Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε.....

Πιθανώς να φταίει κι ο καιρός. Απ' την άλλη γιατί να φταίει? Μάης είναι, μπόρες θα'χει. Αυτό που φταίει σίγουρα είναι ο κακός μας ο καιρός.

Ένας φίλος μου κάθε φορά μου λέει: "Για να ξεκινήσω να μιλάω μαζί σου, πρέπει μια βδομάδα πριν να έχω πάρει 7 Zyprexa, 5 Effexor, τρεις μέρες πριν λίγο Seroxat και οπωσδήποτε μισή ώρα πριν 3 Lexotanil των 6 mg."
Όχι ρε φίλε, του λέω, υπερβάλλεις. Επειδή ο τελευταίος που του μίλησα χρειάζεται 3 ηλεκτροσόκ ημερησίως και ο διπλανός του κελιού του ήδη έχει κρεμαστεί, πάει να πει ότι καταθλίβω τον κόσμο? Μα ήταν έτοιμος, τα μαύρα του χάλια έχει, εγώ φταίω?

Προχθές μπήκα μετά από καιρό σε αστικό λεωφορείο. Σφιχταγκαλιασμένοι όλοι, σα μια οικογένεια σαρδελών που είχαν χρόνια να βρεθούν. Μπόχα, ζέστη, μούγκα. Μπαίνει ένας τύπος γύρω στα 50-55, που φαίνεται είχε πολλά να πει. Κι αρχίζει απ'τα χάλια των συγκοινωνιών, στα χάλια της πόλης, στα σκουπίδια, στα αδέσποτα, "τους αλήτες, τους αλήτες" "ψηφίστε, μαλάκες, μας λέγαν", τους γραβατωμένους τεμπέληδες των γραφείων, που σε κοιτούν με ύφος καρδινάλιου κι ούτε ακούν το πρόβλημά σου. Είπε, είπε, έβρισε, ξαναείπε, έφτυνε κιόλας, είπε και μετά κατέβηκε. Μετά από δυο-τρεις στιγμές αμηχανίας, ξεκίνησαν τα πηγαδάκια. "Ξεθύμανε ο άνθρωπος, θα πάει ήρεμος τώρα σπίτι του" "Θες δε θες ανέχεσαι όλους τους τρελούς" είπε άλλος. Κάποιος ανέφερε ότι στο εξωτερικό υπάρχουν στα πάρκα ή άλλους δημόσιους χώρους, κάτι σαν πόντιουμ-βήμα ομιλητών, που πας, βρίζεις, ξεσπάς, κάνεις δημόσια κριτική κι όποιος βρέθηκε εκεί σε άκουσε. Την άλλη μέρα άμα θες ξαναπάς. Κι όποτε γουστάρεις να μιλήσεις, το βήμα (των ελεύθερων πολιτών) σε περιμένει.
Πετάχτηκα κι εγώ και λέω: "Αυτό το ρόλο τον έχουν πλέον τα blogs. Κι όποιος ακούσει". Άδικο έχω?

Πάρτε μάτι τώρα αυτόν τον πίνακα. Είναι μιας πολύ μεγάλης ζωγράφου, μόνο που δεν το ξέρει. Δεν πειράζει. Ο καλλιτέχνης σκορπά τα μαργαριτάρια του στους χοίρους κι όποιος τα εκτιμήσει. Μπορεί να μην τα εκτιμήσει ούτε ο ίδιος.

Λοιπόν έχουμε και λέμε. Νεαρή μάνα, μάλλον Ινδή, Φιλλιπινέζα, γύρω στα 20-25, κρατά στην αγκαλιά το αγοράκι της και κοιτούν. Την καταιγίδα, τα κύματα, το τσουνάμι, το μαύρο καιρό, την επισιτιστική κρίση, τον κυκλώνα Ναργκίς, την τραγωδία της ζωής τους ??? Ποιός ξέρει! Κάτι πολύ άσχημο πάντως, ίσως κάτι που δεν περιγράφεται καν με λόγια.
Αυτό πάντως που είναι όλα τα λεφτά είναι η κορδέλα στα μαλλιά, που είναι το μοναδικό χρωματιστό στοιχείο μες στο ασπρόμαυρο φόντο. Κι αν δεις πιο κοντά είναι λουλούδι όχι κορδέλα, μήνυμα αισιοδοξίας. Ότι και να γίνει, ακόμα και πιο πέρα απ'το θάνατο, η νότα της ελπίδας είναι σαν το διαπασών. Δίνει στίγμα και δε φεύγει, όσο και να το θέλεις. Κρατιόμαστε απ' αυτό και προσπαθούμε να μη φαλτσάρουμε και πολύ.
Η ζωή ανακυκλώνεται.

Αυτά! Καλά τσουνάμια.

Υ.Σ. Η φωτό είναι απ'το μπαλκόνι μου. Η ζωγραφιά στο σπίτι μου.