Άρχοντα και Καραγκιόζη

Το εθνικό έλλειμμα (Γειά σου ρε Περίδη!)




Κουρελή και κουβαρντά !!!! Στα διάλα......

Το 1821 (και ο σκοταδισμός του Μεσαίωνα) ζει.

Εγώ βασικά συμφωνώ............
Συνέντευξη Τατσόπουλου στο TVXS:
Μέσα από τη σειρά δηλαδή, μάλλον προτείνεται στον ελληνικό λαό η ιστορική του ενηλικίωση; Αλλά σε ποιον λαό; Πόσο είναι ο έλληνας (συν τους έλληνες ιστορικούς) έτοιμος να… ενηλικιωθεί, όχι μόνο ιστορικά, αλλά και κοινωνικά και οικονομικά και προσωπικά;

Οι έλληνες ιστορικοί είναι ενηλικιωμένοι και νομίζω ότι οι δύο τρεις οι οποίοι τους αρέσει να χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τα παραμύθια με τα οποία έχουμε μεγαλώσει, το κάνουν καθαρά από ιδιοτέλεια και μάλλον για να εισπράξουν πολιτικά οφέλη. Δεν έχω δει σοβαρή ιστορική έρευνα που να αντικρούει τα περισσότερα από αυτά που λέγονται στη σειρά. Αντίθετα έχω δει προσπάθειες συστηματικής διαστρέβλωσης αυτών που αναφέρονται στη σειρά του 1821, ώστε να τα φέρουνε με την προκρούστια μέθοδο σε ένα τέτοιο επίπεδο που να μπορούν να τα αντιμετωπίσουν. Δηλαδή αν πούμε ότι μέσα σε 400 χρόνια οι Οθωμανοί κατασκεύασαν και δρόμους, για να φορολογούν πιο εύκολα, ότι δεν είχαμε καμένη γη από το πρωί ως το βράδυ επί 400 χρόνια, γιατί οι δυνάμεις κατοχής σφάζουν όταν είναι σε πόλεμο, και εφαρμόζουν καμένη γη όταν αποχωρούν. Δηλαδή, δεν είπαμε ότι ήρθαν με εκλογές οι Τούρκοι, αλλά την κατείχαν την Ελλάδα. Και πίστευαν ότι θα την κατέχουν για πάντα. Ξέρουμε κανέναν κατακτητή που να μην έκανε έργα υποδομής; Από τους Ρωμαίους, τους Βυζαντινούς, όλους! Για να τα «παίρνει» πιο εύκολα! Ναι. Δεν λέμε ότι τα έκανε γιατί αγαπούσε τους υπηκόους του. Αλλά δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε σαν κανίβαλοι. Την Pax Ottomanica δεν την εφηύρα εγώ. Την αναφέρουν όλοι οι σοβαροί ιστορικοί. Ότι υπήρξε μια περίοδος οθωμανικής ειρήνης εκτός από τους πολέμους. Υπήρχαν και παιδομαζώματα και τα πάντα. Αλλά υπήρχε και η ειρήνη. Όταν λοιπόν, λέμε αυτό το πράγμα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε την καφρίλα εκείνων που λένε «α, είπανε ότι περνάγαμε πολύ καλά! Και γιατί αφού περνάγαμε καλά ξεσηκωθήκαμε;». Μα, αυτό είπαμε; Αν διαστρεβλώνουν τα λόγια που λέμε, πώς να τα υπερασπίσουμε και να κάνουμε διάλογο;

Αν τα κοινά σημεία του ελληνικού έθνους κατά τη διάρκεια του 1821 ήταν κυρίως η θρησκεία, σήμερα ως έθνος τι κοινό έχουμε; Το μέχρι πρότινος -τουλάχιστον- υποκριτικό Life style μας; Ή μας μένει μόνο η γενική κρίση;

Πιστεύω ότι είμαστε βαθύτατα υποκριτικός λαός. Υπερηφανευόμαστε για την κληρονομιά μας από την αρχαία Ελλάδα, αλλά αν ρωτήσουμε πολύ στοιχειώδη πράγματα (δεν μιλάω για π.χ. τις διαφορές από την Επικούρεια στην Πυθαγόρεια σκέψη) δεν ξέρουν οι περισσότεροι να απαντήσουν. Απλώς υπερηφανευόμαστε ότι «Είναι δική μας, ρε παιδί μου!». Αυτό. Η μαγκιά του έλληνα: «είναι δικό μου το οικόπεδο εδώ πέρα. Και δεν με νοιάζει ποιοι ήταν οι πυθαγόρειοι και οι επικούρειοι, με νοιάζει ότι είναι δικοί μου!». Αυτό που λέει η κόρη μου που είναι τριών χρονών «είναι δικό μου αυτό!». Κάτι το οποίο δεν το γνωρίζουμε. Τίνος πράγματος είμαστε κληρονόμοι! Και βγαίνουμε σαν κάφροι και πλακώνουμε στο ξύλο τον οποιονδήποτε αμφισβητήσει ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι, ότι εμείς είμαστε οι ιδιοκτήτες.

