Είπα να σπάσω λίγο τη σιγή ασυρμάτου στο ιστολόγιο και να μιλήσω για κάτι που ζω πρώτη φορά. Ξεκινώ από το γνωστό και τετριμμένο "όταν κάτι το έχεις από χρόνια, το συνηθίζεις τόσο που δεν αναγνωρίζεις την αξία του". Υπάρχει εδώ που ζω μια επιλογή: με τη γέννηση του παιδιού σου, ένας ή ο άλλος γονιός παίρνουν την άδεια άνευ αποδοχών, η μητέρα μέχρι δώδεκα μήνες, ο πατέρας μέχρι δύο ή τέσσερις, χωρίς να μπορεί να το αρνηθεί αυτό ο εργοδότης ή χωρίς να έχει το δικαίωμα στην περίοδο αυτή να σε απολύσει. Αυτό λέγεται Elternzeit και πριμοδοτείται με κρατικό επίδομα, ανάλογο του μισθού που έπαιρνες πριν τον ερχομό του παιδιού.
Έχει αρκετή θεωρία και νομική κουβέντα ως προς το θέμα αυτό, αλλά δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθεί κάποιος πατέρας έστω για 2-4 μήνες, αποκλειστικά με το/τα παιδιά του. Ο εργοδότης ή ο ανώτερος σου βέβαια πολλές φορές σε περιμένει στη γωνία, είτε βρίσκει μια δικαιολογία για να σε απολύσει μετά την επιστροφή σου (αν θέλει) είτε σε υποβιβάζει σε καθήκοντα και υπευθυνότητες, ήτοι και μισθό, είτε δε σε προβιβαζει παρά τις ικανότητες σου. Πολλοί είναι εκείνοι που "ευγενικά και διακριτικά" σε ψιλο-απειλουν, να μην κάνεις χρήση αυτού του δικαιώματος σου, " αν θες να προχωρήσεις". Σε άλλες περιπτώσεις που έχω ζησει, σου επιβάλλουν τη γρήγορη κι άμεση επιστροφή σου, ώστε να σου μετατρέψουν πχ μια ορισμένου χρόνου σύμβαση σε αορίστου.
Γενικά η πουστια παίζει ακόμα κι εδώ. Για τις γυναίκες είναι πολύ άδικο και τις κατατρέχει για πολλά χρόνια μετά, ώστε πολλές δεν μπορούν είτε να βρουν μια δουλειά 100% είτε παραμένουν σε μειονεκτική θέση.
Εγώ έχω να πω μόνο για μας, τους άντρες, τους πατεράδες. Για μας είναι μια πολυτέλεια. Αν δεν είσαι δηλαδή ελεύθερος επαγγελματίας ή επιχειρηματίας με υποχρεώσεις που δεν περιμένουν, τότε έχεις όλο το χρόνο να απολαύσεις, χωρίς επιπτώσεις, δύο με τέσσερις μήνες με ένα η δύο μωρά, ....... μόνος!!!
Να κλαίνε το βράδυ, να σηκώνεσαι εσύ, διότι η σύζυγος δουλεύει, ενώ εσύ όχι! Να τα ταιζεις, να τα ποτίζεις, να τα ξεσκατίζεις, να τα ξαναταΐζεις, να τα ξαναξεσκατίζεις, κ.ο.κ.
Μια ομορφιά! Να τα ντύνεις, να βγαίνεις έξω, να βρέχει διαολεμενα μες στο κατακαλόκαιρο, να μη βλέπεις ήλιο για βδομάδες, μουρλια! Και να μην μπορείς να πας και στο Νότο, γιατί θα λείψουν τα μωρά στη μαμά τους!
Γάμα τα! Το δικό μου Vaterzeit ήταν ένα δράμα, μια αρχαία τραγωδία. Μου έκατσε κι ο Γιακομπ, δύσκολο μωρό, πολύ δύσκολο μωρό. Με εξόντωσε, ήμουν που ήμουν διαλυμένος ψυχοσωματικά.
