Τι είπε πάλι; Τι ήθελε να πει; Πόσο Esoteriker ήταν ο Georges Gurdjieff? Το Άγιο του ψέμα. Η δική του/τους ουτοπία. Ζήσανε τις τρελές τους ημέρες, μέχρι τέλους. Κοιμήθηκαν δίπλα στις Πυραμίδες, ενοιωσαν τον Ακενατόν πατέρα και υιο.
Η φιλοσοφία ήταν μες στην τρελα του, στην παρανοϊκή του κανονικότητα ή εγινε η τρέλα, η άρνηση της πραγματικότητας ,η φιλοσοφία της ζωής του; Γι'αυτό αγαπούσε τους υπερρεαλιστές, τον Άκη Πάνου π.χ. 😉
Ώπα, να και τα Emoji σε ποστ για τον ΜανΡας!
Η συνέντευξη είναι καλή, διαβάστε την. Εμένα μου είπε καινούρια, άγνωστα πράγματα.
Αν μου έρθει κάτι έξυπνο, θα επανέλθω στην ανάρτηση, το υπόσχομαι.
Wirtschaftlich gewährt ist die Abweichungsanalyse, zwischen den geplanten und den tatsächlichen Ergebnissen. Sie führt dazu, dass jede Idee, jedes Produkt, jedes Verfahren, bevor sie umgesetzt und etabliert werden, vorher kontrolliert und analysiert werden müsste, in einer Art von Probe. Die Gegenüberstellung zwischen gesammelten Fakten und auf Modellen-basierten Prognosen benötigt eine neutrale Sicht, eine unvoreingenommene Haltung.
Die sogenannten Forschungsphasen bevor zB ein Medikament die Zulassung erhält. Es kann Jahre dauern, bis die Ergebnisse das Einmarken befürworten . Und es gibt einen guten Grund dafür. Risiko-Kosten.
Ok, verstanden? Genug Bullshit?
Tja, ergibt einen Sinn überhaupt? Mit anderen Worten.
Ist-Situation. Gegenwart unter dem Wahrnehmungsfilter der Vergangenheit. Die harte und bittere Wahrheit. Keine Rosarote Brille. The shithole you're in. Die Fakten lügen dich nicht an, angenommen dass sie sachlich interpretiert werden. Du kannst dich nicht immer verstecken....von dir selbst.
Or to put it properly, as Rango did: No man can walk out from his own story.
Die Ist-Situation spuckt dir ins Gesicht, haut dir eine Schelle und schreit an. "Wie bescheuert bist du denn? Merkst du es nicht?"
Lasst uns abstrakt werden.
Ich bin hier und jetzt, ich bin das Hier und das Jetzt. Wie kann ich mein Jetzt einschätzen, wenn sich der Prüfer des Gegenstandes als derselber Gegenstand definiert? Man befindet sich in einer Geschichte ohne Ende, in einer reinkarnierten Kreisverkehr ohne Ausfahrt.
Und stellt sich die Frage: welches Benefit hab ich aus dieser Analyse heraus?
Wieder ins Persönliche. Meine Ist-Analyse wird von mehreren Aspekten gescannt. Aus dem Inneren (subjektiv), filtriert durch die Altersdemenz und aus dem Aussen durch die Widerspiegelung der fremden Gedanken. Eine neutrale Betrachtung gibt's jedoch nicht, all dies ist fiktiv und gleichzeitig realer als man denkt. Realität ist nicht immer neutral. Und aus dem Grund entsteht die Diskrepanz, die Spaltung zwischen dem Aktuellen, Ist-Wert und dem Wunschdenken, Soll-Wert.
Abgelenkt. Unpersönlich.
Von meiner Ist-Analyse resultieren eher die negativen Auswirkungen obwohl mein Glas halb voll bleibt. Hätte, hätte, Fahrradkette, και τα τοιαύτα. Meine Kapitel hatten die positiv bewerteten Seiten und plötzlich kam die Änderung. Diese Wende schmeckt mir bis zum heutigen Tag bitter. Mein Ist-Wert langweilt mich, träume noch auf meinen Soll-Wert. Es fühlt sich an, wie eine Zeitschleife, ein Time-Loop. Mein Gegenwart sollte nicht meine Zukunft sein, wenn ich in der Vergangenheit schwebte, entfaltete sich mit einer kräftigen Trägheit. Ich könnte nicht anders, es riß mich mit. Die Synchronizität sozusagen.