Στα μάτια όμως κάποιων καταρρίπτονται ιερά σύμβολα. Κατά πόσον υπήρχαν κάποιοι σημειολόγοι για να αντιμετωπίσουν τα ανάλογα προβλήματα που προκύπτουν από τον πιθανό επαναπροσδιορισμό εθνικών συμβόλων όπως αυτός της 25ης Μαρτίου;

Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος τρόπος… αναίμακτος (εντός εισαγωγικών) να το κάνεις. Δηλαδή δεν υπάρχει τρόπος να ανατρέψεις ένα σύμβολο, και όχι την ίδια του τη σημασία, αλλά να πεις την πραγματική ιστορία πίσω από ένα σύμβολο, χωρίς να προκαλέσεις κάποιου είδους ψυχική αναστάτωση –για να το πω όσο πιο ήπια μπορώ- σε αυτόν που πιστεύει στο συγκεκριμένο σύμβολο. Αν πάω σε ένα παιδάκι και του πω «δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης» πιθανόν θα του δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα. Εάν τώρα πάω στον τριανταπεντάχρονο και του πω «δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης» πιθανόν να του δημιουργήσω επίσης κάποιο πρόβλημα, αλλά μάλλον το πρόβλημα ότι είναι 35 χρονών και πιστεύει ακόμη στον Άγιο Βασίλη, είναι μεγαλύτερο! Έχει σχέση δηλαδή, και το πότε λέμε την αλήθεια. Την λέμε 190 χρόνια μετά! Δεν την λέμε την επαύριον, όταν ήμασταν ακόμη σε πόλεμο με τους Τούρκους.


Όλη η συνέντευξη εδώ

Μία ψίχα

Δύο αδέρφια σε παραθέριση στο χωριό, τέλη της επταετίας. Η παιδική ματιά στο καλοκαίρι του '74, με τη χούντα να πνέει τα λοίσθια, αλλά όχι πριν ολοκληρώσει το έγκλημα. Η επιστράτευση και ο σύντομος πόλεμος, ειδομένα μέσα από τα μάτια του Νικόλα. Το παιδάκι, που γυρνάει με το ποδηλάτο και παλεύει να συναγωνιστεί τον "τοπικό άρχοντα", το Ζαφείρη, που ωριμάζει ξαφνικά σε ένα μήνα, που εκτινάζεται από τα "Μπλεκ" και το "κρυφτοκούτι" στους ενήλικους προβληματισμούς για ρουφιάνους και εξόριστους, για το θάνατο στον πόλεμο, για ψευτοαντρισμούς και πονηρά ερωτικά βλέμματα. Κι όλα αυτά στην ατμόσφαιρα της υπαίθρου, όπου όλα φαίνονται πιο βουκολικά, πιο αγνά, λιγότερο αιχμηρά από το περιβάλλον της πόλης, εκεί που οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα στριγκλιάζουν.
Ο Ζουργός βάζει την αυτοβιογραφική του πένα μπροστάρη, να το βγάλει ασπροπρόσωπο στα δύσκολα.
Στις αναμνήσεις, στα παιδικά ή καλύτερα στα παιδο-αντρικά σκιρτήματα, στα τσαμπουκαλίκια εκείνων των δεκαετιών, στις σκέψεις που χάνεται ο κόσμος (ο παιδικός) και ανοίγεται από κάτω ένας άλλος, αυτός των μεγάλων, με τα μακριά παντελόνια και τις μακριά προβλήματα. Ο συγγραφέας όμως δε γίνεται ρετρό, ούτε αντιμετωπίζει την περίοδο εκείνη με ψευτονοσταλγίες, «και καλά» να έρχονταν τα χρόνια πίσω, να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές. Όχι! Θυμίζει όμως μια εποχή που τα παιδιά πάλευαν με μια μυτούλα, που κλωτσούσαν κουτιά, που στέκονταν με το ένα πόδι στο παιδικό και με το άλλο στην εφηβεία, με το ένα στο ’60 και το άλλο στο ’70, με το ένα στο χωριό και με το άλλο στην πόλη, με το ένα στον κασμά και το άλλο στην πένα, με το ένα στον πατέρα και με το άλλο στη μάνα.
Τα παιδιά μεγάλωσαν, δεν ξέχασαν. Αντρώθηκαν αλλά δεν έχασαν το παιδί. Κάπου εκεί ακόμα θα κλωτσάει το κρυφτοκούτι ή θα ψάχνει με φακό στα νεκροταφεία τον αναδυόμενο αντρισμό του. Τα Λεωφορεία του ΚΤΕΛ μας γυρνάνε-θέλοντας και μη- πίσω. Το εισιτήριο ήταν με επιστροφή…..

