Πούλα τη ψυχή σου, έτσι κι αλλιώς δεν πιάνει πολλά......

Κάπου πρέπει να βάλεις τα όρια. Ωραίες οι επιθυμίες, τα τρομερά σχέδια σου και οι φοβερές φιλοδοξίες σου. Μέχρι ποιο σημείο όμως; Οι εξελικτικοί κοινωνιολόγοι (προφανώς και οι διαφημιστές) μιλάνε με σλόγκαν του στυλ: "Αν είχε όρια η ανθρώπινη φιλοδοξία, θα είμασταν ακόμα παρέα με τα ερπετά, σε κάποια σπηλιά" ή "Τίποτα δεν είναι αδύνατο" κτλ. Σωστό. Το ερώτημα, όμως ισχύει: Αντιλαμβάνεται ο καθένας το κόστος της επιλογής;

Ας πούμε ότι το αντιλαμβάνεσαι και το αποδέχεσαι. Θα τα θυσιάσεις όλα σε κάποιο βωμό κι ας μην πιστεύεις στις αρχαίες διαδικασίες. Υλικά (κορμί), άϋλα (νου και ψυχή) και τα ενδιάμεσα (??). Καλώς.

Η απώλειά τους όμως δεν είναι προσωρινή, ειδικά για τα άϋλα είναι ισόβια. Τα 'χασες, άδειασες. Και σου 'μεινε το αιώνιο τίποτα. "Τι είπε ρε ο μεγάλος"



Ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα της θυσίας, της προσφοράς. Βγάζεις την καρδιά σου και την αφήνεις στο έλεος των μαχαιριών, περιμένοντας το μπράβο. Ποιο μπράβο;; Πέταξες τα μαργαριτάρια σου στους χοίρους και περιμένεις κι ευχαριστώ; Αυτή η συναλλαγή δε διαθέτει ηθικό έρεισμα. Ξεπουλήθηκες, έδωσες, πήρες, τέλος.

Τέλος κυριολεκτικά.



ΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑΧΡΗΜΑ

Υ.Σ. Too proud to beg, too dumb to steal