Αυτό που έκανα ήταν να το δω θετικά! Έβγαζα κάθε δευτερόλεπτο ή λεπτό, που προσέγγιζε έστω και κατά μία υποψία σε χαρούμενη στιγμή, το έβγαζα φωτογραφία.
Αυτές οι φωτογραφίες που φαινόμαστε να γελάμε και να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, εγώ κι ο Γιακομπ, σας το λέω: είναι ψέματα, φουμαρα, υποκρισία, τεχνητή κατάσταση.
Στην πραγματικότητα ήταν ένα στεγνό γαμησι και συγνώμη κιόλας για τη γλώσσα. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Ξεκινώντας την ανάρτηση, είπα "θα παραμείνω sachlich, θα μιλήσω με δεδομένα για το θεσμό". Το γαμισα, ξέρω, συγνώμη.
Αλλά αυτά είχα να πω, ψέματα θα λέμε εδώ;
Όχι!
Λοιπόν, τελειώνοντας, το Vaterzeit είναι για ορισμένους, όχι για όλους. Αν είναι να τον πάρεις αυτό το χρόνο, πήγαινε κάπου που να υπάρχει μια γιαγιά, ενας παππούς, πολύς ήλιος, θάλασσα, ζέστη και δυνατότητες να διασκεδάσει ο μπέμπης.
Όχι στην κεντρική Ευρώπη, όχι με σκατοκαιρο, όχι όταν είσαι άνω των 43-45. Τότε έχεις die Arschkarte.
Τέλος πάντων, πέρασε και για να μην ξεχνιόμαστε, την ανάρτηση την ξεκίνησα να τη γράφω το 2017, σήμερα που μιλάμε είναι 17.12.2019.
Οπότε ίσως καταλάβατε ότι ακόμα και ο καιρός που πέρασε δε βελτίωσε τις αναμνήσεις, που παραμένουν σκατενιες στο μυαλό μου. Δεν ήταν όμορφη περίοδος, έπρεπε όμως κάποιος να μείνει σπίτι με το Γιακομπ, αφού οι πουστροδημοσιοι υπαλληλοι εδώ στο πουστρολανγκεν δε μας έδωσαν θέση για βρεφονηπιακό σταθμό. Σε αυτό το θέμα θα αναφερθώ ίσως κι αργότερα. Πχ στο 2020. Αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι κι ας
ξαναγυρίσουμε στα θετικά του Vaterzeit.
Ένα είναι και το πιο σημαντικό του. Ότι κάποτε τελειώνει! Αυτό.
Έχει αρκετή θεωρία και νομική κουβέντα ως προς το θέμα αυτό, αλλά δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθεί κάποιος πατέρας έστω για 2-4 μήνες, αποκλειστικά με το/τα παιδιά του. Ο εργοδότης ή ο ανώτερος σου βέβαια πολλές φορές σε περιμένει στη γωνία, είτε βρίσκει μια δικαιολογία για να σε απολύσει μετά την επιστροφή σου (αν θέλει) είτε σε υποβιβάζει σε καθήκοντα και υπευθυνότητες, ήτοι και μισθό, είτε δε σε προβιβαζει παρά τις ικανότητες σου. Πολλοί είναι εκείνοι που "ευγενικά και διακριτικά" σε ψιλο-απειλουν, να μην κάνεις χρήση αυτού του δικαιώματος σου, " αν θες να προχωρήσεις". Σε άλλες περιπτώσεις που έχω ζησει, σου επιβάλλουν τη γρήγορη κι άμεση επιστροφή σου, ώστε να σου μετατρέψουν πχ μια ορισμένου χρόνου σύμβαση σε αορίστου.
Γενικά η πουστια παίζει ακόμα κι εδώ. Για τις γυναίκες είναι πολύ άδικο και τις κατατρέχει για πολλά χρόνια μετά, ώστε πολλές δεν μπορούν είτε να βρουν μια δουλειά 100% είτε παραμένουν σε μειονεκτική θέση.