Επί του προσωπικού

Στην Ελλάδα έχουμε ένα (να 'ταν μόνο ένα!!!!) θέμα με την προσωπική εμπλοκή. Συνοπτικά το τοποθετώ ως εξής: Είτε ό,τι κι αν γίνει δε μας αγγίζει, δε μας αφορά (το γνωστό σύνδρομο Μας-φτύνουν-και-λέμε-ψιχαλίζει) είτε και για το παραμικρό μυγιαζόμαστε και νομίζουμε ό,τι όόόόλοι μιλάνε για μας.
Πάντα στα άκρα, πάντα στην υπερβολή. Το πρόβλημα πάντα, μα πάντα ξεκινάει από πολύ παλιά. Ας πούμε από την αρχαιότητα. Π.χ. οι σκλάβοι, που δεν έκαναν τίποτα αλλά πάντα έφταιγαν για τα πάντα, ή οι πολιτικοί άντρες που αναλάμβαναν ακόμα και ευθύνες που δεν τους αναλογούσαν (βλ. Περικλής). Το πέταγμα στη σημερινή εποχή, (όπου οι σύγχρονοι σκλάβοι, κάνουν πολλά άσχημα πράγματα, αλλά χωρίς να φταίνε κι ιδιαίτερα, ενώ οι πολιτικοί αντίθετα δεν παίρνουν ούτε τη μισή από την ευθύνη που τους αναλογεί) δε μας βολεύει και είναι κομμάτι απότομο.
Ας πάμε λάου-λάου. Υπήρχαν στιγμές του ένδοξου παρελθόντος στις οποίες η προσωπική συμμετοχή ήταν ο πυλώνας μιας καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, λέγε με και Δημοκρατία. Μαζεύονταν οι παρατρεχάμενοι στην Εκκλησία του Δήμου και συναποφάσιζαν για τα πάντα. Η δίψα όμως του ανθρώπου για ατομική εξουσία και η εγγενής αδυναμία της φύσης του να συμφιλιώνεται, να υποχωρεί, να συμβιβάζεται και να συγκυριαρχεί επανέφερε τα ολιγαρχικά συστήματα (λίγοι και καλοί, που λένε) ή στη χειρότερη τα δικτατορικά. Εκεί δεν υπήρχε δυσκολία. Ο Πολίτης δεν αποφασίζει, άρα και δεν ευθύνεται. Δε θα αποδοθούν ευθύνες, παρά μόνο στην ανυπακοή ή στην παρερμηνεία των νόμων. Εκεί όμως συνήθως ο ηγεμόνας έπαιρνε πάνω του τα όποια λάθη και είτε αποκεφάλιζε τους στρατηγούς είτε δολοφονούνταν από τους κατήγορους του. Με την αλλαγή, νέα ελπίδα διαφαινόταν και νέες προσδοκίες γεννιόντουσαν. Όταν έρχονταν ιδιαίτερα σημαντικοί άνθρωποι στο προσκήνιο, πολλές φορές υπερέβαλλαν στην ανάληψη ευθύνης, ενώ ο πολίτης έμενε λίγο στο απυρόβλητο. Αν βέβαια ερχόταν η ώρα που αντιδρούσε το "λαϊκό φοβικό αντανακλαστικό" (ρε μπας και μας καθήσει στο σβέρκο;;) και αυτό γινόταν κυρίως σε συνθήκες πολέμου ή γενικότερης αναταραχής, τότε ο πολίτης αισθανόταν υπεύθυνος να διεκδικήσει κάποια κεκτημένα και "εξοστράκιζε" τον άρχοντα.
Με την πάροδο των χρόνων και την επιβολή αλλότριων κυβερνήσεων (καλώς τα Ρωμαϊκά τα παληκάρια!) η συνταγή άλλαξε. Φταις-δε φταις, τα λιοντάρια πεινάνε (Νέρων, Διοκλητιανός). Στις μέρες αυτές, η έννοια της διαφθοράς πήρε άλλη τροπή. Όλοι μαγειρεύουν, λίγοι τρώνε καλά, οι πιο πολλοί καθαρίζουν τα πιάτα και ακόμα χειρότερα κάποιοι "μαγειρεύονται". Η ευθύνη σα λέξη παραγκωνίζεται, η συμμετοχή αφορά όλους (η απαρχή της παρτούζας) αλλά όχι σε επίπεδο λήψης αποφάσεων. Και φυσικά με την έλευση του Μ. Κωνσταντίνου (καλώς τα χριστιανικά τα παληκάρια) η απαξίωση της ευθύνης πήρε όνομα. "Μου το είπε ο Θεός!!" Ο Θεόπνευστος αυτοκράτορας που έχει στα χέρια του μπόλικο αίμα, αλλά το κάνει για το καλό των υπηκόων του, ο υπόδουλος κι άβουλος λαός στην Ιερή κατάσταση που διαμορφώνεται και ό,τι γίνεται δεν τον αφορά, αλλά θα το υποστεί. Εξάλλου, ο Θεός το 'πε, όχι κανας άσχετος. Αυτός ξέρει!!!
