Περί σκουπιδιασμένων ανθρώπων

Παίζω μπάσκετ σε ένα γήπεδο, πολύ κοντά στο σπίτι μου. Περιφραγμένο, με προβολείς, 2 μπασκέτες, η μία έχει και διχτάκι, χλίδα. Οι θαμώνες (πλην εμού) πιτσιρικαρία, κυρίως 10-15 χρονών. Παίζουν λίγοι μπαρμπάδες σαν κι εμένα και τα παιδιά μας φωνάζουν "θείους". Γενικώς, δεν μπαίνουν άσχετοι.
Κάθε φορά που πάω, μπορεί να βγάζω ίσαμε πέντε σακούλες σκουπιδιών. Μη φανταστείτε τίποτα τρελό, μόνο μπουκάλια νερού, αναψυκτικά, γαριδάκια και τέτοια, όχι βελόνες, σύριγγες και προφυλακτικά. Κάθε φορά που καθαρίζω, λέω ότι τώρα δε θα το ξαναβρωμίσουν. Έχω και μια θεωρία που λέει ότι όταν το βλέπεις βρώμικο, πετάς κι εσύ τα δικά σου. Άμα το βλέπεις καθαρό, ίσως και να ψιλοντραπείς, να το σκεφτείς. Εν τω μεταξύ, ο κάδος σκουπιδιών είναι ακριβώς από 'ξω.
Περιττό να σας πω ότι η θεωρία μου έχει αποτύχει παταγωδώς μ' αυτούς τους πιτσιρικάδες. Κάθε φορά μαζεύω, την επόμενη μέρα γεμάτο το γήπεδο σκουπίδια, ξαναμαζεύω εγώ, το ξαναβρωμίζουν αυτοί, όποιοι είναι. Ένας φίλος μου λέει ότι ακριβώς γι'αυτό το βρωμίζουν, επειδή τα μαζεύω. Αν τα άφηνα, θα γέμιζε και δε θα'ριχναν άλλα. Επειδή το βρίσκουν καθαρό, σου λέει δεν πειράζει να πέσει κι ένα μπουκαλάκι.

Αυτό είναι η αφορμή του προβληματισμού. Για μένα, δεν υφίσταται θέμα. Όποτε μπορώ θα σκουπίζω. Εκεί παίζω, εκεί διασκεδάζω, δε φτύνω εκεί που γλύφω. Για τα πιτσιρίκια όμως, αναρωτιέμαι. Στην περιοχή που είναι το γήπεδο, έχει και εργατικές κατοικίες, κυρίως με παλλινοστούντες, αλλά και κάτι βίλες, με πλουσιόπαιδα. Ένας μάλιστα τις προάλλες ονομάτιζε τα ξενοδοχεία του Ντουμπάϊ. Ανάμεικτος κόσμος, κοινωνικοοικονομικά, με διαφορετικά επίπεδα παιδείας. Τώρα ποιός ρίχνει τα πιο πολλά σκουπίδια, κανείς δεν ξέρει.

Αλλά ας τους βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι. Πως μπορεί να σκέφτεται ένα παιδί, που πετάει το σκουπίδι του στο χώρο που παίζει; Δεν το διατάζει κανείς, ώστε να θεωρηθεί αντίδραση. Δεν καθαρίζει ο Δήμος (και το ξέρει αυτό), ώστε να πει "εντάξει, γιατί τους πληρώνουμε?". Δεν είναι εκεί από αγγαρεία, επέλεξε και πήγε. Τι σόϊ κίνηση είναι αυτή και τι υπονοεί;;

Πιθανώς τίποτα. Απλή "ξεκάθαρη" "σταρχιδιστική"αδιαφορία. Ακόμα και για παιχνίδι. Όπως λέει και το διαφημιστικό μήνυμα "Τα έχουμε όλα γραμμένα". Ψάξε και βρες εσύ τώρα, εάν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης-να το πω?, κοινωνικής μόρφωσης-να το πω?, δεν ξέρω. Προφανώς τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά θα βλέπουν αντίστοιχες κινήσεις "περιβαλλοντικής συνείδησης" και από τους γονείς τους ή τους φίλους ή τους συγγενείς τους και άρα δε τους φαίνεται και τίποτε τραγικό. Δε θα ακούσαν και ποτέ τους περί ανακύκλωσης ή οικολογικών καταστροφών. Οπότε ΝΑΑΑΑ και για το γήπεδο, ΝΑΑΑΑ και για τους καθαρούς χώρους.

Αυτή είναι η γενιά που γεννήθηκε με το ποντίκι στο χέρι. Οι πρώτες της λέξεις ήταν "τελεία com". Είχε ακούσει για ένα παιχνίδι που παίζεται με μπάλα, μοιάζει λίγο με το Pro Evolution, αλλά λίγο χειρότερο. Όταν έκανε κοπάνα, δεν πήγαινε για καφέδες και γκόμενες, αλλά στο NetCafe για World of Warcraft. Πιθανόν και για το γήπεδο να πιστεύει ότι και τα σκουπίδια είναι εικονικά. Όταν θα κάνει restart δε θα υπάρχουν. Τα βιβλία είναι κάτι χάρτινα πράγματα, που ασχολούνται οι γέροι, επειδή δεν ξέρουν το Facebook.

Η αισιόδοξη άποψη (όχι η δική μου) λέει ότι οι γενιές του ίντερνετ εφεξής είναι οι καινούριοι επαναστάτες και ότι από αυτήν τη φαινομενική αποχαύνωση των παιδιών, θα προκύψει μια on-line παγκόσμια μάζωξη πνευματικά ανήσυχων νέων. Πιθανόν να καταργήσουν όλα τα στεγανά των νόμων, θεσμών, κατεστημένων, ετικετών, προκαταλήψεων και να τα αντικαταστήσουν με την εφαρμογή ενός κοινού software. Επικοινωνία που δε θα χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα "click".

Η απαισιόδοξη άποψη φοβάται πως όλα τα παραπάνω όντως θα πραγματοποιηθούν.

Opsometha, ή όπως λένε στα ελληνικά, ω τέμπορα ω μώρες