Η αντίληψη του 4χρονου

Ρωτάει ένα παιδί: "Μπαμπά, αυτός ο κύλιος θα πεθάνει;"
Απάντηση του μπαμπά: "Όχι, παιδί μου, δε θα πεθάνει"
Ξαναρωτάει το παιδί: "Αν δεν πεθάνει, θα ζήσει;"

Περί αντίληψης της ανθρώπινης φύσης (συνέχεια).
Για να μην αρχίσω "από μικρό και από τρελό.....".

Απορεί κανείς πως αυτό που εύκολα αντιλαμβάνεται ένα μυαλό στην αρχή του δεν μπορεί να το συγκρατήσει και μετά, όταν μεγαλώσει-τρομάρα του. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό που ορίζουμε ως δυϊσμό, δυαδισμό, δυϊκό σύστημα, duality (όπως θες το λες, δεν έχει σημασία) δεν βρίσκεται στη φύση, απλά ήταν ωραίο εργαλείο για το πεπερασμένο μας νου.
Θεός-Διάβολος, Καλό-Κακό, Ναι-Όχι, 0-1, Νίκη-Ήττα, Άνδρας-Γυναίκα, Ζωή-Θάνατος, Μέσα-Έξω, Φως-Σκοτάδι, Μαύρο-Άσπρο.
Πάντα υπάρχει κάτι ενδιάμεσα, που δε γίνεται αντιληπτό, γι' αυτό και βολεύει όλους να μιλάμε με όρους απόλυτους. Πως είναι δυνατόν να βρούμε φυσικές λύσεις μέσα από την τεχνολογία, όταν η ίδια είναι στηριγμένη στο ένα και στο μηδέν; Χωρίς να είμαι ούτε ειδικός αλλά και χωρίς να τα καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι ότι υπήρξαν κάπου κάποτε άνθρωποι που μίλησαν, είπαν αυτά που είδαν-θεωρίες σχετικότητας, χάους, fractals, ενοποιήσεις δυνάμεων, νανοφυσική, κβαντική πληροφορική. Η ερώτηση είναι απλή. Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να μπουν όλα αυτά στο DNA-όχι μόνο το δικό μου-αλλά και του βοσκού με το Ούζι στο Ατζερμπαϊτζάν; Τι πρέπει να γίνει για να γίνουν όλα αυτά κτήμα μου, γνώση της καθημερινότητας, της καθημερινής αντίληψης των βιωμάτων μας, στο κάτω-κάτω γνώση όλων;
Αυτό το "ενδιάμεσο", δε θα ήταν το πιο "φυσικό" να το βλέπουν όλοι οι άνθρωποι; Ίσως η πραγματική έννοια της Βαβέλ είναι αυτή κι όχι απλώς το γλωσσικό επίπεδο. Το αποδέχεσαι και προχωρείς.

Ο ενΟίδα (ενδιάμεσα χαράς και λύπης)