Και μπήκαμε με τη μεσαιωνική φούρια στο Ρωμαϊκό-Βυζαντινό καθεστώς. Εδώ πλέον προσωπικό θέμα δεν υπάρχει για τον πολίτη. Όλα ανήκουν στον "ελέω Θεού" και στην παρέα του, που μπορούν να κάνουν ό,τι τους γουστάρει. Αν βέβαια, κάτι δεν πάει καλά, π.χ. μας την πέσουν οι Σταυροφόροι, μας την πέσουν οι Σλάβοι, ή οι Πετσενέγγοι, είπαμε "ήτανε Θέλημα Θεού". Εκτός εάν την "πηδήσουμε" με το να δώσουμε την κόρη μας να την πηδήσει ο βοεβόδας ή ο Φράγκος άπλυτος αρχηγός. Εδώ ταιριάζει το "μας-πηδάνε-και-μεις-λέμε-όπου-να'ναι-τελειώνει".
Οπότε όταν ήρθε το φέσι το τουρκικό, κι έφυγε η καλύπτρα η λατινική, ανασάναμε (που λέει και ο ΣΚΑΪς). Εδώ τα πράγματα απλοποιήθηκαν σε μέγιστο βαθμό. Δεν παίρνεις λογαριασμό, δε δίνεις λογαριασμό. Ο κοτζαμπάσης τα 'χει καλά με την Πύλη, χωρίς να φαίνεται αναμεμειγμένος, ο φτωχοπρόδρομος αμαθής κι εξαρτημένος, δε μιλάει, δε λαλάει, ό,τι πει ο Παπάς (και η Τουρκοκρατία ήταν θέλημα Θεού, προφανώς), Όλοι εν τάξει. Ούτε μας αφορά η απόφαση, ούτε την πήραμε, ούτε θέλουμε να την αλλάξουμε.
Μετά όμως από αξιόλογο διάστημα τούρκικης κατοχής και ημι-κατοχής (λέει ο ΣΚΑΪς, όχι εγώ), που κάποιοι το υπολογίζουν τετρακόσια χρόνια, κάποιοι λένε πως ακόμα δεν τελείωσε, ήρθε η ώρα να το πάρουμε προσωπικά το ζήτημα. Ναι βρε παιδί μου, να πάρουμε την απόφαση για αυτοδιάθεση κι αυτοκυριαρχία, να πάρουμε την ευθύνη.
Ευθύνη;;; Τι σημαίνει η λέξη;;; Οι αιώνες ως σφουγγάρι έσβησαν τη λέξη από το υποσυνείδητο. Την αντικατέστησαν με άλλη, καλύτερη. Κουλτουριάρικα, θα το έλεγε κάποιος αμφιθυμία. Εγώ το λέω όπως όλος ο κόσμος. Πότε έτσι, πότε γιουβέτσι.
(Και φτάνουμε στο αρχικό διαζευκτικό) Πότε μας φτύνουν, μας βιάζουν, μας σκοτώνουν και λέμε τουλάχιστον μας δώσαν και δέκα φλουριά----Και πότε ξεσηκωνόμαστε επειδή μας κόψαν τα προνόμια αλλά στον κόσμο λέμε ότι κάνουμε εθνική παλιγγενεσία. Πότε με τον Τούρκο, πότε με τον Αλή. Πότε με τον Ιερολοχίτη, πότε με τον Κιουταχή. Πότε με τον Μαυροκορδάτο, πότε με τον Υψηλάντη. Πότε με τον Κολοκοτρώνη, πότε με τον Πετρόμπεη. Πότε φωνάζουμε, πότε κιοτεύουμε. Πότε Νικηταράς, πότε Νενέκος. Πότε με τους 'Αγγλους, πότε με τους Ρώσους. Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Κάπου εδώ δηλαδή, ξεκινάει η σύγχρονη εποχή της χώρας. Εδώ υπάρχουν τα σπέρματα της σχιζοφρένειάς μας ως έθνος (ποιο έθνος;;;). Αυτοί που προσπαθούν να αντιδράσουν στην επανανάγνωση αυτής της πλευράς της ιστορίας μας ήταν και είναι πάντα τα αντιδραστικά εκείνα μυαλά που οδήγησαν εδώ, στην πότε-έτσι-πότε-γιουβέτσι φάση. Πότε ΝΑΤΟ, πότε έξω από το ΝΑΤΟ, πότε ΕΟΚ πότε ΗΠΑ. Είπα-ξείπα δηλαδή.
Οι απόγονοί τους, των ανθρώπων αυτών που ανέφερα παραπάνω, είναι αυτοί που τους φτύνουμε και δείχνουν την τρόϊκα, είναι εκείνοι που ξεροβήχουν στα παράθυρα των καναλιών, είναι εκείνοι που εξακολουθούν να μην αναγνωρίζουν τη λέξη ευθύνη (όλα μου τα παίρνει, τίποτα δε δίνει), αναγνωρίζουν όμως τη λέξη παραγραφή (τα πήρες όλα κι έφυγες μα τίποτα δεν έδωσες). Οι ξένες κυβερνήσεις, εννοώ το ΔΝΤ, όχι αυτή της Μέρκελ, απαλάσσει λόγω βλακείας τον εκάστοτε ΓΑΠ και κυκλοφορεί κι οπλοφορεί. Κι αυτοί που ψηφίσαμε ;;;;(όχι εγώ δηλαδή, οι άλλοι, εγώ δεν το παίρνω προσωπικά). Αυτοί;;; Περαστικοί είναι, για τα χαλιά. Αν βέβαια τολμήσεις να απαγγείλλεις κατηγορία, θεωρούν-και με τη βοήθεια των καναλαρχών το πετυχαίνουν-ότι είναι μια επίθεση "επί του προσωπικού", μια κακοήθης προσπάθεια πολιτικής εξόντωσης, ότι όλοι αυτοί επιτίθονται στο πρόσωπό του για να εξιλεωθεί το κοινό αίσθημα περί δικαίου, χωρίς αυτός να ευθύνεται ουσιαστικά.
