Δεν ξέρω τι πραγματικά είμαι, στα μουσικά γούστα εννοώ, κρυφοροκάς ή παλιόσκυλο του '80, σίγουρα πάντως ξέρω ότι έχω τρέλα με δύο συγκροτήματα. Όταν λέμε τρέλα βέβαια, υπάρχει κι ένα φάσμα αυτής. Προσωπικά εννοώ την τρέλα του να στέκεσαι σα βλάκας στα παρασκήνια για ένα αυτόγραφο, ή να παίρνεις το τρένο ξημερώματα σε ξένη χώρα και να χάνεις την ανταπόκριση (και φυσικά και τη συναυλία). Jedenfalls, οι επιρροές που κουβαλάμε, μας ακολουθούν για χρόνια, μας στιγματίζουν, κάνουν αυτό που είμαστε. Η μουσική για μένα ήταν πάντα, ίσως όχι πάντα, πάντα is a long time, τον περισσότερο καιρό, ήταν ένας θεός, ένα άγγελος που με κράταγε, με κράταγε μακρυά από κακές συνήθειες και από κακές σκέψεις. Όπως παίζω αυτήν και ακούω αυτήν, έτσι με ακούει και με "παίζει" κι αυτή.
Βέβαια άσχετα με το "λαϊκό" μου υπόβαθρο, κάπου τέλη του '80, παράλληλα άρχισα να μαθαίνω για δύο συγκροτήματα, ας τα πούμε ροκ, με την ευρύτερη έννοια του όρου, για χάρη της συζήτησης, αυτής εδώ που μιλάω εγώ μόνος μου φυσικά
Είχα ένα φίλο στους προσκόπους, το Σπύρο, του οποίου ο αδερφός ο Νίκος έπαιζε φλάουτο και εξαιτίας του γνώρισα τους Jethro Tull. Τότε ήδη ήταν ψιλοπασέ η φάση, αλλά εγώ τότε τους ανακάλυψα. Wie gesagt, lieber später als nie! Τους άκουγα σαν τρελός, άρχισα να δανείζομαι τις κασέτες του και αργότερα να παίρνω τα CD τους, κατά τας αρχάς του '90 που τότε άρχισαν να πρωτοβγαίνουν. Είχα (και έχω ακόμα) όλη εκείνη την παραγωγή από το 1967 έως το 1978 . Πρόσφατα αγόρασα και το Stormwatch και το ακούω 3 φορές τη μέρα, σα φάρμακο, εκεί μέσα βρίσκεται και το μαδριγάλι του βασιλιά Ερρίκου του 5ου, που θα ακούσετε παρακάτω. Είναι από εκείνα τα κλασσικά βικτωριανά, που όπως το Bourree του Bach, το πήρε ο Anderson και του άλλαξε τα φώτα. (από το 1:45 εώς το 5:18 έχει ένα solo drum του Barlow). Ξέρω ότι ξανάγραψα για αυτούς πρόσφατα, αλλά έπρεπε να ξέρετε ότι οι γέροι όσο μεγαλώνουν, έχουν κολλήματα. Οι παλιοί θα θυμούνται τον εμφύλιο και τη χούντα, εμείς θα θυμόμαστε τα καλά χρόνια με μουσική, ξενύχτια και πολύ ποτό, ελπίζω δηλαδή.....
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, που από τα πολλά φολκ/progressive στοιχεία του, δεν τον ξέρει ούτε η μάνα μου, κυριολεκτικά--είναι ο δίπλα. Δεν ξέρω αν θα θυμάται ο γιος μου, αλλά τον πρώτο του χορό μαζί μου, τον έκανε με το Cup of Wonder. Ήθελα να τους δω στην Αθήνα κάποτε, αλλά έδινα και πανελλήνιες και δεν είχα και λεφτά...Τους είδα μετά από χρόνια, στους Λαζαριστές (ήταν και η αδερφή μου εκεί, δυστυχώς εγώ τότε ήμουν αλλού, sorry sis!!), όπου πήρα αυτόγραφο από τον Martin Barre, που με έβαλε και κουβάλησα τις κιθάρες του !!
