Έθνος ανάδελφον...

«'Eλληνες ενωθείτε εναντίον του κοινού εχθρού, εναντίον του μίσους, της διχόνοιας και της διαίρεσης, που είναι o ίδιος μας ο εαυτός» - Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ-

....Όμως αφού το παιχνίδι είναι για μας έτσι και αλλιώς χαμένο, τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά. Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά. Ούτε έχουμε συμμάχους, είμαστε εμείς και εμείς, ας φροντίσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και γιατί όχι χαρούμενοι, αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε όλοι μαζί μια γροθιά ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας.....

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Υπάρχει ένα ερώτημα, διαχρονικό και αναπάντητο (όσον αφορά το δικό μας έθνος). Μπορούμε να αποφύγουμε όλα αυτά που θα γίνουν για μας χωρίς εμάς;;;;

Προφανώς ο κόσμος δε γυρίζει γύρω μας. Ας πούμε κι ότι είμαστε της ρεαλιστικής σχολής. Ωραία! Είναι όμως τόσο δύσκολο να σταθείς στο ύψος κάποιων περιστάσεων. Η απάντηση είναι φυσικά ΝΑΙ.

Η ελευθερία, λέει κάποιος, είναι ευθύνη, γι'αυτό και όλοι τη φοβούνται.

Οι ευχές για ανάληψη ευθύνης και οι ευχές για ελεύθερη και περήφανη ζωή δε φτάνουν. Όλοι οι ραγιαδισμοί και όλες οι οσφυοκαμψίες κάποια στιγμή σε τσακίζουν. Χιλιάδες χρόνια αυτοακρωτηριασμού, αυτοεξευτελισμού και αυτοκτονιών δε δίδαξαν σε κανέναν τίποτα.

ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Ούτε στον κάφρο που πετάει το σκουπίδι του έξω από το αυτοκίνητό του, ούτε στον ταξιτζή που κλέβει τον τουρίστα, ούτε στο γονιό που δε "μίλησε" ποτέ στο παιδί του, ούτε στο δάσκαλο που δε γνωρίζει τη στοιχειώδη ανάγνωση της Ιστορίας, ούτε στον κομματόδουλο ψηφοφόρο που ελπίζει στους άχρηστους, ούτε σε σένα, ούτε σε μένα.

Και συνεχίζεις να μένεις με την απορία;

"Μα δεν μπορώ να αλλάξω κάτι" (Παρένθεση κυριολεκτική: "Πάρε τη ζωή στα δυό σου χέρια, τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια, θα 'φευγαν τα σύννεφα φαντάσου, αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου"). Ακόμα και στο χορό του Ζαλόγγου, μπορείς να εξαφανιστείς, ως έθνος, με ψηλά το κεφάλι. Αλλά θα 'πρεπε να σου 'χε μείνει και η τσίπα, η ντροπή. Σε αρχαιότερες μέρες, το να σε αποκαλέσει κάποιος "αναίσχυντο" ήταν θανάσιμη προσβολή. Τώρα που φαίνεται ότι χάνουμε την μπάλα, κρατάς το στοιχειώδες, την τσίπα σου, την αιδώ σου και βουτάμε όλοι μαζί, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, για την Ηρωϊκή Έξοδο. Όλοι τα σκατώσαμε, όλοι πατώσαμε.

Η Κούβα φαίνεται να άντεξε μόνη της κάμποσο, λένε, εξαιτίας της συσπείρωσης των ανθρώπων της. Η Παιδεία τους μάλλον τους διατήρησε σε μια ψευδαίσθηση αλληλεγγύης. Εμείς ούτε αυτήν την ψευδαίσθηση δεν αξίζαμε μάλλον. Αιώνες χωρίς Παιδεία, μας μεταμορφώσαν από "εκκλησία του δήμου" σε όχλο.

Και είναι γνωστό ότι μια κοινωνία διαφέρει από τον όχλο όσο διαφέρει ένα "μπράβο" από ένα "γιούχα".

ΓΙΟΥΧΑ ΕΛΛΗΝΕΣ και αντίο, μάλλον οριστικά.