Νέμεση

Επειδή βαρέθηκα να διαβάζω πλέον για τις παραλίες μας, "τις καταπληκτικές, τις καλύτερες του κόσμου", που όλοι (?) τις "αγαπάμε"(??), και το πώς θα τις καταστρέψουν οι επιτήδειοι μέσω του νομοσχεδίου, η λέξη είναι μία:
Νέμεση. Θεία Δίκη, γεννήθηκε για να κρατά σε ισορροπία τις ανθρώπινες υποθέσεις και να τιμωρεί την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων, αυτό που λέμε και Ύβρη.
Από πού να το πιάσεις; Πότε φροντίσαμε εμείς αυτό το θησαυρό που μας δόθηκε; Πότε νοιαστήκαμε για το θεϊκό μας φυσικό περιβάλλον; Πότε δώσαμε την περιποίηση που του αξίζει; Πότε πιέσαμε πολιτικούς παράγοντες ή τοπικούς "άρχοντες"(τι μούσι!) να κάνουν κάτι; Οι ελάχιστοι με ευαισθησίες, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, η πλειοψηφία Ελληναριό. Πότε είδαμε αμμουδιά χωρίς σκουπίδι και βρώμα; Άμα δε σεβαςτείς εσύ το σπίτι σου, γιατί να το σεβαστεί ο ξένος; Καλά μας κάνουν=αν είναι σχέδιο και καλά να πάθουμε=αν στραβώσει τελείως και καταστραφούν όλες οι ακτογραμμές μας, όπως περίπου έγινε (απ'ότι ακούω) με τις Βαλεαρίδες.
Στάχτη και μπούρμπερη! Έχουμε την πολιτική ηγεσία που αξίζουμε. Οι Γιουγκοσλάβοι δηλαδή που έχασαν σε δυο βραδιές τη χώρα τους ήταν περισσότερο μαλάκες από μας; Ή οι Ουκρανοί σε λίγο καιρό; Αφού δεν ξεσηκώνονται και οι πέτρες τώρα........ "Αγαπούλα; Πούλα!!" Οι εβραίοι πώς ζούσαν τόσες αιώνες χωρίς χώρα, πριν γίνει Ισραήλ; Πουλάμε κι εμείς τα νησιά μας, Κρήτη, Ρόδο κτλ, τις παραλίες μας, τα βουνά μας (γιατί όχι;) στους γύπες που καραδοκούν και ζούμε ως έθνος μεταναστών, έθνος χωρίς χώρα. Αλλά χωρίς Χρέη ή "Χρέη". Και με τα γνωστά τζάκια πολιτικών, να μας κουνάν και το δάχτυλο.
Δεν την αξίζουμε αυτή τη θεϊκή χώρα, δεν μπορέσαμε να προστατευτούμε από τον εαυτό μας, τα παραδείγματα άπειρα.
Δε μισώ κανέναν, απλά λυπάμαι για την κατάντια μας. Και το να κοιτάζω "τι κάνουν οι άλλοι" ή "τι ΜΑΣ κάναν οι άλλοι", απλά δε με βοηθάει
Και επειδή στις "δήθεν δημοκρατίες" που ζούμε, οι πλειοψηφίες (και τα σχέδια των οικονομικών εξουσιών)
καθορίζουν τις τύχες μας, ας προσέχαμε! Τώρα (μάλλον) δεν έχει επιστροφή. Όπου γης πατρίς.

Η Ελλάδα δεν πεθαίνει, οι (Νεο)Έλληνες ήταν απλά περαστικοί από κει. Να φύγουν, να παν αλλού.

ΥΣ. Αν ενόχλησα ή πρόσβαλλα κανέναν, ταπεινά ζητώ συγνώμη, δεν απευθύνομαι σε κανέναν προσωπικα. Σε όλους μας τα λέω. Όλοι, μειοψηφίες/πλειοψηφίες, κομματικοί/ακομμάτιστοι, ήπιοι/ριζοσπάστες, όλοι έχουμε την Ευθύνη. Δεν πειράζει όμως, η ζωή θα συνεχίσει και χωρίς εμάς. Εμείς θα φάμε τη Νέμεσή μας στα μούτρα και όπου βγει, όπως κάναμε άλλωστε πάντα. Χωρίς σχέδιο, χωρίς ομόνοια, ο καθένας μόνος του ή κατά παρέες, "πάμε και βλέπουμε".
Τι να δούμε πλέον; Είδαμε! Το εμπεδώσαμε!
Καλή μέρα αδέρφια, σε όλους μαζί και στον καθένα ξεχωριστά. Η τύχη μαζί σας. 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ......

Ανατρίχιασα 15 φορές, είχα να το δω χρόνια, δεν έχω λόγια, μόνο τις εικόνες........

