοι. Κι ενώ μπορείς να υπερέχεις έναντι ακόμα και των πιο δυνατών ομοίων σου, εσύ "την τρως" από τις κατσαρίδες, τους κοριούς, τους ρουφιάνους, τις κοπριές, από αυτούς που δεν υπολόγιζες. Είναι δυνατόν!!!

Κι αυτό εν μέρει εξηγείται. Διότι εξαντλείς τη δύναμή σου στον ισοδύναμο, στον ισάξιο, κι έρχεται ο σκουληκάνθρωπος, σε βρίσκει χαλαρό ή και κουρασμένο, σου "πουλάει" φιλίες και στη φέρνει, σε καθαρίζει.

Αυτά με τους γαμώτους. Προσοχή στα κεντριά των σαλαχιών, που δεν τα περιμένεις.

Υ.Σ. Στο podcast επίσης υπάρχει ένα ακόμα τραγούδι από το δίσκο. Είναι η απάντηση στο παλιότερο "Το τρένο φεύγει στις οκτώ" του Θεοδωράκη. Ο Ρασούλης λοιπόν, αυτός ο μεγάλος και ιδιότροπος στιχουργός, ότι καλύτερο στη στιχοποιϊα του '80, γράφει "Το τρένο φτάνει τελικά αργά στην Κατερίνη". Εμένα μ' αρέσει.