Περίπου τα ίδια χρόνια, πρωτοάκουσα (αθάνατο MTV!!!) και το Higher Ground του τιτανοτεράστιου--που λέει κι ο αδερφός---Stevie Wonder, παιγμένο κάπως τρελά από ένα γκρουπ namens red hot chilli peppers. Τότε μου φάνηκαν φανκ, λίγο ντραγκιασμένο φανκ, μολαταύτα χτυπημένο και αρκούντως ανεβαστικό. καπάκι ήρθε την επόμενη χρονιά και το give it away (ω ρε μάνααααα!!!) και εκείνο το και-καλά-μελαγχολικό Under the bridge, που με έβαλε στην πρίζα.
Πέρασαν όμως τα χρόνια, αυτοί πέρασαν από σαράντα κύματα, σαράντα χιλιάδες βελόνες και σαράντα τόνους κόκας, ώσπου να τους ξαναβρώ τέλη του '90. Η κατάσταση σήμερα είναι τραγική. Σαραντάρης εγώ, πενηντάρηδες και βάλε αυτοί, ο Frusciante έφυγε, εγώ αγοράζω το αυθεντικό CD Stadium Arcadium με υπογραφή του Kiedis για το μικρό μου γιό, που έχει εδώ και 4 χρόνια που είναι τρελός (τι σύμπτωση!!) με το συγκρότημα, τραγουδάνε μαζί τα δύο αγόρια το Snow και γω το έχω για ringtone για τρία χρόνια, ο μικρός κοιμόταν με το Californication στα αυτιά του, από το mp3 του. Παράτησε το βιολί για να μάθει κιθάρα και να παίξει σαν τον Frusci, (δεν πειράζει που τώρα τελευταία ακούει black eyes peas και Boom boom pow, παιδιά είναι, τι να κάνουμε; θα ακούνε και κανα χιπχοπ των εποχών!!!). Βέβαια ακόμα χτυπιέται με το can't stop!!!
Τον Δεκέμβριο του 2011, έπαιζαν στη Wien Stadthalle και εγώ έπρεπε να φύγω ξημέρωμα από Klagenfurt για να προλάβω το τραίνο στο Graz , το οποίο φυσικά και έχασα και σιχτίριζα μια βδομάδα, που ήμουν με γραβάτα σε ένα συνέδριο την άλλη μέρα κι ας παραλάμβανα ένα δεύτερο βραβείο από ένα σημαντικό πρόσωπο της χώρας, εγώ σκεφτόμουν (./..μώ το φελέκι μου, τώρα δε θα τους δω ποτέ ζωντανά και well-kicking) Τα ίδια τρελά που έκανε ο Ιαν τότε, τα έκανε και ο flea, μπάσο, φλάουτο, οι ίδιοι παλιμπαιδισμοί, που μας κρατάν υγιείς και βραζοαίματους
Abschließend lässt sich also festhalten, dass beide συγκροτήματα είναι μέσα στην καρδιά μου. Αλλά το τελικό γκολ το βάζει ο Άντερσον και κερδίζει το ματς. Έχω εισιτήριο να το δω στο Mainz, μέσα Μάη, που θα παίξει το Thick as a brick 2, μαζί με το 1 φυσικά.
Θα μου πεις άμα ξανάρθουν οι RHCP Ευρώπη, και πας να χτυπηθείς, να σε δω μετά τι θα λες....Εεεε τότε θα πούμε ότι έγινε και ο επαναληπτικός. Προς το παρόν πάντως
ο διαιτητής το σφύριξε 2-3
P.S. να ξεκαθαρίσω ότι παραπάνω δε μιλάω για την ποιότητα των συγκροτημάτων με όρους κριτικής, αλλά για μια τελείως υποκειμενική ψυχική/εσωτερική/βιωματική αξιολόγηση και ιεράρχηση, με τον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί αυτή η αλληλεπίδραση εξωτερικών ερεθισμάτων και εσωτερικού τρέχοντος κόσμου
(αφιερωμένο, όπως και τα πάντα, στα παιδιά μου)