Εγώ έχω να πω μόνο για μας, τους άντρες, τους πατεράδες. Για μας είναι μια πολυτέλεια. Αν δεν είσαι δηλαδή ελεύθερος επαγγελματίας ή επιχειρηματίας με υποχρεώσεις που δεν περιμένουν, τότε έχεις όλο το χρόνο να απολαύσεις, χωρίς επιπτώσεις, δύο με τέσσερις μήνες με ένα η δύο μωρά, ....... μόνος!!!
Να κλαίνε το βράδυ, να σηκώνεσαι εσύ, διότι η σύζυγος δουλεύει, ενώ εσύ όχι! Να τα ταιζεις, να τα ποτίζεις, να τα ξεσκατίζεις, να τα ξαναταΐζεις, να τα ξαναξεσκατίζεις, κ.ο.κ.
Μια ομορφιά! Να τα ντύνεις, να βγαίνεις έξω, να βρέχει διαολεμενα μες στο κατακαλόκαιρο, να μη βλέπεις ήλιο για βδομάδες, μουρλια! Και να μην μπορείς να πας και στο Νότο, γιατί θα λείψουν τα μωρά στη μαμά τους!
Γάμα τα! Το δικό μου Vaterzeit ήταν ένα δράμα, μια αρχαία τραγωδία. Μου έκατσε κι ο Γιακομπ, δύσκολο μωρό, πολύ δύσκολο μωρό. Με εξόντωσε, ήμουν που ήμουν διαλυμένος ψυχοσωματικά.
Αυτό που έκανα ήταν να το δω θετικά! Έβγαζα κάθε δευτερόλεπτο ή λεπτό, που προσέγγιζε έστω και κατά μία υποψία σε χαρούμενη στιγμή, το έβγαζα φωτογραφία.
Αυτές οι φωτογραφίες που φαινόμαστε να γελάμε και να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, εγώ κι ο Γιακομπ, σας το λέω: είναι ψέματα, φουμαρα, υποκρισία, τεχνητή κατάσταση.
Στην πραγματικότητα ήταν ένα στεγνό γαμησι και συγνώμη κιόλας για τη γλώσσα. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Ξεκινώντας την ανάρτηση, είπα "θα παραμείνω sachlich, θα μιλήσω με δεδομένα για το θεσμό". Το γαμισα, ξέρω, συγνώμη.
Αλλά αυτά είχα να πω, ψέματα θα λέμε εδώ;
Όχι!
Λοιπόν, τελειώνοντας, το Vaterzeit είναι για ορισμένους, όχι για όλους. Αν είναι να τον πάρεις αυτό το χρόνο, πήγαινε κάπου που να υπάρχει μια γιαγιά, ενας παππούς, πολύς ήλιος, θάλασσα, ζέστη και δυνατότητες να διασκεδάσει ο μπέμπης.
Όχι στην κεντρική Ευρώπη, όχι με σκατοκαιρο, όχι όταν είσαι άνω των 43-45. Τότε έχεις die Arschkarte.
Τέλος πάντων, πέρασε και για να μην ξεχνιόμαστε, την ανάρτηση την ξεκίνησα να τη γράφω το 2017, σήμερα που μιλάμε είναι 17.12.2019.
Οπότε ίσως καταλάβατε ότι ακόμα και ο καιρός που πέρασε δε βελτίωσε τις αναμνήσεις, που παραμένουν σκατενιες στο μυαλό μου. Δεν ήταν όμορφη περίοδος, έπρεπε όμως κάποιος να μείνει σπίτι με το Γιακομπ, αφού οι πουστροδημοσιοι υπαλληλοι εδώ στο πουστρολανγκεν δε μας έδωσαν θέση για βρεφονηπιακό σταθμό. Σε αυτό το θέμα θα αναφερθώ ίσως κι αργότερα. Πχ στο 2020. Αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι κι ας
ξαναγυρίσουμε στα θετικά του Vaterzeit.
Ένα είναι και το πιο σημαντικό του. Ότι κάποτε τελειώνει! Αυτό.