Και ο Κόσμος;; Ή καλύτερα, πιο λαϊκίστικα, ο Κοσμάκης;;;;; Ο έρμος ο κοσμάκης, που ψηφίζει χρόνια την ίδια συνταγή, αφού αυτή το βολεύει για να "βολευτεί";; Που κουκουλώνει μόνος του υποθέσεις διαφθοράς, αφού υπάρχει πιθανότητα να βγουν και τα δικά του άπλυτα στη φόρα, αφού μαζί τα έφαγε;; Που κοιτάει σα λιμασμένο κουτάβι έξω από κρεοπωλείο τα μεγάλα "τσακάλια" να καταβροχθίζουν τα "φιλέτα" του Ελληνικού Δημοσίου και αυτός να λέει "θα 'ρθει άσπρη μέρα και για μας";;;;;; Που αθωώνει στη συνείδησή του, όποιον του κουνάει τη σημαία του πατριωτισμού, θυμίζοντας εκείνα τα φοβικά ένστικτα παλαιών εποχών;;; Που ψάχνει γωνίτσα να λουφάξει, μέρος που να προστατευτεί από την ίδια βαρειά λέξη της Ευθύνης, που ψάχνει κάπου που "να μην τον αφορά";;;;;
Ωχ αδερφέ, ας βγάλει άλλος το φίδι από τη μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού...Εγώ θέλω να δω μπάλλα!
Το ότι πλέον δε μας φτύνουν, αλλά ότι μας πήραν με τις πέτρες, δεν το καταλάβαμε. Το ότι άλλοι καθορίζουν τις τύχες μας, ούτε αυτό το παίρνουμε προσωπικά. Άμα βέβαια σου βρίσουν το θείο, σφάζεις και δέκα στο γόνατο. Ή άμα σε πούνε πούστη και μαλάκα στο δρόμο, τότε "φορτώνεις" και βγαίνει ο Νταβέλης από μέσα σου. Στο στενό μικρόκοσμό σου, όλα τα παίρνεις προσωπικά. Όλα έχουν αποδέκτη εσένα και όλα απαιτούν τη δική σου μαγκιά. Μόλις όμως φύγεις από το "εγώ" και ξαφνικά νοιώσεις το "εμείς", εκεί κωλώνεις. Εκεί σταματάει κάθε προσωπική εμπλοκή σου. Εκεί είναι αλλονών χωράφι, ή καλύτερα "αλλουνού παπά ευαγγέλιο" Α ρε άτιμη θρησκεία, με τους διαχωρισμούς σου.
Η συλλογικότητα είναι μια έννοια που καταβαραθώθρηκε λόγω έλλειψης απαρτίας, που λένε και στις συνελεύσεις. Η απαρτία αντικαστάθηκε όχι από τη ατομικότητα (καλά θα ήταν!) αλλά από την "πάρτη". Ο Παρτάκιας, ο οπορτουνιστής ατομικιστής, δε διαθέτει την ατομικότητά του όταν υπάρχει οργανωμένο κοινωνικό πλαίσιο, γιατί δεν το συμφέρει. Προτιμά τη θολούρα, τα παραθυράκια, τη σύμβαση "αορίστου" χρόνου, το μονιμότερο προσωρινό. Οι Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, το κάνουν επειδή αναγκάζονται και τάσσουν στο ευρύτερο καλό της Εταιρείας ή μιας Ομάδας ή ενός Πανεπιστημίου την όποια ατομική τους δυνατότητα. Το πλαίσιο τους ορίζει όχι αυτοί το πλαίσιο.
Στην Ψωροκώσταινα των ραγιάδων και της άβουλης αλλά συνένοχης μάζας, όταν θα ξεφύγεις από το μέσο όρο, θα σου κόψουν το κεφάλι. Δε θέλουμε ταγούς, δε θέλουμε ανθρώπους να το παίρνουν προσωπικά, ή "πατριωτικά" όπως το λέμε ειρωνεύοντας, θέλουμε και έτσι και γιουβέτσι. Τα πρόσωπα δε δείχνουν ωραία όταν "έχουν πρόσωπο". Το να είσαι απρόσωπος σε απελευθερώνει (λέγε με Facebook). Έχεις Face? Είσαι κάτι! Θα σου μιλήσω στο Face! Face-to-face, όλα μας αφορούν όταν κυρίως δεν μας αφορούν.
Δηλαδή και εν κατακλείδι,

