Et le vent du Nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli
Tu vois, je n'ai pas oublié
La chanson que tu me chantais
C'est une chanson qui nous ressemble
Toi tu m'aimais, et je t'aimais
Nous vivions tous les deux ensemble
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.
Όταν κατέβηκα για διακοπές στην Ελλάδα, δεν είχα τίποτα ιδιαίτερο στο μυαλό μου. Ένα απλό πλάνο διαδικασιών, που είχαμε συζητήσει με την αδελφή μου. Φτάσαμε Τετάρτη απόγευμα. Τη Δευτέρα το βράδυ, γυρίζοντας από Χαλκιδική, οι λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν : "Mission accomplished!"
Αυτά που ήταν να κάνω, τα έκανα. Αυτά που έπρεπε να γίνουν, έγιναν. Ακριβώς έτσι. Οτιδήποτε παραπάνω θα ήταν και υπερβολή και κακό. Θα χαλούσε την ωραία εικόνα.
Σήμερα, επίσης γυρίζοντας από τη δουλειά το πρωί, μου ήρθε πάλι ξαφνικά η σκέψη : "Και η ζωή μου είναι ετσι• Mission accomplished". Αυτά που ήταν να κάνω, τα έκανα. Βέβαια, σε μια διάρκεια ζωής 52 χρόνων, γενικά από τα 50+, δεν υπάρχει πλέον (δε θα είναι δέον να υπάρχει!) το λεγόμενο "πρέπει να γίνουν, έπρεπε να γίνουν". Ο γεγονε, γέγονε. Έγινα. Έγιναν. Όπως έγιναν. Δε σκάμε πλέον.
Η κουβέντα στις αυτοβιογραφίες συνήθως στρέφεται στο νόημα που δίνει ο μικρός ή μεγάλος άνθρωπος στον όρο Mission. Έχω να πω, ότι ο όρος αλλάζει συχνά πυκνά στη διάρκεια μιας ζωής. Άλλη αποστολή είχαμε στο μυαλό των 15 χρόνων, άλλη στα λίγο πριν τα 30 χρόνια. Άλλη πριν κι άλλη μετά τα παιδιά. Άλλη στον πρώτο κι άλλη στο δεύτερο γάμο. Άλλη αποστολή στην Ελλάδα, άλλη στη Γερμανία. Άλλη αποστολή χωρίς μουστάκι, άλλη με μουστάκι.
Η αποστολή -που τέθηκε (από μόνη της; Από άλλους; Από μένα; ) μετά τον Οκτώβριο/Νοέμβριο του '21- εξετελέσθη. Αυτά που μπόρεσα και θέλησα, αυτά που μπόρεσα να θέλω και θέλησα να μπορώ, έγιναν. Με τον άλφα και βήτα τρόπο, μέχρι τον Ω-Μέγα τρόπο. Αυτοί είμαστε . Από τα Α ως τα Ω.
Το αίσθημα που έχω είναι-υποθετω- αυτό που νοιώθει ο παίχτης, που ενώ τα έδωσε αυτά που είχε να δώσει, έκανε αυτά που σκέφτηκε ή του είπε ο προπονητής, δεν μπορεί και δε θέλει άλλα, παρ'ολ'αυτα παραμένει στο παιχνίδι. Κοιτάει τον πάγκο, τον προπονητή, σκέφτεται: "να κάνω σήμα ότι θέλω αλλαγή/ απαλλαγή ή θα είναι ιεροσυλία και ασέβεια;".
Εντάξει, ας καθήσουμε ακόμα λίγο μέσα, ίσως αν γίνουμε τελείως αντιπαραγωγικοι και εμπόδιο στην επιτυχία της ομάδας, να το καταλάβει η κερκίδα και να αρχίσει να φωνάζει εν χορώ (προς τον προπονητή) : "Βγαλ'τον ρε το μαλακα! Τι τον κρατάς μέσα; Δε βλέπεις που σέρνεται;"
Κι εσύ να παρακαλάς, να καταλάβει ο κοουτς ότι ήρθε η ώρα, δεν είναι έλλειψη σεβασμού, είναι απλά η ώρα. Μη χάσει το Τάϊμινγκ και γίνει κάνα τραγικό λάθος, τώρα λίγο πριν το τέλος. Βγαλ'τον! Αλλιώς θα πέσει μόνος του πάνω στην κόκκινη κάρτα. Μην τον αφήσεις να σέρνεται στο χορτάρι, να μην τον πάρουν σε φορείο, βγάλε τον τώρα που ακόμα περπατάει λεβεντικα, με καμμένα γόνατα αλλά όχι οσφυοκαμπτικά. Ίσως να πάρει και κάνα χειροκρότημα. Όχι ότι το ζητάει. Αλλά σίγουρα θα χειροκροτήσει κι αυτός πίσω στον κόσμο, που τον είδε, όλον τον καιρό, που τον ανέχτηκε και στο τέλος το λύτρωσε .
