Η ανάρτηση είναι βασικά μια συνέχεια του "τα είπα όλα 2.0".
Έφτασε η στιγμή (εδώ και μερικά χρόνια δηλαδή), όπως δισεκατομμύρια ανθρώπων έτσι έτσι κι εγώ, που δυσκολεύομαι να πω την καθαρή/απλή μου ιστορία. Επιλέγω ιστορίες και μεταφορές, ώστε να παραμένω κάπως κοινωνικό ον, κάτι σαν τη στατιστική αλήθεια και τη δημιουργική ασάφεια. Λέμε για να λέμε κι επειδή μας ρωτάνε. Τελικά η αυτοκαταδίκη ενός ανθρώπου έρχεται μάλλον όταν πρέπει να σηκωθεί από τον ύπνο του στις τρεις και κάτι, για να γράψει αυτά που δεν μπορεί να πει σε κάποιον άλλον, οπότε τα λέει στον ίδιο. Και στο ίντερνετ, που αντανακλά την collective knowledge και τελικά την ίδια ανθρώπινη παγκόσμια σκέψη, που ξαναγυρνάει πάλι πίσω στον ίδιο αποδέκτη.
Τρεις η ώρα, νύχτα. Η ώρα που ανοίγουν οι επικίνδυνες συνάψεις, στατιστικά τα περισσότερα εμφράγματα, εγκεφαλικά, εγκλήματα και ατυχήματα. Τι έγραφα;
Δεν δίνω πλέον παρά την ελάχιστη σημασία στα πράγματα αλλά και στους ανθρώπους. Δεν είναι ότι δε με ενδιαφέρουν στο παραμικρό, απλά προσπαθώ να ισορροπήσω μεταξύ του εσωτερικού μου κι εξωτερικού μου κυνισμού και να υπερκεράσω μια ανησυχία, μήπως στο facade μου παραδείξω καταθλιπτικός κι αυτοαπομονωθώ. Και φυσικά είναι αρκετά δύσκολο να εξηγώ τον κανονικό μου κυνισμό, κι όχι αυτό που ίσως εμφανίζεται ως αλλαζονικός/ ναρκισσιστικός κυνισμός. Τα έχω ξαναγράψει, είναι που μπερδεύονται οι λέξεις, κυνισμός/σαρκασμός/ειρωνεία.
Βέβαια-του στραβού το δίκιο- και μόνο που σκέφτομαι τι να πω για να παραμείνω ακόμα στα κοινωνικά, ενώ δηλώνω μέσα μου ότι δεν τους δίνω την αξία όπως παλιά, είναι από μόνο του παράδοξο. Ενδιαφέρον είναι να έβλεπε η ανθρωπότητα, π.χ ο μελλοντικός chatGPT άνθρωπος, κατευθείαν την πρόθεση πριν την πρόταση, τη λειτουργία του εγκεφάλου πριν την εκτέλεση της εντολής, κάτι σαν έναν ανιχνευτή ψεύδους, χωρίς καν να εμπλέκονται γλώσσα σώματος και τέτοια lie-to-me χαζά. Ποιες περιοχές , ποια areas πυροδοτούνται όταν λέμε κάτι που δεν το εννοούμε, ποια συναπτική βάση έχει η λεγόμενη αστική ευγένεια, πώς καθοδηγείται ή πώς μανιπουλάρεται ένα ψέμα, που το κάνουμε ότι το πιστεύουμε, έτσι ώστε να γίνει αποδεκτό από τον απέναντι.
Πώς περίπου γελάμε στα stand-ups, όταν μας λέει ο Αμερικανός ή ο Βρετανός: στην ερώτηση "τι κάνεις;" ενός Smalltalk, υπάρχει μόνο μία απάντηση κι αυτή είναι: "καλά "! Τι νόημα έχει το παραπάνω; Ποιον νοιάζει; Έτσι κι εγώ που τα γράφω αυτά, ξέρω κι αναγνωρίζω ότι όχι μόνο ούτε μένα καν δε με νοιάζει, αλλά πιθανόν έτσι να αισθάνονται το 70-80% mas o menos. Τουλάχιστον από αυτούς που πήραμε το κόκκινο χάπι του Μάτριξ. Μαζί με πόσα ακόμα εκατομμύρια παρανοϊκούς, που πιστεύουν στις θεωρίες συνωμοσίας και νομίζουν/νομίζουμε ότι εμείς και μόνο εμείς είδαμε το φως το αληθινόν.
Παρ'ολα αυτά, τα γράφω. Κι άλλο παράδοξο. Είναι αρχέγονο πιθανόν, να θέλει κάποιος να βλέπει αυτά που σκέφτεται, είναι ακόμα μια εγκεφαλική παγίδα, να αισθητικοποιησεις το επίπεδο άνωθεν του εγκεφαλικού (κάτι σαν το "σκάκι" και τα "ξύλα"). Οι Ασιάτες, πχ ο Καϊτέν Νουκαρίγια-το έχω ξαναπεί, κάπου το διάβασα-έχουν πει ότι οι "Γραφές" δεν μπορούν να μεταδώσουν το νόημα της/μιας σκέψης, ο Σωκράτης επίσης δεν έγραψε ούτε μια λέξη, ο Πλάτωνας άρχισε να γράφει χαρτί (βασικά στην πέτρα) και καλαμάρι τα λόγια του (και την ερμηνεία αυτών). Πολλοί στο δυτικό κόσμο θέλουν να γράψουν, κείμενα και βιβλία, γιατί -λενε- παρερμηνεύονται αυτά που λένε/είπαν.
Κι εκεί καταλήγω κι εγώ, δεν έχει έτσι κι αλλιώς κανένα νόημα τι λέω εγώ ή εσύ ή ο άλλος. Αν είναι ψέμα, το δικό σου/το δικό μου ψέμα, αν είναι αλήθεια, η δική σου/η δική μου αλήθεια... Ή η ερμηνεία ως ψέμα ή ως αλήθεια. Γι'αυτό ακόμα γράφω, για να δω. Γιατί ίσως έτσι ξέρω αυτό που βλέπω και ερμηνεύω.
Στους άλλους, δικούς μας και μη, γνωστούς κι αγνώστους, ξένους κι άξενους, λέμε και καμιά βλακεία, κάνα αστείο για να γελάσουμε, για να τους κάνουμε και να μας κάνουμε να γελάσουν/γελάσουμε. Απ'έξω . Γιατί από μέσα (ίσως να) ξέρουμε. Ή εμείς ή τουλάχιστον το chatGPT του AI.
Πριν από χρόνια ρώτησαν τον Καρλ Γιουνγκ: "όταν είσαστε μικρός, πιστεύατε στο Θεό;". Λέει αυτός:" Ναι, φυσικά". "Τώρα;" τον ξαναρωτάει ο δημοσιογράφος.
Ο Γιουνγκ παίρνει μια σκεπτική μορφή, περιμένει δύο δευτερόλεπτα και λέει:
"Τώρα; ........Δύσκολο να απαντήσω. Τώρα ξέρω. Δε χρειάζεται να πιστεύω."
Για το κόκκινο χάπι που λέγαμε. Πολλά χρόνια πριν τον Μορφέα.