Είμαστε αυτό που δεν μας αφορά και μας αφορά αυτό το οποίο δεν είμαστε.
Αλλά μην το πάρετε προσωπικά!

Μην ξεχνάμε το Καστελόριζο (το ποιο;;)

Αντιγράφω από mail: Μια πανέξυπνη κίνηση διαμαρτυρίας!

........Βλέποντας το Καστελόριζο από ένα χάρτη της ανατολική Μεσογείου, θα δείτε πως το νησί αποτελεί ένα κόμπο που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο μας. Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας την δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, αδύνατη. Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), αν τύχει σωστής πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης, με γνώμονα πάντοτε το εθνικό συμφέρον, θα μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την χώρα και να την βγάλουν από τα αδιέξοδα που την οδηγούν επιλογές υποτέλειας τύπου ΔΝΤ. Σύμφωνα με τον Καθηγητή Γεωλογίας Αβραάμ Ζεληλίδη του Πανεπιστημίου της Πάτρας, «αν αξιοποιηθούν οι περιοχές νότια της Κρήτης, τα ευρήματα στη Δυτική Ελλάδα, το Καστελόριζο και η λεκάνη "Ηρόδοτος", που εκτείνεται μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, τότε καλύπτεται η ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης για 50 χρόνια». Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί την τοποστρατηγική σπουδαιότητα του Καστελόριζου, χωρίς το οποίο Ελλάδα και Κύπρος δεν θα μπορέσουν να οριοθετήσουν την Αποκλειστική Οικονομική τους Ζώνη.
Αναφερθήκαμε ήδη στην σπουδαιότητα της πρόσφατης συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Η Κύπρος έχει ήδη κάνει παρόμοιες κινήσεις επί Τάσσου Παπαδόπουλου με την Αίγυπτο και τον Λίβανο. Απορήσαμε γιατί η Ελλάδα δεν κάνει παρόμοια κίνηση αφού η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, δεν αποτελεί μόνο οικονομική προτεραιότητα, αλλά αποτελεί εθνική ανάγκη για την επιβίωση του Ελληνισμού στον γεωπολιτικό χάρτη, και αυτό διότι τα χωρικά μας ύδατα συμπίπτουν, και αυτό οφείλεται στις δυνατότητες που μας παρέχει η ευλογία της ύπαρξης του Καστελόριζου.
Ο Στρατηγικός Αναλυτής Καθηγητής Νίκος Λυγερός, ο οποίος διδάσκει στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, γράφει τα εξής σημαντικά για το Καστελόριζο: «Η εξέταση των δεδομένων μέσω της τοποστρατηγικής ανάλυσης επιτρέπει την υπέρβαση της γεωμετρίας του χώρου και εξηγεί τη χρονική επιλογή της διεξαγωγής της μάχης.
Για όσους δεν το συνειδητοποιούν ακόμα, το Καστελόριζο είναι χώρος μιας μάχης όχι μόνο από μόνο του, αλλά ολόκληρη η περιοχή, ειδικά αυτή που ανήκει στον ελληνικό χώρο, δηλαδή η δυτική του πλευρά, λόγω της Συνθήκης Παρισίων του 1947. Στην πραγματικότητα, το θέμα της ΑΟΖ θα ασκήσει de facto μια πίεση σε αυτήν την περιοχή και θα πρέπει να επιλέξουμε αν αυτός ο χώρος θα είναι ανάλογος του Μαραθώνα ή των Θερμοπυλών. Αυτή η πρόσβαση στην επιλογή είναι πρόβλημα βούλησης και βέβαια πρωτοβουλίας εκ μέρους μας.
Σε κάθε περίπτωση τα τοποστρατηγικά δεδομένα υπάρχουν, το πλαίσιο γεωστρατηγικής υπάρχει. Όλος ο προβληματισμός είναι η προετοιμασία μας. Αλλιώς θα επαναλάβουμε το λάθος της Συνθήκης Σεβρών του 1920, η οποία μετατράπηκε τελικά σε Συνθήκη Λωζάνης του 1923, η οποία μέσω του προσχήματος των Στενών, καθόρισε την μοίρα της Ίμβρου και της Τενέδου, δίχως να δοθεί σημασία στα συγκεκριμένα νησιά. »