Μια αναμνηστική φωτογραφία; Ένα αυτόγραφο ίσως;
Μπααα! Για ποιο λόγο;
Την αποστολή μου απλά εκπλήρωσα.
Die deutsche Variation des Sarkasmus hab ich seit 2012 (oder 2013/2014, im Jahr 2012 war ich noch sehr naiv!) gut gelernt und umgesetzt. Anscheinend war mein griechischer Σαρκασμός anders, musste angepasst werden, nach den Sitten und Gebräuchen der Einheimischen.
Man nennt es hierzulande, er sei "eingedeutscht", ein Mensch, sowie die Wörter. Prinzipiell unter einer Eindeutschung versteht man die Angleichung der Schreibung von Fremdwörtern an die deutsche Laut-Buchstaben-Zuordnung, allerdings trifft es auch die Menschen.
Zurück zu der deutschen Interpretation des Sarkasmus, "mir is nicht zu helfen", "Unkraut vergeht nicht", "schlechten Menschen geht es immer gut " und so weiter.
Es sind Menschen, die auf alles achten, die aufpassen, die ein offenes Ohr (sogenanntes Appellohr) und ein aufgerissenes Auge besitzen. Man kann alles einsaugen und nichts rausspucken, er zerfleischt sich selbst. Andere filtrieren die Sachen, rein-raus, ohne großartige Bearbeitung, ohne zu fackeln.
Die meisten sehen und achten auf das Minimum, das egozentrisch gebundene Notwendige. Wie ein Überlebensreflex, wie das Atmen.
Atmen, lernt man beim Yoga, ist passiv und nicht förderlich. Das Wachsame Einatmen/Ausatmen, mit dem gewissen Muster, die Pranayamas, die bekannte Atemübungen, sind alles was das wahrgenommene Dasein hilft, um die Umgebung leichter und entspannter zu gestalten bzw synthetisieren.
Und genauso wie beim chaotischen Atmen und konzentriert Luft einholen, wirkt in einer sakra/sarka Art und Weise das Achten und Missachten, das Essen und das Zerfleischen, das zufällige Riechen und das vollbewusst Einsaugen.
Missachtung, "don't give a fuck" ist die neutrale Variante von Ignoranz, des Egoismus, andererseits enthält die Verachtung eine aktive, eine bewusste Entscheidung des Herabsehens, der Demütigung der Anderen, der Umgebung.
Obacht gibt man, (muss man geben), wenn die Sorgen eskalieren, wenn die Warnzeichen dafür indizieren. Acht. Achtung. Betrachten und achten, Missachtung und Verachtung.
Gerade fällt mir das Wort Άχτι ein, arabisch ahd, nachfolgend auf türkisch ahid, Eid, Versprechen. Irrelevant? Möglicherweise.
Alles zu beachten, nichts für notwendig zu erachten . .. nach Nichts zu trachten.
Παλιές ιστορίες, τι νόημα έχουν; Θα πείτε!
Επειδή έχω καλή διάθεση, δε θα σας βρίσω, αλλά θα συνεισφέρω κι εγώ στη συλλογική ιντερνετική μνήμη ένα λιθαράκι ιστορίας, μια μικρή στιγμή στο μικρό κόσμο. Επειδή
ως γνωστόν, οι γέροι άνθρωποι ψοφάνε για Gaslighting, μόνο που παλιά δεν το λέγανε έτσι. Απλά έλεγαν, "κάθησε να σου πω μια ιστορία....."
Μια φορά κι έναν καιρό τηλεφωνηθηκαν μέσω των ατζεντηδων και των εταιρειών τους ένας Μάνος, "ο" Μάνος κι ένας Άστορ, "ο" Άστορ. Θα μιλήσω κάποια στιγμή για την Vera Brandes, σημαντική φιγούρα στον κόσμο των παραγωγών.
Ο Μάνος κάλεσε για πρώτη φορά επίσημα τον Άστορ το 1981, να έρθει να παίξει στο φεστιβάλ Μουσικός Αυγουστος. Έπαιξαν μαζί τα τρία Τάνγκο, το Κοντσέρτο για μπαντονεόν και το Αντιός Νονίνο), όλα αυτά παίχτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Ηράκλειο τότε, ήταν σαν να το σύστησε στο κοινό του ο Μάνος.
Οι πιο πολλοί -υποψιασμενοι-ακροατές, λέει ο Μίνως Αργυράκης είχαν πάθει ντελίριο με την εμφάνιση των δύο.
Μετά από κάποια χρόνια , στην ουσία και οι δύο ήταν στο λυκόφως τους-για την ακρίβεια τον Ιούλη του 1990, ξανακαλεσε ο Μάνος τον Άστορ, σε Ηρώδειο και Πάτρα, να παίξουν -περιεργως- ακριβώς τα ίδια κομμάτια με την Ορχήστρα των Χρωμάτων.
