Ολιγάρκεια ≠ Αυτάρκεια

Αυτάρκεια (αρχ. αυτάρκεια) = Η κατάσταση εκείνου που επαρκεί στις ανάγκες του.
Ολιγάρκεια (αρχ. ολίγος+αρκώ) = Η κατάσταση εκείνου που αρκείται στα λίγα.

Εκ πρώτης όψης, και τα δύο φαίνονται καλές ιδιότητες, μακριά από υπερβολές και καταχρήσεις. Η δεύτερη όμως σκέψη, αμέσως μετά, καταδεικνύει το προφανές ερώτημα για την αυτάρκεια: Ποιός καθορίζει τις ανάγκες του ; Ποιός βάζει τον πήχη;

Αν οι ανάγκες μου είναι για 10.000 euro/μήνα (λέμε τώρα), το να ξεσκίζομαι με κάθε κόστος και να πατάω επί πτωμάτων για να τα βγάζω, αυτό με ορίζει ως αυτάρκη, έτσι δεν είναι;
Αν οι ανάγκες μου επιβάλλουν 2 Ουκρανές/μέρα, η αυτάρκεια μου συνιστά την νταβατζοποίησή μου;

Είναι όμοια αυτάρκεις, αυτός που βγάζει δύο ντομάτες και τις τρώει χορτασμένος, με αυτόν που "χρειάζεται" αστακουδάκια και συναγρίδες και βάζει με τον παρά του να οργώνεται η μισή Μεσόγειος;

Ποιά αυτάρκεια είναι πιο "ηθική" (αν χωράει η λέξη) ;
-Να βγάζεις ό,τι τρως- ή -Να τρως ό,τι βγάζεις-

Ας ασχοληθώ και λίγο με την παρεξηγημένη ολιγάρκεια. Καλή έννοια, αλλά όχι της εποχής. Τη σήμερον, η ολιγάρκεια δηλώνει αποτυχία, έλλειψη φιλοδοξίας και κινήτρου. Πως μπορείς να αρκείσαι στα λίγα; Και πόσα είναι τα λίγα; Είναι τα στοιχειώδη λίγα; Και τέλος πάντων, ποιά είναι τα στοιχειώδη; της ανθρώπινης ύπαρξης ως βιολογία; ως αξιοπρέπεια; ως συνεχώς αναβαθμιζόμενο βιοτικό επίπεδο;

Ένας καλόγερος στο Όρος είναι ολιγαρκής; Θεωρητικά ναι. Πως γίνεται όμως αυτό, όταν ασχολείται με αυτό που κατά τη γνώμη του είναι τα Πάντα; Ένα παιδί γεννιέται ολιγαρκές, δεδομένο. Βυζί και γάλα. Τέλος. Κάτι στην πορεία, στο περιβάλλον του, το διαφθείρει. Και φάε και πιες και πάρε και πάρε. Μετά δεν έχει τέρμα. Και μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω; Κάτι ερημίτες που γυρνάν στα ξερονήσια ή τίποτις Βουδιστές-Δαλαϊστές έχουν τη λύση;

Δεν ξέρω, δεν είδα, ουδέν οίδα.

Ένας αυτάρεσκος αυτάρκης και κολίγος ολιγαρκής