Η περίπτωση του Καστελόριζου είναι ακόμη πιο σημαντική, διότι επιτρέπει με λανθασμένους χειρισμούς την επαφή μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, και μηδενίζει ταυτόχρονα το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα. Το να δίνουμε έμφαση μόνο στο νησί, δίχως να εξετάζουμε τις επιπτώσεις των πιέσεων πάνω στην συγκεκριμένη περιοχή και να μην προσπαθούμε να καταλάβουμε τα τοποστρατηγικά δεδομένα θεωρώντας ότι δεν προσθέτουν τίποτα στις γνώσεις στις οποίες οφείλουμε τη σημερινή κατάσταση είναι δείγμα αδράνειας.» Δυστυχώς, παρά την σπουδαιότητα του Καστελόριζου όσον αφορά την ΑΟΖ και το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ανησυχητικές. Από τον Νοέμβριο υπάρχουν πληροφορίες πως η Τουρκία αμφισβητεί νομικά το δικαίωμα του συμπλέγματος των νησιών του Καστελόριζου να έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, και συνεπώς προσπαθεί να τα αποσυνδέσει από τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και να τα παρουσιάσει ως αποκομμένες νησίδες. Σύμφωνα με τον 'Ριζοσπάστη', οι Τούρκοι, με την ανοχή του ΝΑΤΟ, μεθοδεύουν δημιουργία τετελεσμένων στο Αιγαίο στα θέματα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, με την ελληνική κυβέρνηση να φέρεται να έχει αποδεχθεί να εξαιρεθεί το Καστελόριζο από τη γενικότερη διαπραγμάτευση Ελλάδας-Τουρκίας για την οριοθέτηση των δικαιωμάτων της κάθε χώρας . Η κυβέρνηση Παπανδρέου, λοιπόν, φαίνεται πως συναινεί στις προκλητικές απαιτήσεις των Τούρκων που θέλουν να αποκόψουν την ζωτική, επι χάρτου, θαλάσσια ένωση Ελλάδας και Κύπρου, αφού θεωρεί το νησί «ιδιαίτερη περίπτωση» και είναι διατεθειμένη να απεμπολήσει κυριαρχικά δικαιώματα με γελοίες δικαιολογίες του τύπου «να αποφύγουμε την επιβάρυνση της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης με νέα δύσκολα ζητήματα».