(Την ορχήστρα των Χρωμάτων την είδα στην Κατερίνη, στους Ευκαρπιδη, που λέγαμε -ακριβης χρόνια δε θυμάμαι, είτε 88 είτε 89. Αλλά ήταν μαζί Μίκης -Μανος. Τότε δεν είχα εντυπωσιαστεί, τώρα που το σκέφτομαι, λέω μέσα μου, "τι είδαμε και χαμπάρι δεν πήραμε")
Ξανά στο 1990, Φεστιβάλ στο Ηρώδειο. Αρκετά καταπονημένοι, γέροι και οι δύο, αλλά αγέραστοι ψυχικά, φτιάχνουν έναν κόσμο μουσικής, που δε θα ξανάρθει. Πρέπει κάπου να ηχογραφήθηκε αυτή η συναυλία, γιατί έτυχε να είναι και η τελευταία ζωντανή παράσταση του Άστορ. Τον επόμενο μήνα αρρωσταίνει βαρειά (πνευμονία, νομίζω!) στο Παρίσι και....τέλος, αυτό ήταν. Πέθανε το 1992. Ο Μάνος συνέχισε ακόμα λίγο, αλλά κι αυτός έπνεε λοίσθια. Ένα καλοκαίρι του 94 αποβιώνει από πνευμονικό οίδημα.
Θυμάμαι που διάβαζα τις επικεφαλίδες σε ένα περίπτερο, (Αντιγονιδών ήταν;) και βρέθηκα με τον Παναγιώτη τον Ταρενιδη και μου είπε "Ε, ναι, βαρειά αριστερή καρδιακή ανεπάρκεια" !! Χάσαμε το Μάνο, από μια μπαναλ αριστερή ανεπάρκεια. Και του είπα "λογικό, αφού ήταν δεξιός"........ Τέτοιοι ήμασταν πριν 30 χρόνια. Αστείοι.
The last concert λέγεται το CD, το βρήκα στο Ίντερνετ, αν το πετύχω σε κάνα eBay, θα το παραγγείλω. Ιστορική αξία. Μιλάω και γράφω για "Μάνο" και "Άστορ", σαν να είναι φιλαράκια ή τα παιδάκια της παρέας. Αλλά δεν είναι έτσι.
Αυτοί είναι Μύθοι, θρύλοι, άνθρωποι, Καλλιτέχνες, Μουσικοί, Δημιουργοί, θεϊκές φιγούρες στα μάτια μου. Έγραψαν Έπη, Κονσέρτα, Τζοκοντες και Λιμπερτανγκο, τραγούδια και χορούς, 4/4 και 3/4. Ρυθμικά μέρη, αρρυθμα μέρη. Αρμονικά και δυσαρμονικά κομμάτια. Στηρίχτηκαν και οι δύο πάρα πολύ στους κλασσικούς, στις φούγκες και αντιστίξεις, στις διαφωνίες (με την ερμηνεία όχι της διαφωνίας σε μια συζήτηση, αλλά της διαφωνικής λύσης των συγχορδιών, της διαφώνησης, Missklang Dissonanz, που λένε οι Γερμανοί) , αλλά ήθελαν και τις γλυκείς αρμονίες, μια μελωδική φωνή, μια χορευτική μουσική. Η κίνηση ήταν πάντα μέσα τους.
Όσον αφορά βέβαια το Τανγκό του Άστορ, έγραψε ο Μάνος στο περιοδικό "Τέταρτο" :
" Πρέπει να ξεχάσουμε τη μεσοπολεμική επεξεργασία του τάνγκο στην Ευρώπη με το αισθηματικό περιεχόμενο και με τη μελοδραματική του φόρτιση από ταινίες του ομιλούντος εκείνου του καιρού, για να ξαναβρούμε το γνήσιο αίσθημα που περιέχει το μοναδικό αυτό είδος μουσικής έκφρασης της Αργεντινής.
Το τάνγκο είναι ο κόσμος που φεύγει έτσι όπως ήρθε. Με πάθος για να φορέσει μια στολή, να αγαπήσει μια γυναίκα ή ένα παιδί, να ξυριστεί ή να χτενιστεί με επιμέλεια και να πεθάνει δημοσία δαπάνη.
Κι όλα σε 4/4. Στον ρυθμό του τάνγκο».
Εντάξει, τι να λέμε; Μάνος. 100%
Για το τέλος, η Αφίσα της Συναυλίας.
Όχι μελοδραματισμοί, δεν έχουν νόημα. Οι μνήμες, όσο αντέχουν, αυτές είναι τώρα ο μοχλός της σκέψης.
Αλλά εσύ, καλέ μου άνθρωπε του 2024, βάλε στο Spotify, ή οποία πλατφόρμα έχεις, και άκουσε το κονσέρτο για Μπαντονεόν.
Εγώ έχω το πρωτότυπο CD, με διεύθυνση το Lalo Chiffrin. Αν και το έχω ακούσει ζωντανά κι από το Galliano.
Καληνύχτα κι όσοι κατάλαβαν, .... κατάλαβαν.