Ο Απρίλης του 14 με έστειλε αδιάβαστο

Μετά από μια ψυχική και σωματική κούραση&ξεκούραση μαζί, στα μέσα και τέλη Μάρτη, που περιλάμβανε άδεια, ταξίδι με τα παιδιά, αλάφρωμα από παλιά βάρη, με βρήκε ο Απρίλης και με βάρεσε......παντού!
Νέα δουλειά, νέος έρωτας, καινούριες ελπίδες, ζόρικες προκλήσεις, γνωριμίες, ανανέωση.
Φτύνω και ξαναφτύνω τον εαυτό μου, είμαι και προληπτικός παναθεμά με, (φτύστε κι εσείς, η βασκανία λειτουργεί άμα την πιστεύεις :) δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάπως ισορροπώ, ότι κάπως βρίσκω στιγμές ευτυχίας, δεν το χωνεύω, δεν έχω καταλάβει ότι συμβαίνει σε μένα, όνειρο ζω, κι όταν θα ξυπνήσω θα είμαι πάλι στο Βιετνάμ (ακολουθεί ανάρτηση, χαλαρά).
Βλέπω μπροστά, έχω δρόμο, όλα είναι δρόμος, τον ακολουθώ, σε κάθε γωνιά, σε κάθε κρυφή στροφή έχει κάτι να με γοητεύσει, να με παρασύρει, να με κάνει να σκοντάψω, να πέσω.
Με πιάνουν κλάματα χαράς, έκρηξη κι εκτόνωση, δε ζω για το χρήμα, χαίρομαι τα πάθη μου, κι αυτά μου δίνουν πίσω τα όνειρά μου. Ήταν ο Απρίλης αυτός σφαλιάρα και πέταγμα στον αέρα, ανατριχίλα και τσίτα μαζί. Δίνω τον εαυτό μου, κρατάω λίγα για αργότερα, έχω να προσφέρω και να μου δώσουν πολλά ακόμα. Είμαι σε θέση, μπορώ. Μπορώ και θέλω, πιστεύω και τα καταφέρνω.
Στη δουλειά, με σεβασμό και πάντα προσοχή, συγκρατημένα, σεμνά και ταπεινά. Μέση γραμμή, κοντρόλ, πάσες δεξιά-αριστερά, έχει χρόνο ακόμα, δε βιαζόμαστε, το λάθος μας περιμένει το μπακ, το βλέπω στα μάτια του, δε θα του κάνω τη χάρη, κι αν μας κλωτσήσει από πίσω, ούτε θέατρο, ούτε ψευτοκλάμα, όρθιος και ντούρος, χαλυβδώνεσαι και ξαναβγαίνεις με φόρα, σε περιμένουν, αν όχι εσύ, τότε ποιος;
Στα κοινωνικά, οι γυναίκες, μικρές μεγάλες, είναι πάντα εκεί, πάντα ήταν και θα εξακολουθούν να είναι, όσο εσύ θα απλώνεις την πραμάτεια σου, χωρίς να το φωνάζεις, χωριό που φαίνεται, θέλει κολαούζο; Μια ύπαρξη που μου χαρίστηκε, ίσως προσωρινά, ίσως για μια στιγμή, ίσως παραπάνω, μου ζητάει κι εγώ απλόχερα, όπως νομίζω πάντα έτσι έκανα, δίνω, δίνομαι,καίγομαι, νωρίς ή αργά, ποια η σημασία; ξέρω πότε θα έρθουν οι στιγμές μου; να περιμένω ποιον και τι;
Είναι η αναμονή, είναι η προετοιμασία, η τέλεση, ιεροτελεστία καλύτερα, κόντρα σε μοντέρνα μοτίβα, ανάποδα τα παίρνω τα πράγματα, αρχοντιά, ποτέ μιζέρια, ποτέ ξανά.....
Φίλους, φίλο καλό, βρήκα και τον κρατάω, σπάνιο είδος, λιγοστεύουν όσο πάει, δοκιμασμένα πράγματα, δε ξαναθυσιάζω φίλους αδερφικούς σε γυναίκες που στην τελική δεν πολυάξιζαν, αν και μου έδωσαν στα καλύτερα μου χρόνια αυτά τα παραδείσια πουλιά, που τα φωνάζω "παιδιά μου" και με το κεφάλι ψηλά, τους κοιτάω, τους μιλάω, και τους σκέφτομαι κάθε ώρα και στιγμή.
Αυτά τα λίγα για τον Απρίλη που πέρασε, ζόρικος και γεμάτος ήλιους, έξω και μέσα. Μας περιμένουν τα δύσκολα, μετά από το μήνα με τα μέλια, έρχονται οι μπόρες και οι καταιγίδες, τα μπουρίνια και οι τρικυμίες, γεγονός.  Άστατος ο καιρός το Μάη, έχω το κεφάλι μου στη θέση του όμως, τα πόδια μου γερά και σταθερά στο έδαφος και την ψυχή μου γεμάτη αισθήματα, έτοιμα να φουσκώσουν τα πανιά και να ξεφύγουν από κάθε παγίδα.
Καλό μήνα αδέρφια