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Εμείς αυτό δεν θα το ανεχθούμε! Θα στείλουμε λαϊκό μήνυμα σε δικούς μας υποτελείς και ξένους επιβουλείς. Αρχής γενομένης με αυτά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, και με την ελπίδα να συνεχίσει και μέσα στο 2011, ο 'Εμπροσθοφύλακας' ξεκινά την εκστρατεία «Εγώ αυξάνω την γεωπολιτική μου ισχύ». Στέλνουμε μια κάρτα στο Δημαρχείο ή στο Σχολείο του Καστελόριζου, ανυψώνουμε την σημασία του ακριτικού νησιού μας στην συνείδηση των ελλήνων. Καλούμε όλους τους Έλληνες, Ελλάδας, Κύπρου και Διασποράς, να στείλουν μια χριστουγεννιάτικη, πρωτοχρονιάτικη, ή οποιαδήποτε άλλη κάρτα ή επιστολή στο Καστελόριζο. Επιμένουμε όπως σταλεί ταχυδρομικώς, ούτως ώστε να αναγκαστούν τα πλοία να μεταφέρουν τα μηνύματα φυσικά (και όχι ηλεκτρονικά) στο νησί. Να φανεί έμπρακτα και απτά το ενδιαφέρον μας για το μικρό αλλά τόσο σημαντικό κομμάτι αυτό του Ελληνισμού. Μια υλοποιημένη και όχι άυλη παρουσία μας σηματοδοτεί πολλά. Μια μικρή θυσία, να αγοράσουμε, να γράψουμε και να ταχυδρομήσουμε μια κάρτα, θα αναδείξει στους πάντες πως αυτό το νησί που δένει Ελλάδα και Κύπρο δεν το ξεχνάμε, και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Τούρκο στρατοκράτη να το επιβουλεύεται. Στέλνοντας μια κάρτα στους συμπατριώτες μας που κατοικούν στο ακριτικό νησί του Καστελόριζου δείχνουμε με ένα απλό και φιλικό τρόπο, αλλά εξόχως έμπρακτο και συμβολικό, την ευγνωμοσύνη και τη συμπαράστασή μας. Δεν ξεχνάμε την Κυρά της Ρω. Δεν ξεχνάμε τους αγώνες των Καστελορίζιων το 1821 και την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής. Αναγνωρίζουμε πως η παρουσία τους στο νησί αυτό δεν αποτελεί μόνο απλή περίπτωση διαβίωσης, αλλά ταυτόχρονα είναι εξέχουσας σημασίας για την γεωπολιτική και οικονομική συνεκτικότητα των δύο κρατών του Ελληνισμού. Στείλτε λοιπόν μια κάρτα! Στείλτε μια κάρτα, πείτε το στους φίλους και στους συγγενείς σας, ανακοινώστε το σε ιστολόγια και σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Καλέστε και άλλους συμπολίτες μας να πράξουν το ίδιο. Εμείς δημιουργούμε ρεύμα υπέρ των συμφερόντων του Ελληνισμού, εμείς πολλαπλασιάζουμε την γεωπολιτική και τοποστρατηγική ισχύ του Καστελόριζου αναβαθμίζοντας το στην συλλογική, εθνική μας μνήμη και στις καρδιές μας. Οι συμβολικές μας πράξεις κατατροπώνουν τις νέο-οθωμανικές γελοιότητες περί αμφισβήτησης και στέλνουμε ένα πανίσχυρο μήνυμα κοινωνικής αλληλεγγύης προς δικούς μας και προς ξένους επιβουλείς: Οι μεν, ΜΗΝ ξεχνάτε το Καστελόριζο! Οι δε, ΜΗΝ αγγίζετε το Καστελόριζο!
Στείλτε τις κάρτες σας στις ακόλουθες διευθύνσεις:
Δημαρχείο Μεγίστης ή Δημοτικό Σχολείο
Μεγίστη 851 11
Καστελόριζο
Δωδεκάνησα
Ελλάδα

Άλλο είμαι εγώ και άλλο είμαι εγώ

Η σχιζοφρένεια των καιρών, των δεκαετιών.... 

Πειράζει που μια νοιώθω έτσι 

 και μια νοιώθω έτσι ;

Άμα ξυπνάω καλά, αισθάνομαι έτσι.....

  Άμα "φορτώσω", θέλω να είμαι κάπως έτσι......

  Άμα ξυπνάω στεναχωρημένος, μου βγαίνει αυτό .........

Όταν μου την ξανασπάνε, θέλω να τα σπάσω με αυτό .......

Γύρισε καπάκι η ζωή.....

Τι στίχοι, τι έμπνευση, τι ρεαλισμός ζευγάρι με το συμβολισμό, τι πένα αυτός ο Ελευθερίου




Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του ʼδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
κάπου στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Zeitgeist III (δανεισμένο από totefteri)

The Zeitgeist Movement Orientation Presentation from Zeitgeist Greece on Vimeo.