Man is not the creature of circumstances, circumstances are the creatures of men.
Benjamin Disraeli.
Παπαριές κυρ Ντισραέλι μου! Μας τα πε κάνα δυο αναρτήσεις πιο κάτω ο μπάρμπα Γιούνγκ. Όσο δε μας φτιάχνουν οι περιστάσεις, άλλο τόσο δεν είμαστε εμείς οι δημιουργοί των περιστάσεων.
Είδα τον Τζόκερ, ταινία του 2019, προ κορόνα εποχή. Όσκαρ για το Φοίνιξ! Ο τύπος το άξιζε πέρα για πέρα! Το υποσυνείδητο μας, η συλλογική μας ανάδρομη μνήμη και ο ορισμός της εντροπίας, σε ένα πακέτο βίας και αυτοδικιας.
Η απόλυτη μεταμόρφωση ενός Άρθουρ Φλεκ στο γνωστό τέρας. Η ψυχοπαθολογία ως αθώα βάση κι έναρξη μιας πορείας, που την τσάκισαν στο ξύλο, την ποδοπατησαν, την κλωτσοπατησαν, την εξευτέλισαν. Και ποια ψυχοπαθολογία δηλαδή; Ένα παθολογικό γέλιο, ασυνάρτητο, άκαιρο. Κι αυτό ως μηχανισμό άμυνας, ένα ξόρκι σε παλιά τραύματα, αβάσταχτα κι ανυπόφορα.
Ενας κλόουν 🤡, ένας καραγκιόζης που γελάει χωρίς να θέλει, γιατί δεν μπορεί να κλαψει, δεν μπορεί και δε θέλει να κλάψει, πρέπει να να δείξει μια χαρά, μια ευτυχία.
Και τον έκαναν κουρέλι, του πήραν τα πάντα, τη μάνα, τον πατέρα, την ερωμένη, τη δουλειά, τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά της επαφής.
Στο μυαλό μου ήρθε η Παραγγελιά. Το μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Τζόκερ.
Όχι κυρ Ντισραέλι μου, δε φτιάχνει Ο ανθρωπος τις γύρω καταστάσεις του, άλλοι άνθρωποι φτιάχνουν τις καταστάσεις και αυτές είναι που δημιουργούν (ή καλύτερα επανεφευρίσκουν) τον άνθρωπο και το μεταμορφώνουν στο τέρας, που έτσι κι αλλιώς έκρυβε μέσα του. Ένα τέρας με παθολογικό γέλωτα.
Όλοι μας θα βρούμε τις δικαιολογίες μας, ακριβώς όπως ο Τζόκερ. Τα ελαφρυντικά βέβαια μετράνε για τη μείωση της ποινής, όχι για την αθώωση! Ένοχος ο κάθε Τζόκερ ανάμεσα μας, αλλα με κάπως μειωμένη ποινή. Όλοι όμως οι Τζόκερ θα πρέπει να το πληρώσουν, να εκτίσουν την ποινή, με άλλοτε άλλη μορφή. Κάποιοι θα την πουν "ατυχία στη ζωή", άλλοι θα φύγουν νωρίς, άλλοι θα δουν τους αγαπημένους τους να φεύγουν πρώτοι, άλλοι θα τα χάσουν όλα και θα πρέπει να ξαναρχίσουν από το μείον.
Θα θυμούνται όμως οι Τζόκερ μέσα μας ότι κι εμείς σφαξαμε κάνα δυο τρεις τέσσερις; Θα θυμούνται το αίμα που κυλούσε από το μάτι; Θα κρατάνε το περίστροφο σα φυσική προέκταση του χεριού; Θα γελάνε κάτω από το φως του σεληνόφωτος;
Ένας αμνός ήταν ο Τζόκερ. Λύκο τον έκαναν οι συνθήκες.